I am on Fiji time

Iets later dan gepland een nieuwe update, maar in Fiji komt nergens iets van behalve het doen van het heeeel hoognodige dingen en de afgelopen dagen LA waren alweer dermate voorgepropt dat een update maken er even bij in is geschoten, maar we zijn in Amerika!!!! Maar eerst even terug naar mijn Fiji trip, want ondanks dat er op Fiji niet veel meer te doen is dan op het strand liggen en bruin worden, waren met name de eerste paar dagen behoorlijk enerverend.

Na mijn laatste update op Fiji wilde ik die avond een beetje op tijd naar bed. Het was een paar heftige laatste avonden in NZ geweest, ik was moe en moest slapen, maar slapen gaat niet lukken als er tegen een uur of 8 ineens op het nieuws verschijnt dat er een mega aardebeving in Japan is geweest, welke een tsnunami veroorzaakt en richting de pacifc komt....aahhhhhhh.....ik zit op Fiji, ik kan geen kant op en het eiland is vrij plat, dus het hoger opzoeken is ook niet echt een optie. Bang, echt heel bang. Veel contact gehad met thuis, want het nieuws bij ons was maar beperkt. Het leek mee te vallen, maar je weet het maar nooit. Evacueren werd er niet gedaan en ze raadde ons aan om in het hotel te blijven en daar naar de hoogste verdieping te gaan. Dat was dan ook mijn uiteindelijke besluit en daar hebben we met een man of 20 (de rest van de ruim 100 gasten hadden hun spullen gepakt en zijn in een taxi maar gewoon ergens anders heen gereden) op het dakterras de hele nacht gezeten en zitten wachten totdat er iets gebeurde, maar er gebeurde helemaal niets!! Een half uur land, driekwartier en na een uur nog steeds niks. Bericht van thuis dat het gevaar leek gekeerd, ik kon eindelijk naar bed...voor 2 uurtjes, want de volgende ochtend zou ik om 7.15 opgehaald worden om naar de haven gebracht te worden, waar de trip naar de Yasawa eilanden echt zou gaan beginnen.

Nog meer moe, kapot en gebroken de boot op voor een klein tochtje naar Bounty eiland, waar ik de komende 2 nachten zou verblijven. Eerst maar even een paar uur geslapen, had het nodig, waarna ik de rest van de dag een beetje heb geluierd aan het strand en het zwembad. Voelde me nog steeds niet 100%. Om de haverklap naar de wc totdat het na het eten bijna ondragelijk werd...hmmm...misschien toch een blaasontsteking. Ik had al zo'n vermoeden, maar ik dacht dat het de vermoeidheid was, maar blijkbaar toch niet. 's Nachts met pijnstillers geslapen en besloten om de volgende ochtend toch maar terug te gaan naar het vaste land en een bezoekje aan de dokter te brengen. Uiteraard was de boot om Fiji time weer eens veels te laat, waardoor ik mijn afspraak bij de dokter had gemist. Toen ik bijna een uur te laat eindelijk bij de dokter aan kwam, legde mijn taxi chauffeur uit dat de boot ruim 45 min vertraging had. De assitent zei heel vriendelijk dat de dokter zo op huisbezoek moest en dat het wel zeker 45 min zou gaan duren voordat hij weer terug zou zijn. Die tijd heb ik niet!!! Ik moet met de laatste boot om 15.00u weer mee terug. Oh nou in dat geval prop ik je er nog wel even tussen en ben je zo aan de beurt...haha moet je in nederland proberen. En inderdaad nog geen kwartier later mocht ik naar de spreekkamer, waar de dokter (hele vriendelijke man) even wat korte vragen stelde, testjes deed om te kijken of de nieren het nog wel deden waarna ik mn plasje mocht doen en vervolgens te horen kreeg dat de blaasontsteking semi-bad was, oftewel je bent er redelijk op tijd bij. Spierverslappers en anti-biotica voorgeschreven gekregen, waarna ik die in de naastgelegen apotheek heb opgehaald. Mijn taxi chauffeur was nog steeds heel lief aan het wachten, waarna ik toen ik helemaal klaar om te gaan pas besefte dat ik niks met de beste man had afgesproken qua prijs. Thailand flashbacks met oplichtende taxichauffeurs schoten door mijn hoofd, maar toen de beste man mij weer bij de haven had afgezet en ik vroeg hoeveel ik hem moest betalen zei hij: Whatever you would like to give. Kijk, dank u, daar hou ik van! Beste man 30 dollar toegestopt omdat ie met zo goed had geholpen bij de dokter en op me had gewacht. Eindelijk was ik helemaal gerust en kon ik met een gerust hart terug naar Bounty Island, waar ik vriendelijk door iedereen werd verwelkomt en waar het personeel allemaal vroeg hoe het met me ging en of het allemaal goed was gegaan bij de dokter. De mensen zijn zo oprecht vriendelijk en lief, en dit keer gemeend! De vakantie kon nu echt beginnen. Helaas heb ik weinig van Bounty mee gekregen, want de volgende dag zou ik weer vertrekken naar Kuata, het begin van de Yasawa eilanden.

