Happy Camping

Na een enerverende LA-week stond op maandag 10 april mn laatste tour van deze gehele trip op het programma. In 7 dagen van LA naar San Fransisco, met onderweg een paar highlights, om er maar even een paar te noemen: de Grand Canyon, Las Vegas en Yosemite, maar voordat we daar zouden zijn gingen er een hoop uren, kilometers en goede momenten doorheen. Ontmoet de crew voor de Western Wonder tour:
Georgina en Anna: net klaar met de middelbare school in de UK en in hun Gap-year. Allebei 18 en dus in problemen in Amerika. Georgina heeft een hoop praatjes voor zo'n klein meisje, helemaal als je ontdekt dat ze duimend achter in de bus zit. Anna loopt dan ook een beetje in haar schaduw.
Charlotte: wie al snel een de nieuwe Lindsey van de tour bleek te worden. Werkt voor Sta Travel in de Uk, het meest gehate reisbureau onder backpackers.
Stuart: onze tattoo Bob, wat geen gezicht is aangezien Stuart bijna 2x in mij past en daarnaast ook nog eens in de security werkt, maar hij vindt zichzelf helemaal het mannetje.
Chris: loopt met broeken op hoog water, met daaronder legerkisten...meer uitleg is niet nodig.
Stan: voor zijn internship geplaatst in Pittsburgh (oostkust van de US) en blaast op dag 1 al hoog van de toren over het feit dat ie business class mag vliegen van de zaak. Tenzij ie op eht verkeerde vliegveld verschijnt, wat dus ook gebeurd.
Sonja: onze Oostenrijkse Mama en mijn kampeer buddy in barre omstandigheden.
Silje en Ingvill: luisteren ook naar de naam Norway, net zo makkelijk.
Joshua: die zeer gezette ozzie in het gezelschap, die het haat om ozzie te zijn wanneer het op drinken aankomt...blijkbaar hebben de ozzies een reputatie hoog te houden.
Mr. Sun: Korea guy no. 1, studeert engels in Oklohoma (of all places), maar er is nog maar weinig van te merken dat ie al 3 maanden engels studeert. Mr. Sun (we noemen hem ook echt zo) zit vastgegroeid aan zijn camera.
Mr. Shin: Korea guy no. 2 en de meest hilarische van de 2 bleek al snel, is een business man in Korea en we verdenken hem ervan dat ie nog al succesvol is. Ook Mr. Shin zit vastgegroeid aan zijn camera. De Korea guys hebben nog een beetje meer uitleg nodig. Ze spreken op geen moment de letter R uit, ipv daarvan is het een L (ik maak geen grapje, ze eten echt glaag lijst en zitten het liefst bij laam). Foto's moeten minimaal 2x worden gemaakt en wanneer er geposeerd wordt moet de Asian pose worden aangenomen, oftewel de twee vingers "peace" in de lucht. Beide heren komen uit Seoul, echter dit wordt niet uitgesproken als Seoul, maar als Soul en als wij op zn engels Soul zeggen, klinkt het ook niet zoals het moet zijn, maar moeten we meer Soel zeggen...oftewel mega verwarrend.

Voeg aan dit bonte gezelschap nog een maffe tourleader, Seamous, aan toe en we zijn compleet en klaar om LA achter ons te laten, maar niet voordat we een korte stop maakte in Hollywood (boring) en daarna nog een fotostop maakte in de Hollywood Hills voor de foto onder de Hollywood sign. Eindelijk verlieten we een niet al te favoriete stad en waren we onderweg naar Colorado River, in Arizona...jawel we verlieten California voor een nieuwe staat. Dit drong echter niet bij iedereen door. Onze Lindsey vroeg zich namelijk waarom we een veredelde grensovergang over moesten en waarom Seamous een permit moest halen voor een nieuwe staat...dat is omdat Arizona een van de staten in Amerika is...doos!!! Maar het wordt nog veel pijnlijker (let op dit is allemaal in een tijdsbestek van nog geen 2 uur). Om Arizona te komen reden we over de snelweg, die de Pearl Harbour Memorial Drive wordt genoemd...reactie van de achterbank: "oh zijn we dichtbij Pearl Harbour in de buut? Kunnen we daar niet even stoppen, wil ik wel naartoe!". Sorry je werkt toch bij een reisbureau...Pearl Harbour en de woestijn van Arizona??? Het gaat hier ergens goed mis.

