Embrace the bizare

Nog steeds in Vietnam, wat een fantastisch land. Zo chaotisch, zoveel herrie, mensen leven hier in de 5e versnelling lijkt het wel en dan heb je nog altijd de scooters en de brommers...en daar zijn er heeeel veel van.
Onze rit van Chau Doc naar Saigon was een lange en vooral warme busrit, aangezien de airco het min of meer had begeven. Om in Saigon te komen moesten we oa met de ferry de Mekong River over als voetgamgers...beter gezegd wandelende kermis attracties. Iedereen kijkt je aan en begint in het vietnamees te praten, want engels is hier bijna onmogelijk en als er een vietnamees engels praat is het beperkt en lastig te verstaan.
Goed Saigon dus, eigenlijk Hoh Chi Min City, iets wat niet iedereen in de groep wist, die dachten dat het 2 verschillende stops waren in de tour. Om maar even het niveau aan te geven (het wordt nog erger, wees gewaarschuwd). Saigon, met ruim 5 miljoen inwoners en dus ook 5 miljoen scooters ongeveer. Druk dus, maar een herrie, want wat gebeurd er. Iemand rijd op een scooter en toetert. Dit kan meerdere dingen betekenen:
- pas op ik kom er aan
- ga aan de kant
- waarom ben je nou nog niet aan de kant
- ik haal je in
- ik ben je gepasseerd
- waarom steek je over
- ga niet midden op de weg stil staan
- loop door
- nee niet in mijn rijrichting, maar omzeil mij
Oftwel een hoop getoeter van 1, doe dat x5 miljoen en je hebt een idee van de herrie, van de chaos en van het feit dat het ongeveer levensgevaarlijk is om over te steken. Saigon dus...maar goed verstand op nul en gewoon gaan en wat blijkt, niemand rijd je aan, iedereen omzeilt je, mensen toeteren gewoon graag naar je.
Maar wat nog het allermooiste is aan Vietnam is voor 50 euro een miljonair te zijn! Flappen tappen dus en met een paar miljoen op zak de markt op waar alles wordt verkocht. Kleding, schoenen, cosmetica, groente, fruit, vis, huishoudartikelen, noem het maar. Na iedereen te zijn kwijtgeraakt vond ik het tijd om mijn miljoenen te gaan spenderen.
Ekluse me lady..you want buy shilt...I make vely good plice fol you...you have lelly nice t shilts fol you..it is Chanel, same same but diffelent.
Jullie begrijpen em nog? Goed 2 shirts en een jurk later en slechts 10 euro armer vond ik dat ik het goed had gedaan. Mijn onderhandelingsskills worden steeds beter.
Saigon was ook de stad waar we afscheid moesten nemen van 4 mensen die de tour hier gingen verlaten. 10 dagen, 24/7 met ze opgetrokken. Ik hoef de HHH'ers onder ons niet uit te leggen wat er dan gebeurd...dan ontstaat vriendschap. Dus moesten we deze laatste avond afsluiten in de bar met een hoop borrels, dansend op alle goede nummers die mij al herrinnerde aan een mooie tijd in Vancouver en die het nu extra speciaal maakte. Mooie avond en dan toch echt afscheid nemen..bah hou ik niet van.

Volgende dag zijn we met de overgebleven groep naar de Cu CHi tunnels geweest. Een groot ondergronds gangstelsel waar de vietnamese guerilla's zich schuil hielden gedurende de oorlog. Een hoop ellende daar gebeurd en dus opnieuw erg indrukwekkend om te zien. Weer terug in het hotel spullen ingepakt, gegeten en boodschappen gedaan en ons vooral heel zenuwachtig maken voor de nachttrein die we zouden gaan nemen die avond van Saigon naar Nah Trang. Een hoop horrorverhalen gehoord van Rod en andere reizigers...iets met vietnamzen in jouw bed terwijl die eigenlijk een kaartje hebben voor de 3e klas, hurktoiletten, maden, kakkerlakken en alles wat nog meer vies kan zijn. Fantastisch, wat een lol. Eenmaal aangekomen op het station was het wachten voordat de trein kwam en proberen de vietnamese berichtgeving te ontcijferen...19.00u, tijd in te stappen en dat viel even mee. Bleek dat ze vanwege overschot aan ruimte ons in de eerste klas hadden geplaatst. Oftewel redelijk comfortabele bedden, schone lakens en geen kruipend spul. Een prima treinreis dus op wat domme opmerkingen en vragen van een van rommies na. Het is denk ik nog een beetje een Canada syndroom, want dit meisje, candese is oerdom, vraagt de meest rare dingen en heeft de neiging om altijd maar een conversatie op gang te willen helpen waar wij graag een beetje stilte en rust verlangen. Een greep uit haar assortiment domme vragen en opmerkingen:
- waar staat de + voor in een telefoonnummer
- de Full Moon party (= bij volle maan) is dat iedere dag? Nee Lindsey alleen bij volle maan. " Oh dus dat is eens in de 4 jaar".
- Tjitske, wat vind je van mensen uit Noord-Amerika? ZIjn die aardiger dan Europeanen?
- Vietnam ligt toch ten zuiden van de evenaar?