Een korte boottransfer naar Kuata, waar we met een klein vissersbootje van de grote katamaran werden afgehaald (blijkt dat dat zo overal gebeurd), waarna we richting het eiland voeren en werden verwelkomt op het strand door het personeel die zingend, klappend en gitaarspelend hun Bula lied zongen. Fantastisch! Wat wil je nou nog meeer, toegezongen worden op een wit strandk, omgeven door palmbomen, alleen de cocktail ontbrak....mede mogelijk gemaakt door anti biotica...en bedankt.

Kuata bleek echter wel een nogal basic eiland te zijn, waar heeeeel weinig te doen was. Na de lunch besloot ik om mee te gaan naar het hoofdeiland van deze groep, waar een dorpje is gevestigd en waar dan ook de meeste mensen wonen. Waande me weer even in Azie. Het doprje wat uit een paar huisjes bestond en de huisjes die je bijna geen huisjes mag noemen, maar wat meer hutjes zijn van golfplaat, bamboe en palmbladeren. Een leven waar je je niks bij kan voorstellen, maar daarom wel goed om ook die kant van het leven in Fiji een keer gezien te hebben. Na een klein uurtje zijn we terug gevaren naar Kuata, waar ik nog een beetje heb geluierd in de hangmat voordat het avondeten was. Heerlijkk voor ons gekookt en na het eten zorgden de jongens van het resort voor live entertainment, met tradiotnele Fiji dans en daarna buiten nog gezelligehid met vuurgooiende dingen. Aan het einde van de avond moesten we ons mengen op de dansvloer voor het leren van de welkomstdans, waarna er de levende-standbeeld-dans werd gedaan (met vlag en wimpel gewonnnen). Leuke avond en verschrikkelijke leuke en vriendelijke mensen die de boel hier runnen. Helaas 's nachts weer weinig geslapen, geen airco, ventilator niks en bloedje heet. Het feit dat een stuk of 15 gecko's in mijn kamer zaten, 1000 muggen en een kakkerlak in de badkamer bevoorderde de boel ook niet echt en als je dan bijna slaapt dan gaat je wekker om 3.00u midden in de nacht voor je anti biotica....jjjeeeeheeeee!!!! Gelukkig hoef ik verder niks hier, behalve vroeg opstaan om te ontbijten. Ik maak geen grapje: 7.00u!!! Ik ben op vakantie!!!! Moest er toch op tijd uit, want om 8.30u zouden we gaan reef snorkelen, waar we hopelijk ook haaien zouden spotten. Half 9 in Fiji, maak daar maar 9.00u van, als het niet later is. Baby it's Fiji time! Jaja, ik vind het gewoon vervelend. Uiteindelijk in de boot, met het duitse echtpaar (leken wel Nederlanders met hun geklaag) en na een zeer ruig boottochtje waren we er ineens. Ik weet het niet hoor, maar ik zie alleen maar open zee en we zitten op een vissersbootje. Ik geloof graag dat hier een rif is, maar mijn grootste zorg was hoe ik weer in dat bootje zou komen. Bleek aan gedacht te zien, merkte ik later. Het snorkelen was inderdaad