Het is iets magisch

Negen vermoeiende maar oh zo fantastische dagen zitten erop. Mijn trip startte 16 november in Darwin om vervolgens in sneltreinvaart door Kakadu National park heen te gaan en daarna af te zakken naar Alice Springs, vanuit waar ik een Uluru safari zou gaan doen. Een hele hoop in een korte tijd dus.

Dinsdag de 16e werden we veels te vroeg opgehaald, maar dit bleek slechts een opwarmertje voor wat ging komen. Spullen in de 4WD gepropt (mocht maar 10 kilo meenemen, dus ik moest de helft van mijn tas in het hostel achterlaten) en met de eerste mensen kennis gemaakt. Tata na het voor elkaar te hebben gekregen om 2,5 maand niet met Nederlanders te hebben hoeven reizen had ik "bof": een Nederlands echtpaar. Geen paniek, het Nederlandse gedrag komt later in het verhaal weer terug. Na een ritje van een paar uur waren we in Litchfield National Park. Waar onze eerste stop bij Florance Falls was. Een korte wandeling door het bos bracht ons naar de waterval waar we na een kleine verkleedpartij in konden zwemmen. Best wel vet omdaar te kunnen zwemmen. Echter wel een beetje fris, maar we klagen niet met temperaturen van 35 graden en een hoge luchtvochtigheid. Na een verfrissende duik in de Florance Falls was het weer inladen en op naar Buley Rockhole. Ook een waterval, maar een stuk lager, waardoor het meer lijkt om terrassen vol met water (zoals rijstvelden in Azie). Lekker badderen dus weer.

Daarna was het rijden naar een Cultural Centre waar we door Aboriginals werden verwelkomt en waar ons wat meer werd vertelt over hun cultuur en waar we een poging mochten doen om op een didgeridoo. Wel leuk om een keer gezien te hebben, maar echt bijzonder was het nou ook weer niet. Na ons bezoekje aan dit centre was onze laatste stop van de dag een bootcruise op een van de billabongs waar zout- en zoutwater krokodillen graag verblijven. Uiteraard ga ik weer aan de verkeerde kant van de boot zitten. Zal het evenuitleggen: telkens als ik op een boot moet/ ga voor als excursie ga ik aan de verkeerde kant zitten waardoor ik of in de brandende zon zit, of de goede kiekjes mis van "attracties" waar we langs komen. En omdat ik weet dat ik aan de verkeerde kant ga zetten, denk ik: "ik ga altijd aan de verkeerde kant zitten, laat ik alvast uit voorzorg aan de andere kant gaan zitten", en dan blijkt achteraf dat ik in eerste instantie dus wel aan de goede kant zat. Jullie begrijpen me nog?? Heel verwarrend dus en ik weet dus nooit waar ik moet zitten...dilemma's. Goed we voeren de billabong op (een grote plas met water) en al snel werd de eerste zout water krokodil (gevaarlijk en eten alles met een kloppend hart...hmmm gezellig) gespot. Na 1000 foto's konden we door en spotte we een zoet water, die eten je niet op en zijn heel schuw, dus een foto werd mission impossible. Was een interessante boottocht, waar we veel verschillende vogels spotte en onze gids ons veel wist te vertellen. Op de weg terug spotte iemand op de boot weer een krokodil...dit keer wel aan mijn kant van de boot!!! We konden akelig dichtbij komen, dus een paar top foto's kunnen maken.

Dag 1 zat er op en we gingen naar Point Stuart waar we zouden kamperen. Leuke aan deze tour (vind ik) is dat de tourguide (Dean, of Dingo) voor het eten zorgt en dat wij met elkaar koken en afwassen. Gezellig een beetje kletsen en elkaar leren kennen. Daarna was het slapen op een matje...heerlijk.

