Cross Country

Allereerst moet ik even mn excuses aanbieden, of misschien even iets uitleggen. Heb voor het eerst mn laatste verhaal teruggelezen en ik kwam me ff een hoop spellings- en taalfouten tegen, geheel verkeerde woorden op de verkeerde plek. Je moet het af en toe 3x lezen, maar het idee is er en de reden waarom die fouten erin zitten is simpel. Ik type mn verhaal aan een stuk door en gooi het vervolgens meteen online zonder het ooit nog een keer na te lezen. We zitten per slot van rekening niet meer bij Nederlands in 5 Havo.

Dan nog even het slechte nieuws van deze week...hou je vast: dit is de 1 na laatste update!!! Met nog maar 1 week voor de boeg, valt er straks ook nog maar weinig meer te vertellen, dus geniet er nog even van. Lees het verhaal desnoods in slow motion, des te langer kan je ervan genieten. Teleurstelling nummer 2 zal ik er ook maar meteen in gooien...het zal niet zo'n lange update worden, want 2 dagen San Fransisco, 3 dagen in de trein zitten en 2 dagen Chicago levert niet al te veel stof op, maar heb mn best gedaan.

Maar slecht nieuws wordt ook altijd gevolgd door goed nieuws. Het hostel in Chicago beschikt over gratis internet...hiep hoi...moeten ze overal eens introduceren! En dus ben ik even een achterstand van foto's wezen uploaden, waarvan jullie de linkjes onderaan het verhaal kunnen vinden. Goed dat waren alle mededelingen, let's go back to San Fransisco.

Toen ik mn laatste update plaatste had ik er stiekem al een dag in San Fransisco opzitten, maar dacht bewaar dat even lekker voor nu. Na 7 dagen op tour geweest te zijn, was ik weer alleen en kon ik op mn eigen gemakje weer mn plannen trekken. Had voordat ik op de zeilcruise ging nog even snel mijn Alcatraz ticket geboekt voor de volgende dag, zodat ik daar zeker van was en dus was ik maandagochtend, na de pannenkoekjes voor ontbijt, onderweg naar Alcatraz waar ik inderdaad geluk bleek te hebben, want de hele dag bleek uitverkocht terwijl ik zo aankon sluiten in de rij om te boarden. Een klein tochtje voer ons naar het eiland waar Alcatraz op is gevestigd. Eenmaal op Alcatraz kon ik zelf bepalen wat ik wilde doen, waarheen en hoe laat weer terug...fijn. Als eerste maar eens een film gekeken waarin Alctraz wordt geintroduceerd, want wat wist ik er nou eigenlijk van behalve dat het een gevangenis was en dat iedereen mij aanraadde om daar naartoe te gaan. Alcatraz bleek een veel grotere historie te hebben dan alleen gevangenis. Het begon ooit als fort van de de San Fransisco Bay te beschermen, tijdens de goudkoorts (jaja ik gooi er weer even een leermomentje in). Waarna het langzaam veranderde in gevangenis, welke na de sluiting werd geclaimd door de idianen die hun land terug claimde en dit vervolgens verdeeld over Amerika ook kregen en nu geldt het als National Park en beschermd gebied voor de natuur die leeft en groeit op Alcatraz. Vervolgens vertelde een van de gidsen hoe Alcatraz beroemd is geworden vanwege Hollywood, maar vooral hoe verkeerd beeld deze films hebben geschetst over de werkelijkheid. Een gaat zelfs zo ver: de film over Robert "Birdman" Stroud. Een serie moordenaar en een complete, geflipte gek, maar de film die over hem werd gemaakt schetste een beeld van een hele vriendelijke, gezellige man, wat ertoe leidde dat er handtekeningen werden verzameld om de beste man vrij te krijgen, wat gelukkig nooit is gelukt. Maar weer eens een teken dat die Amerikanen ze niet alle zeven op een rijtje hebben.
Toen was het echt tijd om het cellencomplex van Alcatraz in te gaan, waar de grootste criminelen uit de Amerikaanse geschiedenis hebben gezeten. Al Capone misschien wel bekend onder jullie heeft er een hoop tijd doorgebracht. Ondanks dat het niet een S21 (Cambodja) en een Fremantle (Australie) gevangenis was waar de doodstraf werd gepleegd, kreeg je ook hier toch weer de koude rillingen van. Met een koptelefoon op ruim een uur door de gevangenis gelopen met ondertussen commentaar van oud gevangenisbewaarders en gevangenen zelf over het leven hier en de dagelijkse gang van zaken. Ondanks dat de gevangenen met "respect" werden behandeld en niet werden gemarteld, was hun grootste martelgang het uitzicht van Alcatraz op de baai en op San Franisco. Het uitzicht op vrijheid. Diep onder de indruk verliet ik tegen vieren het eiland van Alcatraz en iedereen die mij had aangeraden hier naartoe te gaan had er geen woord van gelogen. 's Avonds in het hostel gegeten, wasjes gedraaid en gechild, want dat moet ook gewoon gebeuren.