top, beetje stroming, maar we kunnen allemaal zwemmen (behalve de duitsers, maak geen grapje). Al snel moesten we weer inladen en werd ik achterstevoren aan mijn armen de boot in gehezen (ahah zo gaat dat dus). Een klein stukje verplaatsen om daar te snorkelen en hopelijk haaien te spotten. Na de kleine visjes eten te hebben gegeven (door middel van een zelf gevangen vis) kwam daar ineens een reef shark aan zwemmen, ongeveer een meter lang, dus niet echt groot, maar een haai is een haai. Helemaal voldaan kon ik terug, ik had mn haai gezien. Duitsland is amper het water ingeweest, omdat het toch niet zo hun ding bleek te zijn. 's Middags aan het strand liggen chillen en om 17.00u met Sammie (de eigenaar) naar de top van het eiland gelopen. Nou heb ik mijn survival angsten al behoorlijk op de proef gesteld de afgelopen maanden, maar dit sloeg echt alles. Dwars door de bush, waar nauwelijk een pad is (laat staan dat er iets wordt aangegeven), kwamen we na een half uur helemaal nat van het zweet en gehuld in spinnenwebben boven aan. Het bleek de klim wel meer dan waard, met een fantastische uitzicht over de Yasawa eilanden, om stil van te worden. Toen begon onze tocht weer naar benenden, waarbij we het laatste stuk bijna naar beneden zijn gerold, omdat het al 18.00u bleek te zijn en er zou vanavond speciaal een kava cermonie zijn. Uiteraard begon het om Fiji time 18.00u, dus het was uiteindelijk tegen zevenenn toen de dames (gekleed in een jurk) en onze chief (de duitser) officieel werden uitgenodigd in de cave voor de cermonie. Een heel ritueel, met een gebed en wat in de handen geklap en toen we de kava aan onze "chief" geprestenteerd. Vrouwen mogen alleen maar zitten en toekijken en nadat de ceremonie officeel was afgelopen mochten wij kava proeven...had ik dat maar niet gedaan...goor mensen neit te geloven. Na de ceremonie mochten we aan tafel, waar we op traditionele wijze zouden eten....let op Maya:....met onze handen!!! Jawel eindelijk mocht ik met mn handen eten en weet je dat het best raar is, zo onnatuurlijk en bijna niet te doen, maar goed weer een ervaring rijker. Na het eten werden we opnieuw door een entertainment groep uit het dorp een uur lang geentertaint met allerlei tradionele liederen en dansen. Toen alle gekkigheid was afgelopen moest ik met een van de jongens kava komen drinken (wat ongeveer gelijk staat aan een huwelijksaanzoek) en waar ik zo snel mogelijk onderuit heb weten te komen...lang leve de anti biotica die om 21.00u ingenomen moet worden....jajaj ik kom zo terug....nee nee dat doe ik dus lekker niet. Dit keer gelukkig wat beter geslapen, mede doordat ik versterking had op mijn kamer, van 2 engelse meiden. Is toch prettiger als je overal geluiden hoort.