Goed ik kan dus nog wel even daar gaan. Lindsey is dus niet mijn favoriet, maar ook Lindsey moet soms slapen en dan is het heerlijk rustig en kan ook ik een paar uurtjes slapen in de trein.

Volgende ochtend om 6.00u reden we Nah Trang binnen. Een vrij moderne badplaats. Na een kleine powenap, ontbijt, een duik in het zwembad, wasjes doen en naar het strand zat deze lange maar toch chille dag erop. De volgende dag zijn we met z'n allen met de Cable Car naar een eiland gegaan wat vlak voor de kust ligt. Daar was een groot waterpark gebouwd waar we ons heerlijk de hele dag als een stel kleine kinderen hebben kunnen gedragen. Met z'n allen van de familieglijbaan, in banden van de glijbaan af en proberen te hard mogelijk te crashen op het eind...geweldig. Nah Trang was dus fantastisch, maar goed na een dagje plezier stond ons weer een nachtje trein te wachten en dit keer was het wel gewoon 2e klas.

Dus in de trein hadden we allemaal ons bed gevonden (het zijn coupes met 4 bedden erin), maar in een aantal bedden lag inderdaad iemand die daar niet hoorde. We kregen nog wel schone lakens, maar of die echt lekker fris waren, ik betwijfel het. Onze braziliaan Al begreep het helemaal niet meer. De conversatie tussen hem en onze ier Ryan (die echt niet te verstaan is door zijn accent):
Ryan: I put my sheet on my bed
Al: You put shit on your bed, no way
Ryan: my sheet
Al: Yeah your shit, don't do that

Goed een lang gebed zonder eind leek het te worden, wij pisten ondertussen al in ons broek van het lachen en toen viel ook het kwartje bij beide heren.

Na een potje kaarten heb ik mezelf helemaal in mijn eigen lakenzak gehuld (werkt top mam) en heb ik toch nog een beetje kunnen slapen, totdat ik naar de wc moest...hurktoilet...in een schommelende trein, maar er is niets dat ik niet kan dus ook dat is gelukt.

Die ochtende arriveerde we om 6.00u in danang, vanuit waar we de bus hebben genomen naar Hoi An en daar ben ik nu nog steeds.

Het hotel hier is absoluut de beste tot nu toe, niet dat we slechte hebben gehad. Na onze spullen te hebben gedropt zijn we met z'n 6en en Rod naar de ochtendmarkt gegaan. Mijn god wat ze daar wel niet hadden: groente, fruit, vis (sommige leefde nog en werden ter plek schoongemaakt), kip met hoofd en al, geheel geplukt, levende kippen en hanen, leven eenden, kuikens en ten slotte het meeste gore, waar mn maag van omdraaide: levende kikkers, waar eerst de huid vanaf werd gehaald en daarna werd met een schaar de poten en het hoofd eraf geknipt...HALLO...niet normaal. Tijd om te gaan en dus op naar ontbijt.

Na het ontbijt naar een van de duizenden kledingmakers geweest waar ik als een kind in een snoepwinkel rondkeek en van alles uit begon te zoeken. Uiteindelijk een 2 delig pak met blouse uitgezocht, een jumpsuit en een tuniek en dat alles voor nog geen 170 euro. Tja en toen moesten de maten opgemeten worden. De meiden die daar werkte waren super aardig en moesten lachen om mijn figuur. Miss you have big boots, can I touch? Pardon? You have small waist, but have big but. Goed, bedankt.

De rest van de dag hebben we bij eht zwembad gelegen en op het moment dat de moesson voorbij trok hadden we bedacht om een fiets te huren en Hoi An te verkennen. Ach het is regenseizoen, hoort er allemaal bij en tot nu toe hebben we vreselijk veel geluk gehad met het weer.

Aan het einde van de dag terug naar de kleemaker om alles te passen. Het zat als gegoten. Een paar kleine aanpassingen en ik kon alles de volgende dag ophalen...joeppie!! 's Avonds fantastisch gegeten in een van de beste tentjes van Hoi An en daarna met z'n allen nog wat wezen drinken. In de bar was achterin een lounge hoek met verhoogde matrassen zo groot als 2 tweepersoonsbedden aan elkaar. Na een paar bietjes vonden we het dus nodig om gymnastiek oefeningen te gaan doen, wat leidde tot het bouwen van een menselijk piramide...ok we hebben nu het punt van crazy bereikt.

Vandaag, laatste dag Hoi An. Naar de tempels geweest en terug gevaren met de boot. Ik heb net mijn kleding opgehaald en ik ben helemaal happy. Ga nu nog even zwemmen, want het is niet te houden zo warm. Morgen verlaten we helaas Hoi An weer. Dit is verreweg de leukste stad van Vietnam tot nu toe, hoewel ik Vietnam sowieso top vind. Morgen een klein ritje naar Hue en dan wacht ons 2 dagen later nog 1x een nachttrein naar Halong Bay.

Vietnam is een land van de extremen, maar ons motto is het gewoon op je af laten komen: Embrace the bizare.

Liefs