Een tappende Sven en een rockende Mark

Vrijdag, de dag die de geschiedenisboeken in gaat en wij waren erbij… Ik moest die avond werken, dus kon lekker uitslapen en had met Rosanne afgesproken om in de crewkantine te gaan eten en daarna even het winkelcentrum in te lopen voor de laatste inkopen. Genietend van onze boterham en kijkend naar het snowboarden was daar ineens een plek in de finale voor Nicolien Sauerbreij. Dus dat was sowieso een medaille en dus een huldiging…maar toen gebeurde dat waar iedereen op hoopte en wat iedereen haar zo gunde…ze won GOUD!!! Stuiterend door de kantine, door het dolle van blijdschap, maar dit ging een feestje worden wel zo geweldig. De gouden confetti kon uit de kast komen en de voorbereidingen werden in volle gang gezet. Helaas kwam die middag ook het bericht door dat dit de laatste gouden medaille zou worden, want de heren- en dames ploegachtervolging hadden het niet zo heel best gedaan…balen want we hadden net kaartjes gekregen om de volgende dag naar de finale van de ploegenachtervolging te gaan. Nou ja dan maar die bronzen plak ophalen.

Vrijdagavond, de huldiging. Het was weer lekker druk in de zaal en de sfeer zat er ook al lekker in.. Om 21.00u was het dan eindelijk zover, Nicolien was binnen en het huldigen kon beginnen. Ook deze huldiging week niet erg af van de voorgaande huldigingen. Behalve dan dat Humberto helemaal uit zijn dak ging, Erica trotser dan trots was en er speciaal voor de 100ste gouden medaille er gouden confetti de zaal in werd geknald en er naast de HHH medaille er ook de gouden cijfers 100 uit het publiek kwamen. Kippenvel en een klein traantje (laten we het er maar op houden dat het door de vermoeidheid komt). Na de huldiging was het aan Van Velzen om de zaal plat te spelen. Zelfs de Canadezen doen mee aan het dansje op Baby Get Higher en vroegen om “we want more”. Een mooie, geslaagde en zeer drukke avond. Ik was dan ook weer gebroken en was blij dat ik na een paar biertje in de taxi naar huis zat.

Zaterdag moest ik weer naar de ochtendshift, maar onze coördinator Henk (de meest fantastische vent van het HHH) had het mij verboden om voor 10.00u te verschijnen, dus ik mocht toch een klein beetje uitslapen. Koud binnen bij facilitair stond er een camera ploeg voor mn neus. Van het ANP waren ze in opdracht van Randstad een video aan het maken van iedere outlet in het HHH, dus ook facilitair. Ik was weer eens de gelukkige die een interviewtje mocht doen en even net moest doen alsof ik kleding aan het hangen was…nou natuurtalent hoor. Volgens de journaliste was het helemaal perfect…nieuwe toekomst??? Om 11.30u stond Rosanne voor mn neus om mee te gaan naar het schaatsen. Op de fiets naar de Oval om voor de derde keer naar het schaatsen te mogen en hopelijk nu wel een medaille mee te kunnen nemen. Echt super vet om zo’n ploegenachtervolging te zien. Is live veel spectaculairder dan een normale wedstrijd. En nog spannend ook, zowel de dames als de heren finales en gelukkig toch nog een bronzen medaille, zodat we de laatste officiële avond in het HHH goed konden afsluiten met een huldiging.

Terug in het HHH nog even een paar uurtjes gewerkt en vervolgens als een speer gegeten en naar het hotel om even een klein uurtje te kunnen slapen en om te kleden. Iets voor negenen waren we weer terug om helemaal vooraan het podium een plekje te veroveren. Het was een knetter drukke avond met veel publiek en daartussen liepen een hoop sporters rond, heel leuk. De huldiging begon een beetje tam. De heren leken niet dolgelukkig met hun medaille, maar werden uiteindelijk meegenomen in het enthousiasme van het publiek. Helemaal vooraan konden we de heren even goed bewonderen en we gaan voor de switch van We love Sven Kramer naar Mark Tuitert. Na de huldiging was het nog een keer aan de Corona’s om verzoekjes te spelen, zo ook een verzoekje van Ireen Wust, die gezellig met dr biertjes tussen het publiek stond. Op een gegeven moment stonden we te dansen tussen Renate Groenewold, Jochem Uytehage en Bob de Jong…ja jongens dat is het echt HHH gevoel, want dat kan hier gewoon. De heren ploegachtervolging hadden ondertussen plaatsgenomen op het Lodge, het restaurant wat uitzicht heeft op de feestzaal. Zij werden daar ook gezelschap gehouden door Shani Davies (die zn biertjes wel lust) en Christine Nesbitt (vriendin van Simon Kuipers). De lol zat er bij iedereen goed in. Sven gooide van boven een biertje over zn vader die beneden stond. Bob de Jong liep geheel in HHH kleding te tappen en te bedienen. Ik was geen Bob de Jong fan, maar nu wel…geweldige kerel. Vlak voordat de Corona’s hun laatste nummer gingen spelen stond daar Mark Tuitert ineens op het podium…of hij even een nummertje mocht meespelen om de elektrische gitaar….GEWELDIG!!! Hij deed het nog behoorlijk goed ook en de zaal ging compleet uit zn dak. Dat was vervolgens het sein voor de overige heren om ook richting beneden te komen. De Corona’s hadden ondertussen plaats gemaakt voor Ben Liebrand en de barmeisjes waren getransformeerd in Mark Tuitert, Simon Kuipers, Christine Nesbitt, Sven Kramer en Jan Blokhuizen en als gastheer liep Bob de Jong er gezellig tussendoor. Fantastisch, geweldig, super gaaf en nog veel meer, gewoon niet te beschrijven. Ondertussen draaide Ben Liebrand de zaal helemaal plat en ging iedereen compleet uit zn dak (including Tjitske, Marjo en Yf). Super avond. na de huldigingsavond van Mark Tuitert zeiden we dit is de beste avond tot nu toe, toen was het de maandagavond van de crewborrel. De volgende dag werd het overtroffen door Armin van Buuren, daarna door Nicolien Sauerbreij en nu vanavond dit feest. Eigenlijk waren het allemaal avonden die niet met elkaar te vergelijken waren, maar één voor één de beste avond ooit was en de laatste avond moest nog komen.