Na 2 dagen Kuata was het weer tijd om te verkassen. Volgende stop was Korovu. Qua resort gingen we er al een stuk meer op vooruit. Een fatsoenlijke dorm met fans aan het plafond, maar vooral het zwembad was een grote plus en die hebben we daar nodig gehad, want mijn god wat was het daar heet. Korovu ligt echt in een baai, met nauwelijk wind. Tel daar de 35 graden maar bij op en je hebt gegarandeerd zweetweer. Veel meer dan aan en in het zwembad liggen en een boek lezen doe je hier dus niet. 's Avonds was er opnieuw entertainment, dit keer van de Bula Boys. Fantastisch...half naakte (over het algemeen aantrekkelijke) Fiji mannen die hun "dansjes" doen. Uiteraard moesten we aan het einde van de show ook weer de dansvloer op om onze moves te testen dmv van de snake dance, oftewel de veredelde polonaise, maar die kent dan weer niemand. Daarna werd per Fiji'aan een meisjes uitgenodigd om met een van hen te komen dansen, oftewel een huwelijksaanzoek...jawel nummer 2 was in de pocket...."hey Holland (mijn nieuwe naam) come dance with me". De rest van de avond was er weinig te beleven en ging ik na 2 onrustige nachten in Kuata op tijd naar bed. Helemaal klaar en uitgerust om de volgende ochtend vooral weer heel veel en heel lang aan en in het zwembad te liggen. Het was een redelijke herhaling van de dag ervoor (vraag me niet meer welke dag van de week het was, want dat was ik na 2 dagen al kwijt). 's Avonds kwamen opnieuw de Bula Boys, met hetzelfde riedeltje. Dit keer had ik gelukkig gezelschap van 2 Noorse meisjes waardoor we na onze dansjes, competities etc nog een tijdje met hun zitten kletsen, wat gezellig was.

Na twee enorme relax dagen was het opnieuw tijd om te verkassen. Toen ik de Yasawa flyer (de grote katamaran) op kwam zag ik ineens TJ (van mijn Oz tour) op het dek staan te wachten om naar Korovu toe te gaan...hoe klein is de wereld om elkaar hier weer tegen te komen. Koers werd vervolgens gezet naar het noorden van de Yasawa eilanden groep, naar Coral View. Een grote groep die hier van de boot af ging, toen ik Thea, een Noors miesje van mn Whitsunday trip tegen kwam...natuurlijk eerst TJ en nu haar...what's next? Werden op Coral View wel heel uitbundig begroet door bijna al het personeel en nadat we allemaal op het strand stonden moest de zeker 20 man personeel allemaal een hand/ high 5 gegeven worden met een big Bula! I like it here!! Tijdens lunch werden ons de spelregels van dit resort uitgelegd. Coral View was een absolute verademing na alles wat ik tot dan toe had gezien. Airco, fans, een goed ingedeelde dorm met stopcontacten (ja want in Fiji denken ze dat je batterij van de fototoestel vanzelf oplaadt). Ik was helemaal blij!! Even snel met Adam (mijn nieuw maatje uit mijn tourgroep) de cave trip en mijn duiktrip voor de volgende dag geregeld en toen was het wel weer genoeg activiteit voor die dag en tijd om in de zon te liggen. Om 16.00u tijd voor thee en koffie, waar ik Sophie en Nathalie van Kuata weer tegen kwam...ik bedoel maar dat past wel in het patroon van deze dag. Met zn drie'tjes aan de koffie en cake en lekker zitten kletsen totdat het al bijna tijd voor diner was. Even snel douchen, volledig gesprayd in muggenspray (dat is nodig) naar diner. Het was cross-dressing night, oftewel de mannen moesten als vrouwen verkleed en andersom. Uiteraard waren van de 30 gasten er 5 verkleed en allemaal man. Blijkbaar schuilt er toch iets diep van binnen in jullie mannen om een keer een jurk aan te hebben;). Een hilarische avond, die na het eten nog hilarischer werd met opnieuw allerlei dansspelletjes. Het personeel deed al te graag mee, zulke leuke mensen niet te geloven.