Tegen vijven waren we eindelijk op ons kampeerterrein, waar de tenten werden opgezet, de slaapmatjes en slaapzakken werden uitgerold, gekookt werd op een piep klein gasstelletje en een na het eten een serieus kampvuur werd gemaakt. Jongens dit is het echte kamperen, waar ik niet voor ben gemaakt!!! Gelukkig dat kampeer buddy Sonja daar net zo over, maar we hebben de nacht overleefd en het was, behalve hoogst oncomfortabel, en met record-hard-snurkkende Koreanen naast je, zeer rumoering, niet eens koud.

Dinsdagochtend na het ontbijt de tenten weer opgebroken en ingeladen. Er stond een relatief kort ritje op het programma naar de Grand Canyon. We kwamen tegen een uurtje of 1 aan op onze kampeerplek waar we snel hebben geluncht om vervolgens 3-kwart van de groep bij de Imax theater af te zetten en waar Stuart, Chris, Charlotte en ik werden afgezet bij onze helicopter die ons voor 50 min over de Grand Canyon zou vliegen. Eenmaal in de heli was het een paar minuten vliegen voordat we bij de canyon kwamen. De piloot vroeg of we er klaar voor waren...hell yeah!! En toen ineens, uit het niets, vlogen we een immense, reusachtige, mega indrukwekkende Grand Canyon in...wow...sprakeloos en vol ongeloof dat zoiets zomaar uit het niets kan ontstaan. Keek mn ogen uit. Dit was zo spectaculair en overtrof iedere verwachting die ik ook maar had. Ben zo verwend geraakt met de dingen die ik heb mogen zien op mn trip, dat ik soms niet meer onder de indruk raak van dingen, maar niet, dit was te indrukwekkend. De piloot vloog dwars door de canyon van het lager gelegen zuiden, naar het hoger gelegen, gesneeuwde noorden. Ik kon het niet laten om toch even te vragen hoe het nou toch zat met het verhaal wat iedere tourguide in Australie je vertelt over het feit dat de Grand Canyon eigenlijk een Gorge(gevormd door water/rivier) is en geen canyon (gevormd door aardverschuivingen). Ik hoorde een harde lach en vervolgens: "ach wat weten die ozzies nou, die leven op zn kop". Daarna kreeg ik een serieus antwoord: "Men weet niet exact hoe de canyon zich ooit heeft kunnen vormen. Ze gaan ervan uit dat de Colorado river ooit honderden meters hoger heeft gestroomt en dat door uitverschuivingen de rivier letter naar beneden is gevallen, naar zijn huidige hoogte. Oftewel het is een mix van een canyon en een gorge, maar het is zeker niet alleen een gorge, want daarvoor is het veels te wijd en breed". Ik kan je vertellen (Rens, ik weet dat je twijfelt aan het verhaal en de ozzies gelijk wil geven) dat vanuit een helicopter dit hele verhaal wel degelijk waar klinkt. De canyon is 29 km wijd, waar een gorge juist heel smal en diep is. Kan je vertellen dat 29 km wijdte, zelfs vanuit een heli echt heel groot is. Goed dat is jullie educatieve tintje weer aan dit verhaal, don't worry er komt niet meer! de 50 min vlogen letterlijk en figuurlijk voorbij en voor we het wisten waren we weer terug Helemaal vol van onze indrukken keerden we terug naar het kamp waar de tent moest worden opgezet, want we zouden, onder het genot van pizza, de zonsondergang gaan kijken in de Grand Canyon. Tegen achten was de zon zo goed al verdwenen en keerden we terug naar kamp, waar vervolgens een lange, donkere en vooral heeeeeeeeeeeeeeeele koude nacht begon...let op...tegen het vriespunt!!! Ik kan je vertellen dat mijn lichaamstemperatuur de volgende ochtend ook tegen het vriespunt was. Had geen oog dichtgedaan, omdat ik, ondanks mijn vele lagen kleding, het zo verschrikkelijk koud had gehad dat ik de hele nacht heb liggen rillen in mn bed. Wat een ellende! Had dan ook geen moeite om om 5.00u mn bed uit te komen, want ik was toch al wakker en ik wilde maar al te graag in een verwarmde bus zitten. Waarom zo vroeg vraag je je misschien af. Nou hadden we besloten om de zonsopgang ook maar mee te pakken en die is tegen zessen, dus daar ga je al. Gehuld in slaapzakken, kwamen daar 13 teletubbies bij de Grand Canyon aangelopen, waar we nogal raar werden aangekeken (snap ik ook niet). Nadat de zon op was gekomen, werden we bij de Bride Angel Lodge afgezet vanuit waar we, na een kopje koffie, aan onze hike de canyon in begonnen. We moesten Sonja echter achter laten, want die kwam erachter dat ze haar camera kwijt was. Later bleek dat ze deze was verloren bij het instappen in de bus op het parkeerplaats, waarna we met bus en al over die camera heen zijn gereden. Camera nummer 1 down...het zou niet de laatste zijn. We zijn, op Norwegen na (terwijl die toch gewend moeten zijn aan de kou) de canyon ingelopen, waarbij ik opgezadeld zat met Korea. Mr. Shin is manager van een of ander telecom bedrijf en als ik dringend werk nodig had kon die dat voor me regelen...in Korea...in Seoul/Soul/Soel...euuhmm bedankt. Nee maar Tjiski (zoiets is het op zn koreaans) als je naar Korea komt moet je we bellen, je bent welkom hoor! Bedankt! Bleek later dat ie iedereen een baan heeft aangekomen en we waren allemaal welkom als je we ooit naar Korea kwamen...god wat een gastvrije mensen.