Op dag 2 in San Fransisco moest de rest van de stad een beetje verkend worden en dus dagpas gekocht en mezelf weer eens in het openbaar vervoer gestort. Geen land, geen stad zo gek en ik weet door middel van trein, bus, tram mezelf wel weer te vervoeren. Stop nummer 1 was Aloma Square, waar langs alle typsiche San Fransisco huisjes staan, met op de achtergrond de skyline van de stad. Vervolgens weer de bus in en op weg naar Golden Gate Park. Ik dacht daar wel ff doorheen te lopen, maar dat bleek weer eens misvatting nummer 1000 te zijn en dus halverwege het park weer de bus gepakt naar de andere kant van het park, waar heel toepasselijk een Hollandse windmolen staat, omgeven door een tulpenveldje. Lag volledig in een deuk toen ik het zag, wat uiteraard weer vreemde gezichten opleverde van andere toeristen, maar daar ben ik ondertussen wel aan gewend. Na een week LA weet je namelijk niet beter. Na deze Hollandse cultuur (even een weetje tussendoor: geen Amerikaan weet Holland aan te wijzen op de kaart. Ze hebben allemaal wel van Amsterdam gehoord, maar denken dat dit een land is en dat Holland tot een buitenwijk van Parij behoord. En als je ook nog eens begint over het feit dat je "Dutch" spreekt en dit je nationaliteit is, denken ze dat je tot Duitsland behoord...hello the world doesn't end in America!!!) was het tijd om weer door te gaan. Via een korte stop bij City Hall, waar ik werd afgeschrikt door de immense hoeveelheid zwervers (en die zijn er al giga veel in San Fran, dus het zijn er heeeeeeel veel als je erdoor afgeschrikt wordt), voor de gebruikelijke foto en toen door naar de opstaphalte voor de "historische" San Fransisco Cable Cars. Heel schattig, rammelend treintje die heuvel op en af rijd, volgeladen met toeristen. Afgestapt bij Lombard street, een straat die zig-zaggend naar beneden gaat. Super grappig om te zien. Vanuit daar nog even over Fisherman's Warf gelopen, maar ik was ondertussen verkleumd van de koude wind en dus ben ik richting hostel gekeerd. Mocht ook wel, had er weer een goede sightseen dag op zitten en de tas moest weer ingepakt worden, want woensdagochtend zou ik aan mijn immense treinreis naar Chicago beginnen.

