Good night met pantoffels

Na de laatste update was mijn humeur ietsje gezakt, aangezien het die dag allemaal niet echt is gelopen zoals ik van tevoren had bedacht. Na flink wat overleg met Nederland zou ik de volgende dag toch weer een poging gaan wagen bij de fabriek. Wanneer het toch niet zou gaan lukken, zou ik wat controles uitvoeren op de schoenen die al ingepakt stonden, omdat in het vorige seizoen het nogal lastig bleek te zijn de juiste kleur schoenen in 1 doos te doen en dan ook nog eens een goede sticker op die doos te plakken.

Bij de fabriek aangekomen, ze waren me even vergeten op te halen, om de tafel gezeten en gevraagd of het toch mogelijk was iets CBC (=Client by Client) te verpakken, maar opnieuw werd mij verteld dat het niet kon. Waarop ik heb gevraagd of ik dan het productieschema kon zien, zodat ik kon zien wat daadwerkelijk in het magazijn staat en wat in productie zit en waar in het proces. Hieruit bleek dat slecht 1/10 van de schoenen klaar is en ingepakt staat…fantastisch (not) want de schoenen moet allemaal de 20e klaar zijn. Het grootste gedeelte zwerft nog ergens in de fase van het stikken tot aan het veteren van de schoenen.

Besloot om te checken hoe de schoenen eruit zien en hoe ze zijn ingepakt. Was eigenlijk allemaal moeilijk en dat kon vanmiddag wel na de lunch en mocht nu wel even rusten…hallo ben er net en ik wil dat NU doen!! Ze laten je gerust een uur wachten. Uiteindelijk mocht ik toch naar de productie en magazijn, daar wezen kijken en heb ik een hoop dozen opengetrokken om te zien of de kwaliteit van de schoenen wel goed was en ook in een goede doos zaten. Positief was dat dit allemaal dik in orde was. Mensen zaten me allemaal aan te staren of ik van een andere planeet kom. Tis wel een aparte situatie. Een fabriekshal vol met alleen maar naaimachines, werkbanken en lopende banden waar 4000 mensen aan zitten te werken. Je weet niet wat je ziet + de mussen, incl ik, vallen er bijna van het dak zo heet is het er.

Daarna weer met de mensen die verantwoordelijk zijn voor onze schoenen wezen lunchen, waarbij ze tijdens het eten gewoon chinees met elkaar gaan zitten praten…leuk. Uiteindelijk werd ik gevraagd of ik ’s avond mee uit eten ging en dat een chauffeur mij de volgende dag een beetje zou rondtouren. Toch leuk, aangezien ik anders maar een beetje in mijn hotel zou zitten. Rond 14.00u was ik weer op weg naar mijn hotel, ondertussen regende het en stond er weer een paar cm regenwater op de weg. De chauffeur is nog even gestopt voor me bij de supermarkt, waar op opnieuw werd aangestaard. Mensen bleven midden in het gangpad van de supermarkt staan totdat ik voorbij was gelopen. Ik zou zweren dat ze over me lulden maar dat is zo lastig te verstaan. Rond 15.00u aangekomen in mn hotel heb ik contact gehad met Nimco en de hele situatie verteld en alles op papier gezet. Het lijkt erop dat mn werk erop zit en daar baal ik best van.

Natuurlijk werd ik om 19.00u afgebeld voor het eten, dus ben ik gezellig met mezelf weer wezen eten in het restaurant in het hotel, waar werkelijk niemand behalve de assistent manager Engels spreekt. Als er iets is, wat nog al vaak is, moeten ze altijd hem bellen. Om doodmoe van te worden. Terug bij mijn kamer zie ik ineens dat de deur van mijn kamer openstaat. Wanneer ik binnenkom staan er 3 Chinese vrouwtjes in mn kamer. Er ligt een matje naast mn bed met good night erop en pantoffels ernaast. Koekjes naast mn bed en een ambi puur ding die staat te ratelen. Wist niet wat me overkwam. Toen de manager naar mijn kamer kwam op internet te repareren vroeg ik aan hem wat deze bedoeling moest betekenen. Bleek een Chinese traditie…oeps. Na nog wat mailtjes en skypen ben ik naar bed gegaan om de volgende ochtend weer opgehaald te worden.

Om 9.00u stond mn chauffeur me weer op te wachten. Aangezien mijn hotel op een eiland ligt, zijn we hier gaan rondkijken. Met een soort treintje wel te verstaan, want om 9.30 is het hier al 36 graden buiten. Als eerste ligt er een soort waterpretpark in mn achtertuin, daarna een dolfijnenshow ofzo en dan een veredelde kermis. Op de punt liggen wat oude tempels en iets met bonsaiboompjes. We hebben hier 2 uurtjes rondgelopen, terwijl het zweet werkelijk van mn hoofd droop. Het was wel heel leuk om gezien te hebben en op zich was het wel goed dat er iemand met me mee was. Was letterlijk de enige westerling die er rondliep.

Rond 11u was ik terug in het hotel en heb ik een beetje lopen rommelen hier en waar ik al bang voor was, was de hitte die 2 uur toch een redelijke slijtageslag geweest waardoor ik 3 uur op bed heb gelegen, tot weinig in staat. Nu gaat het wel weer en ga ik lekker rustig aan doen de rest van de middag. Waarschijnlijk staat er morgen niet veel meer op de planning dan zwemmen, spa’en en mn koffer inpakken, want ik moet vrijdag om 6.30u weer op het vliegveld zijn. Dus mocht er niks schokkends meer gebeuren hier, dan laat ik het hier even bij en zet ik vrijdag weer voet op Amsterdamse bodem. Om zaterdag weer mee te gaan met zeilkamp van het Marnix…jeeeeeh….heb er zin in.

Misschien een beetje opgelucht omdat ik weer naar huis mag, ja, maar ik denk dat ik dit toch ook maar weer mag beschouwen als een hele nieuwe ervaring en ik denk dat het behoorlijk leerzaam is voor de toekomst, waarin het straks in mijn werk ook niet altijd makkelijk zal gaan (Maurice bedankt voor je wijze woorden).

Zie de meeste de 13e of de 14e weer en anders tot snel.

Dikke kus nog even vanuit China,
Tjits