100km/u op de highway: HET STRAND

Het vervolg, dag 3 van de Bay of islands. Jaja we naderen het einde al –spannend joh-. De dag begon met een wekker die om 5.45, jaja je leest het goed, afging en om 6.00u nog een keer, want toen moest ik er echt uit -hou er altijd van nog even een kwartiertje blijven liggen nadat de eerste wekker is gegaan-. Ben volgens mij echt een beetj ochtendmens aan het worden –mama denkt nog steeds van niet-, amar ik raak gewend aan vroeg opstaan, ookal snap ik nog steeds niet waarom mensen dat voor hun lol doen. Ja je krijgt het argument, de vroege ochtend is het mooiste gedeelte van de dag, heerlijk de zon zien opkomen en je hebt wat aan je dag. Ja vast wel, maar ik lig om half 10 ’s avonds in bed, omdat ik kapot ben. Je kan ook gewoon wat later opstaan en wat later naar bed gaan, heb je net zoveel aan je dag, maar goed dat is hoe is er over denk, ieder zn mening zullen we maar zeggen. Terugkomend op de 6.00u afgaande wekker. Ik ging verse broodje halen naar de bakker –in het donker, niks geen zonsopgang-, mocht je de weg niet weten dan kon je een geurspoor volgen, niet slecht. Broodjes halen, terug naar het motel, papa en mama uit balen halen –het zijn ook altijd dezelfde he mam??!!- , en klaar maken voor onze bustocht naar het verre noorden. Rond half 8 had de buschauffeur ons eindelijk opgehaald, we waren een van de laatste. Heerlijk in een bus vol met Japanners, die lui liggen de hele weg te slapen en alleen als we stoppen worden ze wakker en gaan ze eruit. We zaten helemaal achter in de bus, lekker wiebelen, want die bussen worden speciaal gebouwd met extra vering enzo, we snapte niet waarom, maar daar kwamen we snel genoeg achter.

De eerste stop was in het Kauri bos. De buschauffeur vertelde ons onderweg allerlei info over de omgeving en ook over dit Kauri bos. De Kauri is de inheemse boom van NZ, en die dingen kunen mega groot worden. Nu is een groot gedeelte van het bos door de jaren heen gekapt, waardoor er nog maar 3% van het Kauri bos over is. Bij de grootste Kauri in het bos aangekomen, zagen we idd dat ze immens zijn. De omtrek is zo groot, denk dat je wel 5 a 6 mensen nodig hebt voor de omtrek, tis niet ff de boom omarmen. Bleek dat deze Kauri nog niet eens zo oud was, maar 200 tot 300 jaar. De oudste Kauri is zo’n 1500 jaar oud. Het duurt dus wel enige tijd voordat er een fatsoenlijke boom staat!
Weer terug in de bus vervolgde we onze reis naar Awanui, waar hebben ontbeten en koffie hebben gedronken in het zonnetje –echt herfstweer, zo’n 23 graden met veel zon, god wat vervelend-. Vanuit Awanui zijn we door het binneland naar Cape Reinga gereden. Nu snap je waar die vering voor is, je rijd de laatste 25 tot 30 kilometer over grindweg en er gebeuren genoeg ongelukken daar ivm auto die wegslippen etc (dat vertelde die gelukkig pas op de terugweg). Onderweg kom je door de meest kleine gehuchten -je wilt er nog niet dood gevonden worden- en langs de mooiste baaitjes met goude gelle stranden en agua blauw water. Eindelijke bij Cape Reinga aangekomen hadden we de tijd om rond te kijken. Wat was dat super zeg. Op de punt heb je een fantastisch uitzicht en kan je zien hoe de Tasmanzee en de Grote Oceaan met elkaar in botsing komen, helaas was de zee vrij rustig, want het kan vrij spectaculair zijn. Je weet echt niet wat je ziet en waar je moet kijken als je daar staat, het is zo indrukwekkend (foto’s volgen allemaal morgen), helaas moesten we na 35min weer terug naar de bus, want we gingen naar onze luch plaats, een klein baaitje met uiteraard weer grindweg, waar maar weinig mensen komen. Opnieuw weer lekker in het zonnetje gegeten –we hebben wel erg beboft met het weer-. Na de lunch begon onze terugreis, deze ging niet dezelfde weg terug, maar over het strand, ook wel 90 mile beach!! Voordat we het strand op zouden draaien gingen we eerst langs zeer hoge zandduinen waar we van af konden bodyboarden. Nu is het niet zo dat je daar ff de bus kan parkeren, want je zet em in een soort stroompje, met zeer drijverig en zachtzand....idd als je daar te lang stil staat zit je vast! De bus werd op een wat harder stuk geparkeerd en we kregen een bodyboard en instructies. Papa en ik gingen als een van de eerste naar boven, wat niet erg gemakkelijk ging aangezien je een stap omhoog zet en vervolgens weer wegzakt. Ik kan je vertellen dat kost heeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel energie voordat je boven bent. Mens ik was buiten adem en toen moest ik nog naar beneden. Je ligt met de buik op het board en vervolgens wordt je een zetje gegeven en daar ga je dan.........met je gezicht een paar cm boven het zand en hard dat kan gaan, was wel zo gaaf. Ben vervolgens 4x naar boven en weer naar beneden geweest. De meeste haalde de 2x net aangezien het vrij zwaar was. Ook mams heeft zich vervolgens op een board gewaagd, zeer geestig. Na al dit spektakel moesten we met zand overal terug in de bus en reden we over 90 mile beach.