Dag 2 was weer vroeg op. Adventure Tours heeft duidelijk het motto: vroeg op, anders is het zonde van je dag. Na een paar uur durende rit (en een dutje) waren we in Kakadu National Park, waar we naar Ubrir zijn gereden. Hier hebben we een hike gedaan waar je langs verschillende Aboriginal Rock art komt. Dean wist ons een hoop te vertellen over deze schilderingen en hoe het werkt in hun cultuur. De hike eindigde op de Nardab floodplain waar je na een klein klimmetje een fantastisch uitzicht had over het gebied. Nu kan je Kakadu niet helemaal zien, aangezien het park ongeveer de grote heeft van Nederland, maar je ziet wel duidelijk de verschillen in de begroeiing. Na lunch werden naar Bowali Visitors centre gebracht waar allerlei info te vinden was over Kakadu. Laatste stop van de dag was Gubara Springs. Een 3 km lange wandeling bracht ons uiteindelijk bij de Springs waar we konden zwemmen. Toen we de bus uitsprogen was het warm, maar onderweg hoorde we het onweer al komen en tegen de tijd dat we bij de springs waren, kwam het met bakken uit de lucht. We wandelen niet voor niets 3km, dus werd er gewoon weer gebadderd. Die avond verbleven we in een campsite in Kakadu. Nu was ik op dag 1 al een beetje geprikt door muggen, maar toen ik die avond onder de douche vandaan kwam dacht ik dat ik het niet goed had gezien...mijn rug was geheel gedecoreerd met rode bultjes en van mijn enkels tot aan mijn billen en van mijn vingertoppen tot aan mijn schouders...de Australische muggen vinden mij wel heeeeel lekker. Heb de meiden laten tellen, maar bij 40 alleen al op mijn rug zijn ze afgehaakt. Ohh en erbij vermeldend dat ik dus de hele dag loop te spuiten met anti-mug is dus ook nutteloos geweest.

Laatste dag van de Kakadu was alweer aangebroken. Een rit richting het zuiden van het park bracht ons langs Cathedral Termite Mounds. Deze "hoopjes" verhard zand worden gevormd door termieten door de jaren heen. Een raar gezicht en sommige hoopjes zijn behoorlijk groot. Toen ik de bus uitsprong om foto's te maken, stopte er een andere tourbus naast ons en daar stapte Stu en Hannah vanaf...hoezo toeval. We hadden al gesmst en wisten dat we allebei in Kakadu warenen we zouden elkaar 's avonds in Darwin meeten, maar die meeting werd dus met een paar uur vervroegd. Na de foto's en hugs vervolgden we onze rit naar Boulder Creek Falls. Opnieuw een klein wandelingetje en een klim en klauter partij voordat we daadwerkelijk in de waterval lagen. Waterval nummer 2 van de dag was ook na een korte hike te bereiken. Motor Car Falls was de laatste zwempartij van deze trip, want na de lunch was het tijd om terug te rijden naar Darwin, waar we tegen 17.00u weer aankwamen. In het hostel had ik een 6-dorm kamer voor mezelf, maar gelukkig had ik gezelschap van Kareltjes, varierend van klein tot heel groot. De kleintjes leg ik met gemak om en spoel ik door het toilet, maar toen er een hele grote uit de badkamer gemacheerd kwam moest ik even 3x slikken. Uitiendelijk heb ik de prullebuk gepakt en deze bovenop Kareltje gezet. Even erbij opmerken dat de prullebak midden in de kamer stond en ik heb hem daar ook laten staan...verrassing voor de schoonmakers. 's Avonds zijn we met de meiden van de groep bij de Vic wezen eten en daarna biertjes gedronken met Stu en Hannah, Barbara had het voorzien op de helium balonnen wat hilarisch was en Ray Ray was gewoon weer ongegeneerd zich aan het gedragen. Leuke meiden, maar zo gek als een deur.

Dag 4, een nieuw gedeelte van de tour, een nieuwe tourguide en een paar nieuwe mensen op de bus. Juno(onze nieuwe tourguide) had er zin in. Toen we allemaal in de bus zaten en Darwin achter ons hadden gelaten, moeten we allemaal naar voren komen en ons via de microfoon voorstellen. Even vertellen wie je bent, je reis in Oz tot nu toe, je beste plek ter wereld en je meest verschrikkelijk plek op aarde, je schoenmaat en wat je van vegimite vind (heeeeeeeeeeeeeeeel vies broodbeleg).

