Een tijd van komen en gaan

Aangezien m'n vorige update na een hele lange tijd kwam nu maar een keer eentje wat eerder. De laatste 2 weken NZ zijn voorbij gevlogen, net als de eerste 2 weken. Was van plan om jullie nog vanuit Auckland een laatste update te doen, maar plannen maken hebben zooooo weinig zin, dus jullie worden geupdate vanuit zonnig, tropische warm en paradijselijk Fiji!!! Heb lang uitgekeken naar Fiji, maar nu het bijna zover is ben ik ook een beetje in mineur, want 2 weken Fiji gaan omvliegen, dat is een ding wat ik zeker weet en voordat ik het weet zit ik in een vliegtuig naar de States, mijn laatste stop op weg terug naar huis. Het vooruitzicht dat ik Romy al in LA zie en 3 weken later met Roos en Yf ben herenigd is meer dan fijn en geruststellend, maar het betekend ook het einde van deze ongelooflijke trip.....Niet teveel aan denken, moet nog genieten van ieder moment en van elke dag die nog komt in Fiji.

Zoals gezegd de laatste 2 weken NZ vlogen voorbij. Het schrijven van mijn laatste update was mijn enige plan voor die dag en dus was het tijd voor een nieuw plan, want ik wilde niet de rest van de week een beetje in en rond huis hangen en niks doen. Dinsdag (na zo goed als geen nachtrust dankzij luidruchtige buren en 2 zoemende muggen rond mijn hoofd) besloten om die verdomde Mount maar weer te beklimmen. Aangezien ze in januari veel regen hebben gehad zijn er modderstromen ontstaan op de Mount en dus zijn de meeste wandelroutes afgesloten, op eentje na...de zwaarste van allemaal...lovely. Als echte bikkel toch weer de klim doorstaan en op eht nippertje overleefd (gevoelsmatig), was ik 25 min later boven. Ik kan je vertellen dat is best knap. Lorraine loopt dat kreng iedere dag op en doet er 20 min over. Ik die dus al 6 maanden niks aan sport heeft gedaan doet het in iets minder dan 25 min...trots! En eenmaal boven word je nog steeds beloond met een fantastisch uitzicht over zee, Mt Maunganui, Tauranga en de haven. Weer op adem ben ik weer naar beneden gaan lopen waar ik ineens een mini tornado boven zee richting land zag komen. Best wel uniek om er een te zien (ik had er nog nooit een gezien) en volgens een local komen ze hier niet eens zo vaak voor. Geluk dus!

Terug thuis had ik besloten dat het misschien een idee was om 2 dagen naar Rotorua te gaan. Ik wilde nog graag naar een paar thermaal -achtige dingen daar. Een cheap as busticket, hostel geboekt en de volgende dag zou ik naar Rotorua gaan.

Woensdagochtend in de bus naar Rotorua, wat gelukkig maar 1,5 uur rijden is en de geur van zwavel komt je tegmoed naarmate je dichterbij komt. Het dorp stelt niet zoveel voor. Een hoop toeristenwinkels, cafeetjes en restaurantjes, maar de main attractie zijn de vele thermale gebieden in en rond Rotorua en de nog springlevende Maori cultuur. De thermale activiteiten stonden voor donderdag op het programma, omdat dat de mooiste dag van de week zou worden. Woensdag daarentegen was niet al te best, donker grijze lucht en tegen 3 uur regen, regen en regen en wat is beter dan op een regenachtige dag gewoon de hele dag in de Spa te zitten. Lekker badderen in thermale baden met een temperatuur varierend van 36 tot 42 graden, een hydro massage later en ik kon direct door naar bed...helemaal rozig.

Donderdag zoals gezegd tijd voor wat actie in de tent. Eerste stop die dag was Wai-o-Tapu. Waar we na een korte stop bij een van de grootste, kokend hete, modderpoelen van NZ doorreden naar de Lady Know Geyser, welke iedere dag om 10.15u actief wordt en dus ook vandaag. Vervolgens werden we in het thermale park zelf gedropt. Via de wandelroute (lees weer 4 km in de benen) loop je langs de meest fantastische kraters, meren, baden met de meest fantastische kleuren. Van knalgeel, warm oranje/rood tot azur blauw en allemaal natuurlijk gevormd. Best wel spectaculair om te zien en vooral wonderbaarlijk hoe dit allemaal gevormd is door de aarde zelf. Na 2 uur rondwandelen was het tijd om weer te vertrekken, op naar park nummer 2, Waimangu. Dit park is een jonkie qua leeftijd, want het is pas gevormd nadat Mt Tarawera (vulkaan) tot uitbarsting kwam in 1886. Opnieuw weer een wandeling (3 km) langs de nieuw gevormde kraters. Minder indrukwekkend dan Wai-o-Tapu, of misschien begin ik langzaam te verwend te raken met alles wat ik zie. Ik neem het allemaal nog wel op, maar het maakt niet allemaal meer enorme indruk op me...klinkt verwend of niet.

De hele dag, sterker nog de hele trip, naar Rotorua was meer dan de moeite waard geweest en was blij dat ik het had gedaan.