Zo gezegd stond ik woensdagochtend keurig op tijd (pap en mam, let op: ik heb me nog geen keer hoeven haasten de afgelopen maanden om ergens op tijd te komen!!!) bij de bushalte, aangezien er geen treinstation is in San Fran moesten we eerst een klein stukje met de bus naar Emmeryville. Daar stapte ik vervolgens om 9.00u op de trein, de reis kon beginnen. Had, op aanraden van meerdere mensen, een slaapcoupeetje geboekt, want slapen in coach class kan je wel volledig vergeten en ik wil na 3 dagen nog wel normaal kunnen zitten, zonder dat ik geen gevoel meer heb in alles beneden de onderrug. En dus stapte ik mijn super schattige, kleine coupeetje in. Helemaal dolgelukkig, totdat er na een half uurtje treinen in Sacramento een gezin met 2 kleine kinderen instapte en die uiteraard werden toegewezen in een bij mij aangrenzende coupe...dolle pret! Zal ik je nog eens wat grappigs vertellen over Amerikaanse kinderen (in het algemeen): ze zitten tot zeker hun 6e (als het niet ouder is) in de buggy, want stel je voor als ouder dat je je kind laat lopen, dan moet je erop letten enzo...super lastig. Dan heb je nog eens dat kinderen werkelijk op ieder moment in janken uit kunnen barsten, want ze krijgen hun zin niet/als ze hun zin niet krijgen is het niet goed genoeg/ de kleur blauw van de lucht is niet blauw genoeg/ ze hebben de verkeerde sokken aan/ hun buurmeisje heeft 3 jaar geleden een mooiere fiets gekregen/ gewoon omdat ze daar zin in hebben...weet ik veel, noem het maar op het is zo gek niet te bedenken en een kind hier, ook weer tot zeker een jaar of 6, begint hier om niks te janken. Nou hoefde ik dat vroeger niet te proberen, hoewel ik dat natuurlijk (van horen zeggen) maar liefst 1x heb geprobeerd en toen heeft mama me met kinderwagen en al in de supermarkt laten staan...resultaat...daarna nooit meer gedaan. Hier doen ze dat iets anders: kindje gaat het, waarom moet je zo huilen?, ja we gaan nu direct naar de disney winkel om die helemaal leeg te kopen, ja jij mag nog een nieuwe knuffel bij Seaworld uitzoeken (want je hebt er pas 2) etc etc. Oftewel ik haat ze hier!!! Ik was dus alles behalve blij toen ik 2 van deze blagen (ze vielen in de leeftijdscategorie 0-6 en dus jank gevoelig) met 2 ouders instapten.

Gelukkig werd er al snel omgeroepen dat lunch werd geserveerd (nog een voordeel van de slaapcoupe, eten zit er allemaal bij in en het is in tijden weer eens goed en gezond). Tijdens lunch met 2 vriendelijke Amerikanen zitten kletsen, die vol ongeloof mijn verhalen aanhoorden. De rest van de middag in mn coupeetje het landschap aan me voorbij laten gaan, wat na lunch voornamelijk bestond uit woestijn. 's Avonds bij het eten met een engels stel en een enrome amerikaan aan het dinner gezeten. Dat is het leuke aan de trein, je zit telkens met andere mensen aan tafel, niet dat er dating-tehcnisch iets tussen zat, wat alles was in de categorie gepensioneerd en 70+, of zo dik dat ze niet in een vliegtuig passen (ik maak geen grapje) en dus wel met de trein moeten. 's Avonds werden de stoelen, in mn coupeetje, tot een bed opgeklapt en heb ik heerlijk kunnen slapen.

De volgende ochtend werd in de Sierra Nevada wakker en hadden we in de nacht Salt Lake City gepasseerd en waren we nu op weg naar de Rocky Mountains. Lekker ontbijten, in opnieuw bont gezelschap, waarna ik nog heel even een mini dutje heb gedaan. De Rockies begonnen in zicht te raken en daarmee hadden we Nevada achter ons gelaten en waren we Colorado ingereden. Tijdens lunch zat ik dit keer met een heel schattig bejaard stel aan tafel, die alles van me wilde weten en waarvan ik op het eind het visitekaartje van hun dochter kreeg, mocht ik ooit naar Washington gaan, dan moest ik hun bellen...okidoki. Na lunch ben ik in de lounge wagon gaan zitten, waar je panorama uitzichten had en dat kwam wel van pas want we waren ondertussen de Rockies nu echt ingereden. Echt zo fantastisch en spectaculair, dat je bijna niet weet waar je kijken moet. Zeker een paar uur reden we dwars door de bergen, met vlak naast ons de Colorado River. Dit was inderdaad de treinreis meer dan waard. Tegen vijven begonnen we te dalen en reden we langzaam het dal in, waarin Denver ligt. Ruim op tijd waren we in Denver, waar we even een uurtje de benen konden strekken in de frisse lucht. Na weer te zijn ingestapt kon ik meteen door naar het eten, waar ik dit keer met 3 gezellige en vooral jonge ozzies zat. Super gezellig zitten kletsen. Toen was het weer tijd voor mn bedje. Ondanks dat je de hele dag niks doet, behalve een beetje naar buiten zitten staren, ben ik aan het einde van de dag kapot en klaar voor bed.