Nadat we in record tempo de canyon in waren gelopen tot stop nummer 1, waar we moesten omkeren van Seamous en terug moesten komen, liepen we in een nog meer speedy gonzales record tempo de canyon, bergopwaarts(!!!), weer uit. Ruim op tijd waren we dus weer boven en waren we door onze klim en klauter partijen ook weer geheel op kamertemperatuur.

Tegen elven reden we terug naar het kamp waar de boel weer werd ingeladen, werd geluncht en waar we de Grand Canyon tegen twaalven achter ons lieten. We waren op weg naar Las Vegas!!! Waar ik nog het meeste naar uitkeek in Vegas was het feit dat we in een hotel zouden slapen, oftewel een normaal bed, een douche en verwarming als je dat nodig mocht hebben. Tegen vijven kregen we Vegas en de Strip in zicht en iedereen begon er een beetje nerveus en opgewonden van te raken...Vegas prepare...here we come!! Maar eerst inchecken in het hotel, wat tot grote vreugde enorme luxe was. Een douche is nog nooit zo fijn geweest en een boxspring bed is nog nooit zo gewaardeerd als nu. Nadat iedereen weer als herboren tevoorschijn kwam gingen we uit eten in een nogal vaag restaurant waar we om een ronde tafel zaten, met in het midden een draaiend platau met een borstbeeld van de paus erop. De bedoeling was dat het eten op dat platau werd gezet en doormiddel van het te draaien kon je van alles wat eten...maar die paus die je de hele tijd zat aan te staren was dan wel weer een beetje freaky. Iedereen had goed gegeten en een bodem gelegd, maar na het eten was het inladen in de partybus, wat niks anders was dan een grote limosine achtige bus waar in gedanst kon worden en waar voor de liefhebbers onder ons (lees korea) een paal in stond. De bus maakte een paar stops, namelijk bij het Hollywood sign, downtown Las Vegas voor een lichtshow en bij de Bellagio voor de fontijnenshow. Uitiendelijk hebben we de chauffeur(arme man) een beetje meer betaald, zodat ie ons nog een uur extra zou rondtouren, waarna we tegen twaalven (kan er een uur naast zitten) de bus letterlijk uitrolden en vervolgens de eerste de beste bar in rolden, waarna het beeld min of meer op zwart is gegaan.

