De wereld die topsport heet...

Hoe dicht winst en verlies bij elkaar kan liggen is in de afgelopen dagen zeer duidelijk naar voren gekomen. In mijn laatste verhaal schreef ik dat die dag, aan het einde van de middag de 1500 meter voor mannen gereden moest worden…met nog geen idee wat er zou gebeuren. In de verschrikkelijk spannende race, waarbij de spanning in het HHH te voelen was ging uiteindelijk compleet verrassend het goud naar Mark Tuitert! Niemand had dat verwacht, wij wel stiekem op gehoopt, want dan hadden we weer een medaillehuldiging. Het werd een avond die ik niet snel meer zal vergeten. Ondanks dat een medaillehuldiging een bepaald draaiboek heeft, wat standaard is, was dit alles behalve een standaard huldiging. De zaal was compleet afgeladen vol met Nederlanders, uitgedost in het oranje. Kleintje Pils had de zaal weer lekker opgewarmd toen het de beurt was aan Humberto Tan…hij kan de spanning nog even lekker opvoeren en toen uiteindelijk kwam Mark Tuitert het podium op. Ik heb al een paar keer het idee gehad dat het dak er bijna afging, maar nu stond het HHH te trillen op zijn grondvesten. Zo ontzettend gaaf. Mark kreeg een staande ovatie die wel 5 min duurden, hij stond helemaal overdonderd met de tranen in zijn ogen op het podium. Nadat de gouden race nogmaals wordt getoond op het scherm, volgt de overhandiging van de HHH trofee. De afgelopen huldigingen werd dit gedaan o.a een keer gedaan door Edwin Evers, maar dit keer was niemand minder dan Willem-Alexander aanwezig in het HHH en die kwam dus ook het podium op om Mark toe te spreken en de medaille te overhandigen…wat een super gaaf moment was dat. Tot slot komt dan van achteruit de zaal een immens grote medaille door het publiek heen naar voren, waarna het feest echt losbarst.

Nu stond voor die avond eigenlijk geen speciale artiest gepland en zou alleen Ever Slaat Door spelen, maar eerder die dagn hadden we Guus Meeuwis en van Velzen van het vliegveld gehaald. Guus had aangeboden om die avond, speciaal voor deze gelegenheid, een paar nummertjes te doen. Helaas was ik die avond weer aan het werk, maar gelukkig krijg je tussen de bedrijven door genoeg van het feest mee…het werd dus een lange, zeer vermoeiende, maar zeer fantastische avond. Radio Gelderland, met wie ik die avond een interview had, vielen dus met de neus in de boter.

Zondag was weer een dag van de shiftwissel, dus dat betekende weer weinig slaap en vroeg op. Begin er langzamerhand wel aan te wennen. Zie er wel uit als een wandelend lijk, maar het motto hier is “Blijf in je ritme”, oftewel 4 a 5 uur slaap is prima, zodra het er 6 worden spreken wij al van uitslapen en bij meer dan 10 uur, dan ga je het voelen en word je alleen maar beroerder. Zondagochtend verliep rustig, dus lekker wat kopjes koffie in het zonnetje zitten drinken. ’s Middags was het weer zover, de 1500 meter voor vrouwen. De zaal was alweer behoorlijk volgelopen met schaatsfans en spanning liep ook weer behoorlijk op toen de Nederlandse dames aan de start verschenen. Opnieuw hoop je op een medaille, en stiekem ook op een gouden, maar niemand houdt daar rekening mee en toen gebeurde weer wat niemand verwachte…Ireen Wust wint het goud op de 1500m. Ik was die avond vrij en zou naar het ijshockey gaan. Heb dus even getwijfeld of ik wel moest gaan, maar heb uiteindelijk belsoten om toch naar het ijshockey te gaan, want wanneer ga je ooit weers eens naar een olympische ijshockeywedstrijd. Daarnaast zouden er hopelijk nog meer huldgingen volgen die ik kon meemaken.