Zal de "korte voorstelronde even herhalen:

-Tori uit Canada: een lieve schat, met de meest smerige poep- pies en kotsverhalen in haar repetoire, vind vergimite een fantastische uitvinding en kan uren praten over tim tam koekjes (biscuit met een laagje chocola)

-Rayanne uit Canada: Noem mij maar Ray Ray. Dus iedere ochtend was het "hey hey it's Ray Ray", een dik propje met altijd het hoogste woord. Gedraagt zich ongegeneerd en heeft schijt aan alles wat iedereen van haar vind en heeft het altijd, om haar eigen woorden te gebruiken "f*cking hot. Oja en drinkt het liefst een fles druivensap in een avond leeg, let wel druivensap is dus een fles wijn.

Beide dames dus uit Canada, ik had een dejavu, maar al snel bleek dat ik liever 100 Tori's en 100 Ray Ray's op tour mee heb, dan 1 Lindsey. Ze hebben Canada weer even gered.

-Barbara Jeanne uit Zuid Afrika: coole chick, is al 2 jaar op reis en heeft een reis gemaakt beginnent in Kaapstad en helemaal door Afrika tot aan Egypte. Speelde 's avonds bij het kampvuur op haar mini gitaar oja en vind vegimite heerlijk, helemaal vegimite cake.

-TJ, eigenlijk Victoria (uit UK), maar dat vond haar jongere zusje 20 jaar geleden te moeilijk om te zeggen. HAd nog nooit tequilla gedronken, totdat we in Alice kwamen. 1 shot naar binnen en een sprint naar het toilet...geen tequila meer voor TJ.

-Beth uit UK: heel rustig, kwamen nauwelijk woorden uit.

-John uit Denemarken: de enige man in ons gezelschap (en Rino dan). Had af en toe de grootste moeite om ons gekwek aan te horen, helemaal toen de gesprekken een vulgaire draai kregen (na 1000 bier in de kroeg).

-Emma (UK): reist met Mel en transformeert van overdag in een echte backpacker, tot 's avonds in een echte truttebel in een jurk, met pareloorbellen en een parelsnoer om haar nek....hallo je bent op reis!!!!

Mel (UK): Emma's partner in crime, waar je 's ochtends niet tegen mocht praten, totdat zij tegen jou had gepraat. Ik heb, in vergelijking met haar, geen ochtendhumeur. Als Mel eenmaal begon te kletsen stond dr klep niet stil. Oja en vegimite was het beste wat ooit is uitgevonden.

Hilariteit ten top dus en een mooi, bont gezelschap, en het feest moest nog beginnen. Eerste stop die dag was Edith Falls. Opnieuw weer zwemmen. Nu hadden we al heel wat watervallen gehad in Kakadu, maar deze was misschien we de beste.

Vervolgens was het een paar uur rijden naar Kathrine waar we na de lunch een boottocht konden maken door de Kathrine Gorge of een hike konden doen. Een boottoch natuurlijk aangezien je dan het beste zicht hebt op de hele gorge, maar ja dat kost geld.....jaja afhakkende nederlanders: we gaan we ergens zitten en lopen rond...dom dom dom. Kathrine Gorge is indrukwekkend en wat mij berteft iets wat je moet zien en wat zeer de moeite waard is. De boot bracht ons door de verschillende gorges, de een nog indrukwekkender dan de ander. Voordat we terug zouden keren op het kamp zijn we nog even snel wezen zwemmen in de Kathrine's thermal pools. Opnieuw weer een goede dag en terug op het kamp was het na het eten een kampvuurtje maken. Wordt nog eens een echte kampeerder.