Dit strand is niet echt 90 mile, maar zo’n 68 mile, wat ongeveer 100km is. Nu is het geen normaal strand, maar een oficieel highway. Nu hebben ze hier zowieso een ander begrip van highway. Een zeer bochtige, eenbaansweg, soms zelfs met grind noemen ze hier ook een highway en op de highway mag je max 100km per uur!!! Ja je hoort het goed en ja ik hoor je denken het strand een highway?? Jep, een officiele highway waar je 100 mag (niet dat er een flitspaal staat) en waar de algemene verkeersregels gelden, rechts inhalen dat soort dingen. Wat was dat lachen zeg. Daarnaast is het strand vrij speciaal. Je mag er met je auto op, maar het wordt sterk afgeraden, geen verzekering die je dekt. Het is nl een lange tocht en als je op het verkeerde zand rijd kan je in de slip raken, een lekke band is makkelijk op te lopen, er is geen benzinepomp onderweg en geen mobiel bereik. Probleem is dat het tij zeer snel inkomt...........de rest van het rekenwerk kan ik wel aan jullie overlaten denk ik. Zo vertelde de buschauffeur dat er eens 3 jongens uit Californie waren die een busje hadden gehuurd en besloten daarmee op het strand te gaan rijden, geen verzekering. Het was een mooie dag en ze parkeerde het busje op het strand en gingen vervolgens in de duinen liggen slapen. ’s Nachtje werd het vloed...volgende ochtend...het busje stond een paar km verderop, meegenomen door de zee en zag er als een wrak uit. Totale schade rond de NZ$50.000, en dat op je 2e vakantiedag –hmmm-.

Nog een keer gestopt op het strand om ff snel foto;s te maken en peddelen in de zee. Zeer geestige foto gemaakt van papa en mij. Daarna weer hop de bus in en de rest van het strand afgereden. We waren ondertussen populair geworden bij de buschauffeur, omdat we moesten lachen om zn grpajes over aussies. Kiwi’s zijn over het algemeen niet zeer dol op Aussies, je kan het vergelijken met Nederland-Duitsland. Daarnaast toonde we echt interesse en waren we een van de weinige die niet de hele weg lagen te slapen. Op de terugreis weer koffie in Awanui en daarna richting Paihia. Waren rond 18.00u weer terug. Was een zeer lange dag, maar zeker een om niet te vergeten.

Morgen de laatste dag en de rest van de week, morgen komen ook alle foto’s online. Dat was em wel weer, vond het wel weer genoeg voor vandaag. Ik ga nog ff 2 uurtjes aan het werk. Spreek jullie!!