De volgende dag Coral View stond redelijk volgepropt. 's Ochtends na het ontbijt zouden we opgehaald worden doe Joe's watertaxi (fantastiche naam toch) om naar de Sawailau Caves te gaan. Blijkbaar beroemd geworden door de film Blue Lagoon, van Brooke Shields, maar Tjitske is Tjitske niet als ze die gewoon niet heeft gezien. Deze grotten waren iets anders dan degene waar ik er onderhand al 1000 van heb gezien, want hier kon je alleen doorheen zwemmen, weer eens een andere ervaring. Helemaal spooky werd het toen we onder water door een soort tunnel moesten zwemmen om in de andere kamer van de grot te komen. Even een paar seconden de adem in, maar je werd bij wijs van spreke aan de ene kant er doorheen geduwd door een gids en aan de andere kant er doorheen getrokken, dus er kon niks mis gaan. Leuke ervaring, maar bijzonder was het allemaal niet echt. Eenmaal terug in de boot was het weer een stukje varen naar Coral View, maar we vlak voor lunch weer aankwamen. Even snel eten, want om 13.30u zou ik gaan duiken....onee wacht even ik ben op Fiji, dus 13.30 loopt uit naar zo'n 14.30 en 14.30 wordt 15.00u....Fiji time baby. Aaaaaarrgghhhhhhhhh!!!!! Goed uiteindelijk zaten we in de boot en voeren we een klein stukje de baai uit, waar we gingen duiken. Weer volledig in duikkostuum gehezen (vooral de wetsuits zijn zeeeer flaterend) en met een back roll (oftewel achterstevoren) van de boot af. Prima duik, en fantastisch veel moois weer gezien. Helemaal happy kwamen we na ruim 45 min weer boven drijven. Terug de boot in en naar Coral View voor de koffie en thee met cake, waar ik daarna nog een uurtje even in het zonnetje heb gezeten om vervolgens met Adam nog even de "berg" op te wandelen voor de zonsondergang. Nou de berg was categorie 10, ging bijna verticaal omhoog....lovely. Maar goed als echte survivallaar laat ik me ook hier niet meer door afschrikken en dus stonden we een half uur later boven, waar me net op tijd waren voor de zonsondergang en nog ene prachtig uitzicht hadden over de baai. De terugweg ging uiteraard iets sneller, snel even douchen en toen was het alweer tijd voor dinner, gevolgt door weer hilarische spelletjes. Het bevalt me wel op Coral View, leuke mensen, goed eten en genoeg te doen, want na een week op je handdoek liggen en boekjes lezen begint langzaam een beetje te vervelen (jaja het is echt waar), maar helaas was er geen tijd om te blijven, want de volgende dag om 13.30u zouden we verkassen naar Manta Ray. Gelukkig nog genoeg tijd om eerst 's ochtends nog even voor een tweede keer te duiken. Dit keer met 3 jongens die net als ik tot 30 meter mogen (de vorige dag mochten we maar tot 18) en dus kon er gedoken worden in the Zoo. Zoals de naam het al zegt heeel veel levend wild onder water. Mijn meest favoriete duikspot tot nu toe en oepsie tot per ongeluk 34 meter gegaan...Maar wat een fantastische duik weer. Doordat we nu dieper hebben gedoken, gingen we ook sneller door onze lucht heen en hadden we nu maar een half uur in het water gelegen, wat nog steeds erg goed is. Eenmaal terug op Coral View gedoucht, even in het zonnetje gezeten, geluncht, afscheid genomen van Natahlie en Sophie en toen was het tijd om weer te gaan boarden.