Dag 5 was er een van veel rijden. Vandaag moest er 800 km overbrucht worden, van Kathrine naar Tennant Creek. En wat doe je als je zo lang in de dus zit: dan ga je spelletjes spelen, vieze verhalen vertellen etc. Maar eerst stopte we in Mataranka, waar we in de thermal pools hebben liggen chillen. Terug in de bus werd eerst een muziekquize gespeeld voordat we in Daly Water Pub waren. Deze pub is een ware attracties. In de jaren hebben toeristen hier van alles achter gelaten en daarmee in deze pub gedecoreerd. Denk aan shirtjes, sjaals, vlaggen, id's, geld, bh's, kentekenplaten, slippers en ik kan nog wel even door gaan. Fantastisch dus!! Nadat Juno lunch had klaar gemaakt en wij genoeg foto's hadden gemaakt vervolgde we onze road trip. Tori wist ons onderweg 10 min lang te verblijden met poep en pies verhalen. Nou ben ik wel een die hard wat dat betreft, maar deze verhalen vond ik zelfs vies!! Hey Hey it's Ray Ray deed ook nog een bijdrage waarna iedereen zat te rillen in de bus. Gelukkig waren we bijna in Tennant Creek, onze eindbestemming.

Dag 6, het laatste stukje van Tennant Creek naar Alice Springs, slechts 500 km. Als eerste zijn we 's ochtends naar Devil Marbles geweest. Een hoop ronden stenen die de naam devil marbles van de Abo's hebben gekregen, vraag me niet meer waarom. Klim en klauteren, rondjes lopen en foto's maken en we waren ready to go. Volgende stop was Wycliffe Well Roadhouse, wat wordt beheert door iemand die er heilig van overtuigd is dat hier wekelijks Ufo's worden gespot. Voordat je het roadhouse nadert staan er al borden langs de kant van de weg. Het Roadhouse zelf is volledig geschildert met aliens, ruimteschepen en alles wat je maar kan bedenken. Het lijkt wel op een slaapkamer van een jongetje van 8 jaar. De eigenaar is echter geen jongetje van 8, maar een volwassen man, die heilig gelooft dat hier regelmatig Ufo's landen en hij zegt aliens gezien te hebben...koekoek. Goed wij hadden onze foto's gemaakt, op naar Barrow Creek om te lunchen.