Helaas werd ik de volgende dag herrinnert aan deze memorabele avond, door wakker te worden met de grootste kater in de eeuw. Dat krijg je van wijn uit een pak, gevolgd door bubbels, maar nog memorabler waren de verhalen de vervolgens bij iedereen boven kwamen. Een kleine greep uit het assortiment:
-Joshua had een goede lever-test gedaan en moest kruipend langs het hek van het zwembad richting zijn hotelkamer
-Ingevil had met de deur open geslapen, denkende dat Silje zou achter haar aan zou komen, maar die lag bij Stan in bed
-Charlotte had bij de laatste bar waar we waren foto's staan maken van de uitsmijter (sorry maar dat is dom en vragen om problemen), die vervolgens haar camera had afgepakt en al haar foto's deleten...camera nummer 2 down.
-Mr. Sun heeft ergens gedurende de avond zijn camera laten vallen, waardoor die rammelde wanneer je hem iets schudde...camera nummer 3 down
Mr. Shin was ons allemaal kwijt geraakt in de bar en Mr. Sun al zijn spullen, incl portomonee, paspoort en camera, dat ie maar besloot om een willekeurig hotel in te lopen en daar op het toilet te gaan slapen.

We zijn die dag allemaal een beetje onze eigen weg gegaan en ik heb over de Strip (Las Vegas Boulevard, waar alle casino's aan zitten) gelopen. Ben verdwaald geraakt in Caeser's Palace, wat opzich niet heel veel moeite kost. Die casino's zijn namelijk gebouwd als een dolhof, met nauwelijks bordje waar wat is. Dit is alleen maar gedaan zodat mensen (lees domme Amerikanen) het opgeven om de uitgang te zoeken en dus maar verder gaan met gokken en aangezien je geen idee hebt of het licht of donker is buiten en hoe laat het is, blijf je doorgaan. Verstandige ik heb alleen gekeken hoe mensen hun geld aan het vergokken waren, mede omdat ik er ook echt geen zak van snap wat er allemaal gebeurd. Zelfs de gokkasten zien er te ingewikkeld voor woorden uit. Na een middag met mezelf op stap te zijn geweest en door de kermis te zijn heen gelopen, die Vegas heet, hebben we elkaar weer gemeet in het hotel, waar we na een hoop discussie besloten om bij Planet Hollywood te eten. Na het eten ben ik met een paar meiden teruggelopen naar het hotel, waar ik lekker in bed tv heb gekeken. Moest het er nog even een avondje van nemen, want de komende 2 dagen zou er weer kamperen op het programma staan, opnieuw in barre omstandigheden...jawel -2!!! Ik dacht dat het lente was in Amerika? Onee wacht even ik ben op reis, dacht alle natuurrampen te hebben gehad, maar nee in de 2 weken dat ik hier ben is het zuid-oosten getroffen door een tornado en heeft het noord-westen te maken met extreem veel sneeuw...joepie!!!

Vrijdagochtend, tijd om Vegas te verlaten, het was opzich ook mooi voor 2 dagen. Iedereen zat keurig om 8.00u in de bus, maar geen spoor van Mr. Sun en Mr. Shin. De heren bleken nog in bed te liggen en wat nog veel later bleek was dat de heren de vorige dag hun hotelkamer nauwelijks uit zijn geweest totdat ze tegen de avond besloten om naar een stripclub te gaan...het kan allemaal. Een hoop grapjes dus onderweg, wat overigens een elle lange weg werd. Bijna 800 km moest vandaag worden afgelegd en door de barre weersomstandigheden in Yosemite, wat onze bestemming had moeten zijn, kwamen we daar niet aan en strandden we vlak voor Yosemite na ruim 10 uur in de bus. Seamous moest een safety call maken en besluiten dat we die avond in een hotel moeste (god wat naar) en dat we de volgende ochtend verder zouden gaan en dus sliepen de 7 meiden die avond op een kamer en de 8 heren deelden een kamer, maar niet voordat we even in het zwembad en jacuzzi waren opgewarmd. In het zwembad werden we echter met vervelend nieuws geconfronteerd. Vier Amerikaanse jongens vertelden ons dat die nacht Yosemite National Park zouden worden gesloten, omdat de regering niet uit hun jaarlijkse budgettering kan komen. Waaaaattt??? Hebben we 10 uur gereden voor niks?? Geen paniek, laten we het morgen maar even afwachten.