Een tochtje van een uurtje bracht ons naar Manta ray, ons resort voor 1 nachtje. Prachtig opgebouwd, mooi strand en ook hier zou het weer fantastisch duiken moeten zijn. Aangezien we pas tegen drieeen aankwamen hebben we de rest van de middag lekker aan het strand gelegen en 's avonds boven op de berg in het restaurant gegeten en toen mocht ik eindelijk een biertje drinken, want ik had die ochtend mn laatste anti biotica pil gehad.....Joooeepppiieee!!! Was alleen helemaal kapot, werd opgegeten door de muggen en wilde naar bed, om vervolgens nog meer opgegeten te worden door de muggen. Groot nadeel in Fiji is alles wat bijt en steekt...en dat is nogal veel, maar hier was het echt verschrikkelijk. Volgende dag opnieuw duiken, dit keer met de haaien!!!! Super vet, had er ook heel veel zin in. Heb een hoop mogen zien met duiken, maar een haai stond nog hoog op het verlanglijstje. Nou blijken de riffen rond Manta Ray fantastisch mooi en spectaculair en de geruchten gaan dat het nog beter is dan het Great Barrier in Oz. Ik kan je vertellen, daar is geen woord aan gelogen. Dit was zo overweldigend mooi en kleurrijk, dat je bijna niet wist waar je moest kijken. Totdat we ineens een haai spotte, wees gerust geen grote, aggressieve mensetende haai, maar gewoon een lief "klein" reef shark. Mijn dag kon niet meer stuk! Toen we allemaal weer boven waren was iedereen onder de indruk van wat we hadden gezien. Snel terug de boot in en even 45 min rondvaren en uitrusten, want we zouden van tank wisselen en nog een keer gaan. Opnieuw een fantastische duikspot en dit keer nog meer haaien dan de eerste keer. Denk dat ik wel kan zeggen dat dit het beste duiken is was ik tot nu toe heb gedaan en gezien, was blij dat ik het toch had gedaan, want ik had even getwijfeld of ik het wel moest doen, maar gelukkig zijn er een paar hersencellen nog actief genoeg om mezelf over te halen. Terug op Manta Ray was het alweer bijna tijd voor lunch, waar iedereen benieuwd was naar onze verhalen. Daarna nog even een paar uurtjes aan het strand kunnen liggen, voordat we werden opgehaald voor onze laatste transfer, naar onze laatste eiland, voor de laatste 2 dagen. Het zat er alweer bijna op, tijd is voorbij gevlogen. Laatste stop: Beachcomber. Ooit het party eiland, maar blijkbaar niet meer, want het was vrij rustig en stil qua mensenaantal. Grote shock toen ik de dorm zag: een soort van grote schuur met meer stapelbedden dan je je kan bedenken, geen muren, ramen en deuren, maar een soort van groot vliegennet wat de hele handel afschermde, maar wat niet tot de grond reikte, oftewel garantie op ook hier weer leven opgegeten te worden. Aangezien we pas tegen vijven op Beachcomber aan waren gekomen was het even douchen en daarna eten, waarna ik met Adam en de Deense meisjes nog een tijd heb zitten kletsen en het toen wel tijd vond om naar bed te gaan.

Volgende dag (geloof dat het onderhand dinsdag is, 22 maart ofzo??) zouden we nog een dagje gaan zeilen aan boord van de Seaspray. Eerst een korte trasnfer naar Mana eiland, waar we de boot meeten en aan boord gingen. Eerst voeren we Modriki eiland, waar de film Casatway met Tom Hanks is opgenomen....iemand gezien, ik uiteraard niet, zegt me weer helemaal niks. Daar een poosje gesnorkeld, maar zo verwend als dat ik onderhand ben vond ik het tegen vallen, maar Nemo dan wel weer gespot. Toen we weer aan boord mochten werd lunch geserveerd...lang niet gek hoor...waarna we doorvoeren naar Yanuya, waar we een Kava ceremonie bijwoonde en het dorpje een beetje konden verkennen, niet dat er heel veel te zien was, maar ik vind het altijd wel leuk om te zien hoe het echte leven er aan toe gaat. Terug aan boord nog weer afternoon tea, waarna we weer koers zette richting Mana eiland om daar weer opgehaald te worden door de katamaraan voor onze trip terug naar Beachcomber. Al met al weer een leuk en vol dagje en een prima afsluiter van een mooie trip door Fiji. 's Avonds bij het eten werden we weer eens geentertaint, toen het tegen tienen wel weer mooi was geweest en tijd was om naar bed te gaan.