Vrijdag weinig uitgespookt en toen ik eindelijk op pad wilde begon het te regenen en het is letterlijk niet gestopt t/m zondagochtend. Trevor en Lorraine hadden besloten om uitgerekend mijn laatste weekend hier naar Port Waikato te gaan met vrienden, dus een beetje teleurgesteld, maar achteraf was het prima, want zoals gezegd heeft het zaterdag letterlijk de hele dag geregend en dus kon ik lekker mn eigen gang gaan in huis en heb ik de hele dag een beetje mn spullen uitgezocht, achter de computer gezeten om de laatste 1,5 maand reizen een beetje te plannen en uiteraard 's avonds rugby gekeken. Richie is helaas geblesseerd, maar we hebben nog altijd Dan die keurig doet waar ie goed in is....mooi zijn :).

Zondagochtend had ik mezelf bij Shani op de koffie uitgenodigd en dus om 11u keurig in Tauranga en zowaar in 1x goed gereden. Heb ze helaas niet zoveel gezien de afgelopen weken, dus het was gezellig en leuk om even een uurtje koffie te doen en de kids nog even te zien. Toen ik na een uur weer wilde gaan wilde de auto niet starten...lichten aan laten staan...oepsie. Gelukkig kreeg Hayden de auto met kabels etc weer aan de praat en weg was ik.
Eenmaal thuis begon het weer langzaam beter te worden en dus kon ik nog 1x langs het strand wandelen. 's Avonds met Trevor en Lorraine geborreld met bubbels om mijn laaste avond in de Mount in stijl af te sluiten.

Toen was het maandagochtend tijd om weer te vertrekken, het huis weer achter me te laten, trevor en lorraine gedag te zeggen en nog een keer een blik op de mount werpen. Om 8.00u zat ik in de bus op weg naar Auckland, waar we met een beetje vertraging aankwamen. Na mijn immense tocht de berg op richting mijn hostel en mijn spullen te hebben gedropt heb ik de rest van de dag door Auckland geslentert en bij de haven in het zonnetje gezeten. Auckland is alles behalve mijn favoriet, maar in de zon is niks vervelend.

De volgende dag zou ik naar Waiheke Island gaan om daar nog een paar dagen met Stu door te brengen. Waiheke lijkt een andere wereld, ook al is het maar een half uurtje varen van Auckland...een beetje paradijs. Stu stond al op me te wachten toen ik van de ferry kwam, waarna we naar zijn huis zijn gereden. Hij woont hier met zijn vader en stiefmoeder (allebiei zo geflipt als een deur). Na eerst een uur lang honderd uit zitten kletsen over onze avonturen en wat we allemaal hadden meegemaakt nadat we in Azie afscheid van elkaar hadden genomen. Toen was het tijd dat de pils op tafel kwam. Korte uitleg wat hier elke dag gebeurd: men werkt hier van een uurtje of 8 tot 3, dan is het wel weer mooi geweest. Na drieen komt iedereen naar hun huis toe om in de garage bier te drinken. De garage is de lokale pub geworden, waar iedereen zn eigen bier meeneemt. Vervolgens gaat iedereen tegen vijven naar huis...iedere dag. En de mensen die in die garage komen zijn de meest uiteenlopende types met de meest vreemde namen. We hebben die avond de garage vermeden en lekker buiten op het dek in het zonnetje gezeten. Toen de garage eindelijk leeg was zijn we uiteten gegaan bij de Thai (kon wel weer na zoveel maanden), waarna we bij thuiskomst nog met zn vieren in de garage hebben gezeten met het kacheltje aan en hebben zitten luisteren naar alle machtig mooie verhalen van Marcus (Stu's vader). Tegen tweeen was het toch echt tijd om naar bed te gaan, want de volgende ochtend moesten we vroeg op...er zou gevist gaan worden.