Met een man of 6 zijn we ’s avonds richting de stad gegaan met de skytrain om naar de ijshockey te gaan. Logistiek gezien hadden de Canadezen het wel iets beter kunnen doen. Skytrain volgepropt met mensen dat het lijkt op de tram in Amsterdam. Je moet op de stations al in de rij staan om erin te mogen en bij de stadions staan rijen om erin te komen ivm security checks en vervolgens is er maar 1 ingang om het stadion in te komen, maar goed wij zo gedulig als we zijn waren uitiendelijk ruim op tijd binnen. Toen we het stadion in liepen, de tribune op wist ik even niet wat ik zag. Zo kicken. Het is een immens groot en hoog stadion, zodat er geen slechte plekken in het stadion zitten en ookal zaten we een eindje van de ijsbaan af, we hadden perfect zicht en konden alles goed zien. Onze wedstrijd, Finland-Zweden, was van behoorlijk niveau. Het knokgehalte viel helaas mee, ivm de zeer strenge regelgeving tijdens olympische wedstrijden, maar dat mocht de pret niet drukken. Gedurende wedstrijdonderbrekingen word je op Amerikaanse wijze geëntertaind met muziek, filmpjes en entertainers die tussen het publiek lopen en de boel opzwepen. We zagen een leuke, niet heel spannende wedstrijd die uiteindelijk is gewonnen door Zweden met 3-0…een mooie ervaring die ik niet had willen missen.

Gelukkig lag ik die avond redelijk op tijd in bed, zodat maandagochtend redelijk makkelijk opstaan was. Maandag geen bijzondere wedstrijden of dingen die overdag gepland stonden. Tijd om even ons kledinghok op te ruimen, was ahrd nodig. Daarnaast lekker lunchen in het zonnetje…heerlijk die Spring Games. Om 17.00u was ik klaar, waarna ik ben gaan eten en terug ben gegaan naar het hotel om even een goede powernap te doen, want om 0.30u zouden we allemaal weer worden verwacht op de crewborrel. Uiteindelijk zijn we rond 22.00u met de bus teruggegaan naar het HHH. We hadden Gerard Joling net gemist, maar die komt in deze dagen nog een keer. Nadat de zaal was leegeveegd mochten we weer naar binnen. Ze hadden ondertussen een soort muziekpodium midden op de vloer in de zaal gecreëerd en de jongens van de Go For (onze klusjesmannen) waren met hun rijdende bierkar naar binnen komen rijden….hoezo we zijn de hele dag druk. De bierkar, met tapaansluiting, plasmaschermpje incl haartvuur zag er werkelijk fantastisch uit. Nadat iedereen wel zo’n beetje binnen was werden we kort toegepsorken door Pascal, de projectmanager, waarna de Corona’s samen met van Velzen wat liedjes gingen spelen. We waren als een grote kring om de band gaan staan. De sfeer was werkelijk fantastisch en iedereen had dit zo nodig, want de vermoeidheid begint bij iedereen behoorlijk parten te spelen. Er wordt zo hard gewerkt, dat we dit even nodig hadden. Het is zo gaaf om op 2 meter van die jongens te staan. De jongens van Evers Slaat Door, Edwin zelf, Viggo Waas en Peter Heerschop staan gewoon tussen ons in, alsof ze een van ons zijn. Ook Guus Meeuwis kon het niet laten om nog even mee te spelen. Toen werd het liedje “het dondert het het bliksemt” ingezet en toen werd gezongen “en het regent meters bier” keek iedereen elkaar aan en toen naar het biertje, maar niemand durfde te gooien, maar er was er een die het wel deed en toen volgde de rest. Het regende geen meters bier, maar er was een waterval van meters bier. Even paniek toen het keybord en drumstel ook wat bier opvingen, maar alles werkt nog.