Zaterdagochtend bleek dat het park gewoon open was, dat het nooit de intentie had om te sluiten oftewel een ha ha ha grapje. En dus was het nu nog maar een kort ritje naar Yosemite waar we eerst daar het kampeerterrein zijn gegaan, ontbeten en lunch hebben gemaakt, waarna het park in zijn gereden. Door de record hoogte en hoeveelheid snel was het grootste gedeelte van Yosemite nog wit, waardoor alles er wel als een sprookje uit zag, maar ik had het niet besteld!!!! Een korte hike over sneeuw en ijs naar de Vernall Falls, met fantastische uitzichten over de vallei en de rivier. Eenmaal teruggegleden hebben we de bus gepakt naar het visitor center waar de meest saaie film ooit werd vertoond en waar dus de helft na 2 min lag te slapen (ik heb als een van de weinige de ogen weten open te houden). Na de film kwam Mr. Shin tot de ontdekking dat ie zijn camera kwijt was. Ergens in Yosemite National Park zweeft dus nu een Sony camera rond, met foto's van de benzinepomp, groepsfoto's in Asian pose tot het mannentoilet (jawel) erop. Degene die deze camera vindt zal wel denken....

Vervolgens zijn we nog naar de Yosemite Falls, de hoogste waterval van Noord-Amerika, geweest en toen was het mooi geweest van die dag en reden we terug naar het kamp, waar we ons nog een keer opmaakte voor een nachtje kamperen. Na de vorige dag de Wal Mart te hebben leeggewinkeld aan slaapmatjes, dekentjes en slaapzakken, was iedereen iets meer voorbereid op een koude nacht. Onze laatste kampeermaaltijd was een amerikaanse bbq, met koreaanse invloeden. Waarna we rond het kampvuur nog koreaanse spelletjes hebben gedaan, waarbij met name de uitleg al hilarisch was:" I am going to explain the lule to you". "Now we take bleek, so I can go to toilet". Na al deze joligheid was het tijd om gehuld in 3 lagen kleding, een fleece deken en mn slaapzak tijd om te gaan slapen, wat dit keer meer succesvol was dan de laatste avond in de Grand Canyon. De volgende dag bleek ik niet alleen als een roosje te hebben geslapen, iedereen had dat.

Nog een keer werden de tenten afgebroken, werd er opgeruimd en de trailer werd ingeladen. De laatste dag van de trip was aangebroken en we waren op weg naar San Fransisco. Ruim op tijd reden we de stad in zodat we nog tijd hadden om over de Golden Gate Bridge te lopen, waarna we in de stad werden gedropt. Ik ben gaan inchecken in mn hostel, waarna we om 18.00u weer hadden afgesproken bij Pier 39 voor ons laatste uitje, een zeiltochtje bij zonsondergang door de San Fransisco Bay. Waarbij we ongeveer anderhalf uur voeren langs Alcatraz en onder de Golden Gate Bridge door. Nog een drankje in de stad en toen was het echt tijd om elkaar weer gedag te zeggen. Het is een meer dan memorabele trip geweest en ondanks dat het maar 7 dagen is geweest, voelt het als weken.

Daarbij begint langzaam het einde van mn trip in zicht te komen. Met nog 2 dagen San Fransisco, een treinreis van 3 dagen naar Chicago, 3 dagen Chicago en een week New York in het vooruitzicht heb ik gelukkig nog genoeg om naar uit te kijken.

Liefs,
Tjitske