Woensdag (dat weet ik dan wel weer zeker) mochten we zelf bepalen welke boot we terug zouden nemen naar het vaste land.....duhhh de laatste natuurlijk en dus had ik tot 16.00u de tijd om nog even serieus wat aan mn kleur te doen en mn boek uit te lezen, waarbij ik voor beide met vlag en wimpel ben geslaagd. Toen was het toch echt tijd om de Yasawa's weer achter me te laten en om weer koers te zetten richting Nadi, voor nog 2 nachtjes hier. Dit keer geen tsunami's in Smugglers Cove en dus kon ik nu wel met een gerust hart gaan slapen. De volgende dag met Tom, een jongen uit mijn hostel die ik in de nacht van de tsunami ook al had ontmoet, maar dat wist hij niet meer, naar Denarau geweest om daar nog even langs de winkeltjes te lopen en te lunchen, want het weer was 180 graden gedraaid. Het regende om de haverklap en de zon is nauwelijks tevoorschijn gekomen...het was dus mooi om te gaan. Terug in het hostel wasjes gedraaid, tas ingepakt, ik was klaar voor vertrek.

Vrijdagochtend vroeg uit de veren, want om 10.20u zou mijn vlucht naar Auckland vertrekken. Toen ik op het vliegveld aankwam bleek ook dat Fiji time te zijn en dus werd dat 10.35u dat ik Fiji achter me liet. Het was op de tsunami waarschuwing, de blaasontsteking incl anti biotica, het levend opgegeten worden door muggen, de huewlijksaanzoeken en het per ongeluk eten van ananas (let op zo'n 20 keer) een fantastische trip geweest en een echte vakantie zonder zorgen om eten, mooi weer en wat we vandaag eens zouden gaan doen. Ik was helemaal uitgerust om naar Amerika te gaan. Mijn laatste stop voordat ik alweer naar huis kom, tijd om deze trip met een Big Bang te eindigen.

Een kort vliegtripje terug naar Auckland, waar ik ruim 3 uur overstaptijd had voordat ik aan boord kon voor mijn immense vlucht naar LA: 12 uur!!!! Had gevraagd of ik bij het raam mocht zitten, dat zat ik ook (met een beetje inbeeldingsvermogen), maar ik zat ook bij de nooduitgang....hiep hoi! Mijn gemoedstoestand begon al echter snel weer minder te worden toen de mevrouw naast mij vertelde dat het weer in LA extreem slecht is voor deze tijd van het jaar, veel regen en temperaturen van ongeveer 15 graden!!!! Hoho dat was niet de bedoeling en dat had ik al helemaal niet besteld, laat staan dan Romy daar op zat te wachten. Het bleek echter niets meer dan waar, want nadat ik de een kruisverhoor met de douane ambtenaar eindelijk het meest depressieve vliegvel buiten stond was het inderdaad onmenselijk koud, lees 15 graden en de zon had ik blijkbaar ook in Fiji achter gelaten. Romy zou pas aan het einde van de middag aankomen en dus ben ik naar ons motel gegaan om even een klein dutje te doen en te douchen. Romy had heel fijn alvast wat geboekt voor ons, echter niet gegoogled in welke buurt...ja dichtbij het vliegveld...in Ingelwood...de ghetto van LA!!!! Garantie voor fantastische verhalen, maar die krijgen jullie van de week, want dit verhaal typen duurde al zeker 2 uur en als ik jullie alles met vertellen van de afgelopen paar dagen dan zit ik zeker nog een uur achter de computer, maar ik beloof jullie dat jullie dit weekend weer een update krijgen van alle avonturen van deze ecte "California Girls", want Romy vliegt zaterdagavond terug en dus heb ik de hele zondag om aan het volgende verhaal te werken. Komt goed!!! Voor nu, wij gaan San Diego in. Fantastische stad en de zon schijnt sinds twee dagen ook eindelijk weer en de temperaturen beginnen ook weer normale vormen aan te nemen...daar hou ik van.

Liefs,
Tjitske