Vrijdagochtend, de laatste dag in de trein, werden we midden in Nebraska wakker en bleken we gedurende de nacht 3 uur vertraging te hebben opgelopen vanwege slecht weer. Niet meer klagen dus als de NS een keer niet op tijd is, want hier kan je dus gewoon 3 uur op de trein staan wachten en je hoeft niet te denken "dan neem ik de volgende wel", want er komt er maar 1 per dag!!! Aan het ontbijt zat ik dit keer met 3 holbewoners die elkaar uren konden plezieren met hun ervaringen over wandelingen, klim en klouter partijen in de bush en kruip en sluip door partijen in de grot. Geen woord mee gewisseld dus. De rest van de dag heb ik de vlaktes van Nebraska, Iowa en Illinios aan mij voorbij laten boemelen, want razen kan je het niet noemen. Om 12.30u stond er nog een keer lunch op ons te wachten en ik had weer de hoofdprijs: de grootste weirdo van de trein, een Chinese Amerikaanse met een grote voorliefde voor chiwawa's (heb de foto's weer met een oohhh en ahhhh mogen bewonderen) en Terry, absoluut een van de dikste Amerikanen die ik ooit heb gezien. Ik denk dat ik 3x in hem past, hij dus ook met zijn buik op tafel...eet smakelijk. Nog veel vervelender aan Terry waren zijn kennis over Europa: So you're from Holland, so you speak French....uhmm nee. De rare vragen: "Do you like American food"? Sorry maar alles wat je hier kan krijgen, kan je thuis ook krijgen. Eten is amerikaans wanneer het in abnormaal grote porties komt. En vergeet de levensvragen niet: "what makes you unique?". Wat dacht je van mn DNA vriend??? Bleek niet het goede antwoord, snap ik ook niet, want volgens mij is dat het enige antwoord, maar hij was meer opzoek naar iets van "omdat ik fantastisch ben in dit en dat en ik kan als geen ander zus en zo". Tja dat is het verschil tussen de gemiddelde amerikaan en ik, ik ben niet zo'n opschepper. Begrijp me niet verkeerd, het zijn super aardige en vriendelijke mensen (daar kunnen wij dan nog weer wat van leren), maar in sommige dingen wel zo oppervlakkig en dom, dat het gewoon fysiek pijn doet.

Uiteindelijk ook lunch weer overleefd en de rest van de middag mn boek zitten lezen en af en toe nog even naar buiten kijken, hoewel het landschap lang niet zo spannend was als de dag ervoor. Toen kwam tegen zessen toch eindelijk Chicago in zicht!!! Drie dagen trein was fantastisch geweest, maar ook meer dan genoeg. In de taxi gesprongen naar mn hostel, wat in een super leuke en gezellige buurt ligt en waar ik 's avonds nog even doorheen heb gelopen en wat heb gegeten.

Zaterdag...baskett ball day!!! Had op donderdag in de krant gelezen (jaja kreeg een krantje onder de deur doorgeschoven in de trein) dat de Chicago Bulls zaterdag hun eerste play offs game thuis zouden spelen. Dacht nog, daar zou ik nou nog wel graag naartoe willen, maar dat zal wel uitverkocht zijn. Toen ik vrijdagavond aankwam was dat het eerst wat ik had gecheckt en er bleken nog een paar kaartje over te zijn...jippie!!! En dus was ik zaterdagochtend op weg naar United Center voor een potje basketbal. Dit kwam overigens goed uit, want het zou die dag gaan regenen en stervens koud worden, dus dan maar binnen zitten. Opnieuw weer de openbaarvervoer-held uitgehangen en ruim op tijd, weer zonder te haasten, bij het stadion aangekomen en mn ticket opgehaald. Nog even snel met Michael Jordan op de foto, hoewel ik hem wel een beetje stijfjes en bronzig gekleurd eruit vond zien;). Toen maar eens de kermis der stadions ingelopen. In de wandelgangen speelden een jazz bandje en fans liepen dansend door de gang. Het stadion is immens (zat ook bijna op het dak, dus dan lijkt alles immens) en de show der entertainment was al in gang. Wat dat beteft houden ze je wel bezig al die tijd, kunnen de ozzies nog wat van leren met hun oudjaarsdag in Sydney. Toen was het eindelijk 12.00u en kwamen de spelers van de Chicago Bulls en de Indiana Pacers het veld op en het stadion barstte bijna uit zijn voegen. Wist je dat:

-een basketbalwedstrijd duurt 4x 12 min, maar wordt voor iedere overtreding, spelhervatting en natuurlijk de duizenden time-outs stilgelegd en het hele circus dus bijna 3 uur duurt

-een aanval maar 24 seconden mag duren en dan moet je een schot hebben gewaagd (wist ik niet), maar dat houdt de gang er lekker in

-je als cheerleader van de Bulls kan doorstromen naar de Senior Swingers

-de Bulls vanaf het beginsignaal achter hebben gestaan

-ze dit gat in punten tot 48 seconden voor het eindsignaal niet hebben weten te dichten

-Kyle Korver toen een 3 punter maakte, die voor het eerst in de wedstrijd voor een gelijke stand zorgde

-waarna we (ik behoor nu tot de supporters van de Bulls) in de laatste 48 seconden van de wedstrijd er gewoon nog even overheen zijn gekomen

-we uiteindelijk met 104-99 hebben gewonnen

-het United Center ontplofte

-ik een fantastische middag heb gehad en dit voor geen goud had willen missen

-de Chicago Bulls de nieuwe NBA champion gaan worden...let op mijn woorden!

Oftewel een onvergetelijke middag!! Eenmaal buiten het stadion was de miezer regen ondertussen over gegaan in natte sneeuw en was de temperatuur gezakt van een graad of 15 naar een graad of 3...bah!! Terug naar het hostel om op te warmen, waarna ik tot jullie grote vreugde honderden foto's heb up zitten loaden en 's avonds weer een gratis maaltijd heb weten te scoren (in het kader van kosten drukkend gedrag).

Zondag, laatste dag Chicago en de weergoden waren me eens goedgezind en dus de stad in met mijn vriend: de Lonely Planet. De walking tour uit LP gedaan langs diverse architectuur-verantwoorde gebouwen, door Millenium park gelopen, over de Chicago River naar het John Hancock Center, waar je op 344 meter hoogte een fantastisch uitzicht hebt over de stad en het gigantische Lake Michigan. Ik heb iets met deze stad, de mensen zijn leuk, de stad heeft een goede sfeer, het is onverwacht een toppertje. Beide batterijen van mn fototoestel vond het na honderden foto;s wel mooi geweest en hielden ermee op, teken om maar eens iets te eten te zoeken. Aangezien Chicago beroemd is vanwege zijn deep dish pizza, ben ik naar pizzaria Due gegaan, blijkbaar de beste en dat was het zeker, bleek ook later uit de rij die zich buiten had gevormd. Mooi dagje, goede afsluiting van Chicago. Ik ga nu mn tas inpakken, laatste nachtje in een hostel (jeehee), want morgen is het dan eindelijk zo ver...na 8 maanden weer herenigd met Roos en Yf voor echt de aller aller laatste week van mijn reis....ik ben er klaar voor.....it's up to you...New York...Neeewwwwwwww Yyyyoooorrrrrrrkkkkkkkkkkkkk!!!!

Tot over een week, laatste update hoogstwaarschijnlijk vanuit Nederland, maar ik wil jullie de verhalen van New York niet ontnemen.

Liefs,

Tjitske

P.s Het is toch nog een aardig verhaal geworden al zeg ik het zelf

P.s de foto's:
Nieuw Zeeland: https://picasaweb.google.com/tjitskejonker/NieuwZeeland?authkey=Gv1sRgCIS_reWruP7jLw#

Fiji: https://picasaweb.google.com/tjitskejonker/Fiji?authkey=Gv1sRgCNuXiMa6sOSeXQ#

Amerika (tot nu toe): https://picasaweb.google.com/tjitskejonker/Amerika?authkey=Gv1sRgCNXYtdndxZmZbg#