Tja en toen was het zondag, de laatste officiële dag van de Spelen. Het zit er bijna op. Iedereen kwam die ochtend of te laat of te brak voor woorden bij ons binnen om nog een keer de kleding op te halen. Een rare dag was het, want overal waar kon werd al opgeruimd, ingepakt, afgebroken. Iedereen was duidelijk in mineurstemming en vooral niet meer vooruit te branden. Om 15.00u mocht ik even naar huis om een paar uurtjes slaap te pakken, want de afgelopen dagen ben ik bijna stemloos geworden, hoest in me binneste buiten (Rens wees blij dat je er niet bij bent) en loopt het dun mn neus uit. Toen ik vervolgens om 20.00u terug kwam was ons facilitaire hok al bijna leeg, de keukens in de Lodge en O.C waren al afgebroken voordat de laatste gasten weg waren en de merchandise shops waren leeg…de eerste tekenen van een einde. Toen de laatste gasten om 20.30u echt waren vertrokken ging nog een keer de turbo bij iedereen aan en werden de eerste afbouwprojecten gestart. Binnen mum van tijd waren de restaurants leeg, was food plaza opgedoekt en leeggehaald, werd de vloerbedekking overal uitgetrokken, rubberre matten weggesleept en folie van de boarding getrokken. Een raar gezicht dat dat waar je 3 weken geleden mee bezig was om op te bouwen in zo’n korte tijd weer verdwijnt. Om 10.30u. was het mooi geweest en kon de laatste crewborrel beginnen. Na toegesproken te zijn door Pascal, kregen we nog 1x een filmpje te zien over de weg van de afgelopen weken die we met elkaar hebben bewandeld, in sneltreinvaart…en wat zaten daar gave momenten tussen. Het was doodstil en de eerste tranen werden bij iedereen weggeslikt. Na het filmpje kwam het gehele MT het podium op, die wij luid hebben staan toezingen, en zij die ons een staande ovatie en een diepe buiging gaven. Uiteraard kon Erica niet ontbreken. Zo trots als een pauw, op iedereen van de crew, kwam ze afscheid nemen en ons voor de laatste keer toespreken en vooral bedanken. Wat door ons werd beantwoord met een minuten lang durende “Erica bedankt”, wat ook bij haar even voor een brok in haar keel zorgden. Toen was al het officiële over en gingen we nog een keer los op alle slechte muziek die we de afgelopen weken, dag in dag uit hebben gehoord. Om 2.00u was het echt over en was het klaar, nou ja bijna, want voor het gebouw waar de crewcatering in zit (waar o.a ook de bibliotheek in zit) heeft een inmense fontein voor de deur. En 17 dagen lang hebben we ons suf bedacht hoe die fontein een oranje kleurtje kon krijgen, dat ging echt niet lukken, maar een Jerry can met afwasvloeistof dat zou toch moeten lukken….

Nu is het bij mij nog heel even maandag en zijn we vandaag als een slopende wervelstorm door het HHH gegaan. De opbouwploeg, ik dus, stond vanochtend alweer om 8.30 aan het ontbijt zodat we om 9.00u konden beginnen. De rest van de groep hoefden pas om 12.00u te komen (kleine irritatie). Na het ontbijt spotte ik ineens schuim in de fontein, dus Ricco mee naar buiten gesleurd en jawel het eerste schuim begon zich te ontwikkelen en een half uur later liep de fontein bijna over…fantastisch…misse geslaagd!

Na een hele dag sloopwerk, dus het zelf weer afbreken wat je hebt opgebouwd zoals de doeken rond het podium, het doek in het dak en de entreetent. Alles was binnen een dag weg. Het gaat dan ook heel hard en voorspoedig, dus als het een beetje meezit hebben nog een paar dagen vrij op het eind. Begin dat wel nodig te hebben, want ik loop op mn laatste reserves, met wallen tot op mn knieën en geen kracht meer om aan het einde van de dag nog naar huis te fietsen. Ik geloof niet dat ik van mn leven zo moe ben geweest, maar ook niet met zo’n voldaan gevoel als nu.

Ik ga nu naar de hotelbar, waar we een paar weken geleden zijn begonnen en waar ik vriendschappen voor het leven heb gesloten met hele lieve mensen waar ik nu weer afscheid van moet nemen, want de eerste gaan morgen naar huis. Zie er als een berg tegenop, maar aan alles komt een einde, hoe hard en zuur dat nu ook is.

Tot over een week weer in NL en misschien in deze dagen nog een korte update.

Dikke kus