Tja en toen lagen we om 4.00u op bed en ging om 6.45 weer de wekker = niet leuk. Maar goed we hadden er weer zin in, want vandaag de 10 km en ’s avonds kwam Guus Meeuwis weer spelen. Om 11.00u zou het schaatsen beginnen en de zaal begon al langzaam vol te lopen. Achter de schermen waren de voorbereidingen voor de huldiging al in volle gang, want als het goed is zou vandaag de 100ste gouden medaille in de Nederlandse Olympsiche historie worden binnengehaald. Alles leek goed te gaan tot die paar ronde voor het einde. Ik stond in de zaal en we zagen het gebeuren. Heel even leek niemand het door te hebben, maar al snel drong het door bij iedereen wat er was gebeurd. Compleet verbouwereerd en beduusd stonden we daar. Dit had niemand aan zien komen. De hele crew die op dat moment aan het werk was heeft wel een uur beduusd rondgelopen en niet in de mogelijkheid om het te kunnen relativeren. Een groot deel van de zaal liep leeg en de sfeer was omgeslagen van absolute euforie naar een soort rouwstemming. Zo sta je dagen achter elkaar medailles te vieren die niemand had verwacht en dit “zekerheidje” valt ineens weg…weg 100ste gouden medaille…weg feest…totale deceptie…en het HHH is nog nooit zo stil geweest. De rest van de middag heeft iedereen er een beetje beduusd bij gelopen. De energie die we gister uit “ons” feestje hadden gehaald was ineens verdwenen. Om 17.00u besloten om snel een frietje te doen en naar het hotel te gaan om een mini power nap te gaan doen, want we hadden dagen geleden hadden met elkaar afgesproken dat wat er ook zou gebeuren, wij waren die avond vrij en wij gingen naar Guus Meeuwis. Dus om 21.00u stonden we weer fris en fruitig in het HHH om er toch maar een feestje van te maken, want we hadden dan wel goud verloren, maar brons gewonnen en dus werd Bob de Jong wel gewoon gehuldigd. Geloof het of niet, het was een bijzondere huldiging, want hij was zo blij met zijn medaille, maar stond hier op gepaste wijze van te genieten...echt een bijzonder moment. Na de huldiging was het aan Guus Meeuwis om de zaal op z’n kop te zetten en dat kan die. In polonaise de zaal door en er ook weer uit toen “het dondert en het bliksemt” weer in werd gezet en toen kwam de verrassing van de avond, want de 100ste gouden medaille had gewonnen moeten worden en er was een speciale surprise act geregelt. Die goduen medaille ging niet door, maar de act nog wel, want niemand minder dan Armin van Buuren verscheen op het podium!!!! Hij heeft zeker een uur staan draaien...meer dan fantastisch! Even vergat iedereen wat er die dag was gebeurd, iedereen ging compleet uit zijn dak en even werden alle zorgen van ons afgedanst en werd dat laatste beetje energie wat er nog in zit eruit gehaald om helemaal los te gaan, maar wat was het gaaf en wat was het het waard. Je begrijpt wel dat het rollend de taxi in naar huis was, maar dat hindert allemaal niet, want de volgende dag mocht ik weer lekker uitslapen.

Zat dit verhaal dan ook gister in bed te typen toen ik werd gebeld door Monica (van Randstad) met de vraag of ik nog even naar het schaatsen, 5 km vrouwen wilden, en dat wilde ik wel. Dus snel onder de douche door, met Marjo de taxi in gesprongen en toen waren we in de dweilpauze in het stadion, zodat we de laatste 4 ritten nog even konden meepakken. Was toch nog wel even spannend. Ondertussen was het alweer tijd om te gaan werken, dus had ik geen tijd meer om het verhaal af te maken. Gisteravond een rustige avond gehad, dus na 1 biertje op de crewborrel lekker naar huis.

Nu vandaag, zijn we met z’n vijven (Marjolein 2x, Rosanne, Yvonne en ik) naar Stanley park geweest. Een van de grootste stadsparken van Noord-Amerika. Zijn met de skytrain naar Vancouver gegaan en zijn vanaf daar langs de Olympische vlam en de haven naar het park gelopen. Hebben naar uber coole fietsen gehuurd en zijn toen door het park gereden. Echt super gaaf en heerlijk rustig. Onderweg lekker sterke verhalen aan elkaar vertellen en veel gelachen. Voelt alsof ik de meiden al jaren ken, hebben al een behoorlijke band met elkaar opgebouwd. Zijn ook naar het aquarium geweest, bij de dolfijnen en beluga’s gekeken. Toen was het alweer 15.00u en moesten we weer richting Richmond om te gaan werken. Hebben een fantastische middag gehad dus we kunnen er weer even tegenaan. Nu zit ik op mijn werk, met nog een lange avond voor de boeg. Gerard Joling komt vanavond optreden, dus dat zal wel weer hilarisch worden. Dan hebben we nog maar 3 dagen te gaan en dan gaan we alweer beginnen met afbreken en dan zit het er alweer bijna op....en ik wil nog helemaal niet naar huis. Heb het hier nog zo naar mijn zin. Hopen dat we de komende dagen toch nog die 100ste gouden plak gaan binnen halen. Zal proberen om, als het zover is, nog even een updatje te doen. Foto’s wordt wat lastig, maar dat komt volgende week allemaal wel als ik weer thuis ben. Ik ga hier nog even een paar dagen genieten, want het vliegt voorbij. Tot snel.

Dikke kus