Bij Barrow Creek staat een oud telegraph station, wat vroeger werd gebruikt om te communiceren met Engeland (dat is een lang lijntje geweest hoor). Nu staat alleen het "oude" gebouw er nog en is er verder niet zo veel meer van terug te vinden. Nadat wij onze rondje hadden gelopen, had Juno ondertussen onze lunch klaar gemaakt. De pub in Barrow Creek waar we lunchte leek een beetje op Daly Waters Pub, alleen een stuk kleiner en minder troep. Nadat iedereen had gegeten en we alles hadden ingeladen waren we klaar voor vertrek om de laatste 300 km naar Alice Springs te overbruggen. Althans we dachten dat we er klaar voor waren. Terwijl wij een laatste toiletstop deden en afwaste en de spullen in de trailer laadde, starte Juno alvast de bus om de airco te laten draaien. Wat er toen gebeurde: hij opent zijn portier, gaat in de bus zitten en start te bus en laat het portier openstaan (belangrijk detail!!!). Een naast ons geparkeerde Bush Bus, vol met Aboriginals, was ook klaar voor vertrek. Niks mis mee, maar klein detail was dat deze bus ook een trailer had aangehangen, waarvan de zijklep nog openstond. De buschauffeur heeft echter niks in de gate en trekt op...raad het maar: jawel...de klep van de trailer gaat dwars door onze openstaande bestuurdersportier heen. De buschauffeur heeft echt nog steeds niks door en rijd door en trekt daarmee de volledige deur uit zijn voegen en het glas uit het raam (en onze tourguide nog steeds in zijn drivers seat). Dat wordt dus niet in die bus naar Alice terug en aangezien Barrow Creek ruim 3 uur rijden van Alice is, is vervangend vervoer niet een twee drie geregeld. Maar daar stond nog een Bush Bus, half gevuld met Aboriginals en half leeg. Tel 1 en 2 maar op, wij moesten dus in deze Bush Bus mee naar Alice. Onze baggage lag voorin gestauwd en wij zaten verspreid door de bus. Nu zal ik jullie even vertellen wat de Abo's voor mensen zijn: niet aardig, niet vriendelijk, een blik in de ogen waar je naar van wordt, geheel onverzorgt...ja ze stinken en neit zo'n beetje ook. Waar het naar ruikt: een natte handdoek die je in je tas hebt laten zitten en die je vervolgens ophangt in een kamer die in geen 1000 jaar is gelucht en waar rottende botterhammen met kaas in de prullebak liggen...zoiets. Goed terug dus naar de bus: zeker 20 Abo's, 40 graden buiten, een niet werkende airco...gevolg...een enorm stinkende bus (kotsmisselijk-makend), zweet overal, alsof je in je broek hebt geplast en bij iedereen een humeur van -10 graden en als je om je heen klijkt en per ongeluk een Abo aankijkt krijg je direct naar je hoofd geslingerd of je nog nooit een zwarte hebt gezien...toppie!!! In Alice aangekomen werden er eerst wat Abo's uitgeladen. De buschauffeur (ja dezelfde die de deur uit onze bus had geramd) had echter niet in de gate dat achter de bus een buggy stond geparkeerd met een kind erin. Wij roepen dus als een gek dat ie moet stoppen. Reactie van de buschauffeur: dat hij heus wel die buggy had gezien en dat wij niet zo histirisch hoeven te roepen. Onze reactie: Oh dus je ziet een buggy wel, maar je ziet een complete bus even over het hoofd!! Gelukkig was de volgende stop ons hostel en konden we eruit. De receptionist bij het hostel vroeg verbaast waar we vandaan kwamen: de bush bus. "Oh daar gaan nooit blanken in mee, dat jullie nog leven!". Fantastisch. Ik heb een hoop bussen en treinen in Azie overleefd, maar dit was het absolute toppunt.

Ben dan ook nog nooit zo blij geweest met een douche en schone kleren. 's Avonds bij het eten bij Annie's Place had iedereen het er nog steeds over. Na het eten nog na zitten borrelen en toen afscheid nemen van een aantal van de groep en naar bed, want de volgende ochtend stond Uluru op het programma.

Dag 7 werden wij door onze nieuwe tourgudie Audrey, een half uur te laat opgehaald (niet echt een goede zet). En toen begon ons laatste gedeelte van de trip. Nu heb ik het voor elkaar gekregen om bijna 3 maanden met geen enkele duitser te hoeven reizen, nu zaten er 8 in de bus! Gezellig? Aangevuld met 4 verscrhrikkelijk Amerikanen, die duidelijk van mening waren dat de hele wereld om hun draait. En dan was er Mel, Emma, Tori, Sonia, Alli en ik (uk en nederland) die de bus onveilig maakte, tot groot ongenoegen van Amerika, maar je moet wat he. Goed allemaal inegladen begon onze rit naar Uluru, waar we tegen 12.00u ineens een grote rots in beeld zagen komen...jaja we waren er nu echt bijna!! Na de lunch, op het kamp, zijn we naar Kata Juta gereden, waar we rond hebben gelopen en een geheugenkaart vol met foto's hebben geschoten. Het was behoorlijk warm, waardoor we helaas niet de grote hike om deze rotsformatie konden maken, maar ook de verkorte route kon de pret niet drukken. Audrey wist ons een hoop te vertellen over het ontstaan van de rotsformatie Kata Juta en Uluru, waardoor het allemaal wat meer duidelijk wordt. Na onze Kata Juta wandeling was het snel inladen in de bus en op naar Uluru, waar we de zonsondergang zouden zien. Met een glaasje champagne zagen we langzaam de zon zakken en Uluru iedere minuut van kleur veranderen. Het is niet zomaar een rots hoor pap, het is iets magisch.