Inderdaad woensdagochtend om 8.00u werd ik mn bed uitgetrokken, het was dus blijkbaar een serieus plan. Om 9.00u lag de boot in het water en voeren we naar visspot nummer 1. Uitleg: ik heb nog nooit van mn leven gevist, mede omdat het verschrikkelijk saai is en omdat ik er geen zak aan vind, maar ja heb wel meer dingen gedaan zo langzamerhand die ik niet had verwacht ooit in mn leven te doen, dus ach dan moet er ook maar een keer gevist worden. Stu gaf me instructies hoe alles werkte (ingewikkeld hoor zo'n hengel en die haken zijn scherp) en ik had mn hengeltje binnen 5 min in het water en ook binnen die 5 min voel ik al geruk en getrek aan dat ding...hehehe BEET!!! Ik haalde een 48cm lange kingfish binnen...lang niet gek voor een eerste keer. Helaas was de vis iets te klein om te houden, daarvoor moet ie 50 cm zijn, wat opzich mn redding was, anders had ik over boord gelegen. Had het trucje in de gate en haalde vervolgens een paar snappers binnen, maar we zouden alleen de grotere houden, dus gingen ze allemaal weer terug. Marcus had ondertussen nog niks gevangen en begon langzaam ergenissen te krijgen over mijn "beginnersgeluk(geloof ik niet in)". Midden op zee begon het een beetje hobbelig en bobbelig te worden en geen van ons drieeen had sterke zeebenen na de avond ervoor...ra ra ra. Dus deden we eerst maar een biertje om van dat nare gevoel af te komen, voeren we vervolgens wat dichter naar de kustlijn waar de zee zo plat als een pannekoek was, maar waar niet al te veel zat wat in de hengel wilde bijten en dat wat wel beet raakte in halverwege het binnenhalen stee vast kwijt, dus weer verhuizen en gewoon een beetje afdrijven langs de kust. Marcus had bedacht dat muziek van Daft Punk misschien wel zou helpen en ik moet zeggen dat deed het inderdaad. Stu had een goede maat snapper binnen en niet veel later overtrof marcus hem. Ik had tot dan toe niks anders gedaan dan mijn aas verloren of de vis die eraan hing omdat ik niet goed binnenhaalden...maar hee het is nooit te laat...had de moed bijna opgegeven toen ik ineens een ruk aan mn hengel voelde en ik dit keer iets beter luisterde naar de inhaalinstructies (nou ja meer gekibbels, leken wel vrouwen), maar het gingen goed, alleen zo takke zwaar en had er echt een beetje moeite mee, wat Stu voldoende zei: dit was een grote! En jawel eindelijk binnen boord en Tjitske had de grootste snapper van de dag te pakken!!! Waren de heren niet al te blij mee...hehe. laatste uurtje hebben we niet veel meer gevangen, werd mijn score niet overtroffen en hebben we meer staan dansen op de muziek van daft punk, die zijn werk had gedaan. Tegen drieen was het tijd om weer terug te gaan en voeren we terug naar vaste land, om even voor een snelle duik vanaf de boot te gaan voordat we de boot weer op de trailer hezen...ik keek uiteraard toe.

Eenmaal thuis duurde het niet lang voordat de plaatselijk kroeg (lees de garage) weer vol zat. De heren waren benieuwd hoe het vandaag was gegaan, waarop mijn antwoord was: Oh vraag even aan Stu en Marcus hoe het was gegaan en wie de grootste had gevangen? Twee boze blikken volgde, maar de gasten van de garage waren impressed. En wat is er beter dan je eigen visje 's avonds te kunnen eten. Verse fish en zelfgemaakte chips. Duurde even voordat eten zover was, maar gelukkig is Astrid er nog die daarvoor zorgt. Na het eten neergeploft op de bank, om vervolgens tegen tienen toch echt af te taaien naar bed...veels te vermoeiend dat vissen.

Donderdagochtend moest Stu weer werken en dus was ik voor de ochtend op mezelf aangewezen, maar heb mn tijd nuttig besteed met aan het strand liggen. Toen ie tegen half 3 weer thuis was zijn we nog een rondje wezen rijden over het eiland, waarna we bij thuiskomst alweer werden begroet door een volle garage en we moesten een afscheidsbiertje komen drinken...allemachtig. Om 18.15u samen met Stu toch echt de ferry gepakt naar Auckland, waar ik 20 dollar vond op het parkeerplaats...heehee komt altijd van pas. Backpack gedropt in het hostel en vervolgens gegeten in de Viaduct waarna we nog wat hebben gedronken en toen heb ik em om 23.45u weer gedropt bij de ferry. Tijd voor hem om weer terug te gaan en voor mij om een poging te gaan doen een paar uur te slapen. Paar doodvermoeiende, maar fantastische dagen gehad op Waiheke, waar de leefstijl zooo anders is en het was fijn om een bekend gezicht te zien waarmee je kan ouwehoeren over van alles.

Eindelijk in bed heb ik uiteindelijk niet tot nauwelijk geslapen en ging de wekker om 3.30u!!! Jaja je leest het goed. Laatste spullen in mn tas gepropt en klaar voor vertrek. De shuttlebus kwam keurig om 4.15u voorrijden en dropte me veels te vroeg op het vliegveld af. Inchecken, ontbijten en tegen 7.00u zat ik eindelijk in het vliegtuig. Een goede vlucht naar Fiji gehad, waar we bij aankomst werden begroet met gitaar spelende Fijianen (als je dat zo noemt)...vind het nu al geweldig! Transfers geregeld en op naar het hostel/hotel waar ik eerst 2 uurtjes op bed wat aan mijn zeer brakke toestand heb gedaan. Ga zo maar eens op verkenning, wat betekend dat ik hoogstwaarschijnlijk niet veel verder kom dan het zwembad of het strand, maar hee daarvoor zijn we op Fiji.

Nieuw Zeeland is weer fantastisch gweest. Het is en blijft een tweede thuis, maar met een tweede thuis is er een tijd van komen, maar ook altijd een tijd van gaan en dus nu op Fiji, waar ik 12 dagen ga cruisen door de Yasawa eilanden (een van de vele eilanden groepen die bij Fiji horen), waar ik hopelijk op de meest prachtige plekken kom, slaap in hutjes en voor de verandering weer eens geen electriciteit (dus al helemaal geen internet) heb en warm water, maar wat maakt het uit als je op Fiji bent!

X