Tegen zevenen was de zon volledig onder en zijn we teruggekeert naar het kamp, waar we hebben gegeten en toen in een swag zijn gekropen. Dit is een soort grote slaapzak met een matrasje erin, zodat je buiten, onder de sterren kan slapen. En geslapen heb ik, als een baby...heerlijk.

Dag 8, schrik niet, de wekker ding om 3.45u!!! Waarom? Om de zonsopgang te zien bij Uluru!! Oh mijn god, ik dacht dat ik kapot ging, maar we hebben het gered. we waren mooi op tijd bij Uluru, waardoor we de hele zonsopgang hebben kunnen zien. En hetzelfde als de avond ervoor, gebeurde nu weer. De rots kleurt iedere seconde en iedere minuut. Nadat de zon volledig op was, werden we gedropt bij het punt waar onze base walk startte. Een 3 uur durende wandeling om Uluru heen. Samen met Tori (die aan de sjees was, en er zijn geen toiletten onderweg...voor 3 uur lang) weer een paar nieuwe poepverhalen gecreeerd en ook serieuze gesprekken gehad, terwijl we ondertussen Uluru aan onze rechterkant hadden liggen. Het kan slechter hoor. Tegen 9.00u (ja dat krijg je als je zo vroeg opstaat) waren we terug bij de bus en werden we een half uur later meegenomen door Sammy, een lokale Aboriginal, die ons meenam langs een klein gedeelte van Uluru en die ons meer vertelde over de rots en over hoe de mensen hier vroeger leefde. Best wel interessant.

Het liep onderhand tegen lunchtijd en dus terug naar het kamp waar we lunchte en vervolgens in de bus werden geladen. De rest van de middag spendeerde we in de bus met slechte verhalen, totdat we bij Kings Canyon aankwamen. Die avond hebben Mel, Emma, Tori en ik een kampvuur gemaakt, die wel zo goed was gekukt, dat die de volgende dag met de brandslang geblust moest worden. Het was dan ook snik heet in de swag, zo vlakbij het kampvuur, maar klagen doen we niet, want we slapen direct onder de melkweg en je hebt geen zaklamp nodig, want de maan geeft voldoende licht.

Dag 9, de laatste dag van de tour. Op naar Kings Canyon, waar we een 3 uur durende rim walk hebben gemaakt. Na het uurste half uur, waar we een steile klim moesten maken, was het daarna vrij relaxt lopen over de toppen van de Canyon. Wat een uitzicht, wel zo gaaf. Het pad leidt je de Canyon rond, tot aan de garden of eden. Het lijkt hier wel een oase, met palmbomen en struiken en ineens duiktt daar ook een meer op, midden in de Canyon. Een ongemakkelijk verkleedpartij later en wij lagen in het water. Na deze zeer welkomme verkoeling was het terug lopen naar de bus. Een korte lunchstop en terug naar Alice. Het zat erop! Wat een fantastische tour en weer verschrikkelijk veel gezien en gedaan, in een korte tijd en fantastische mensen ontmoet. Het leven hier in Oz is zo slecht nog niet.

Ter afsluiting zijn we 's avonds weer met de hele groep bij Annie's wezen eten, wat eindigde in dansen op de tafels en door de kroeg in Alice. Een mooie afsluiting. Donderdag was dan ook een weinig prodcutieve dag, met wasjes draaien (alles was vies), boodschappen doen en boekjes lezen. Vrijdagochtend moest ik om 10.30u bij de busterminal zijn in Alice om aan boord te gaan van mijn 20 uur durende busrit naar Adelaide. Jaja 20 uur in de bus. Achteraf blij dat ik het heb gedaan, want tussen Alice en Adelaide is helelemaal niks en de gehuchten waar je doorheen komt wil je nog niet dood gevonden worden. Dus ik ben nu een paar uur in Adelaide. Ben hier 2 dagen, voordat maandag mijn trip naar Melbourne gaat beginnen. Ik vermaak me dus nog steeds prima.

Tot in Melbourne!!

X