Feels like home

Ik weet nog wat ik dacht toen ik vijf jaar geleden terug kwam uit Nieuw Zeeland, er is niks veranderd. Ik bend an wel een half jaar weggeweest en ik ben misschien wel veranderd, maar thuis veranderd niet. Hooguit nieuwe buren in de straat, een boom of plant verdwenen uit de voortuin, nieuwe winkels en nieuw aangelegde wegen, maar daar houdt het wel bij op. Blijkbaar veranderd thuis nooit en dus veranderd je tweede thuis ook nooit helemaal.

Vrijdag 11 februari vertrokken uit Sydney, waar ik de laatste 2 dagen weinig heb gedaan. Koffie drinken met Mattie en nog wat buurten afgeslentert waar ik nog niet was geweest, maar daar houdt het wel bij op. Ik was klaar met Australie, het was mooi geweest en vrijdag was ik op weg naar het vliegveld voor mijn vlucht naar Auckland. Gezellig 45 minuten in de rij gestaan om in te checken…efficiency kennen ze niet bij Air New Zealand. Het vliegtuig zat bomvol en dus zat ik ergens achterin, in het midden, met uitzicht op kastjes, oftewel geen laatste blik op Sydney en geen eerste blik op Auckland.

Tegen half 3 in de middag zette in voet op vertrouwde bodem en moest ik door de vertrouwde en zeer strenge controle voordat ik in de vertrouwde, kleine aankomsthal aankwam. Ik zou die middag met een shuttle service naar Mount Maunganui gaan. Moet bekennen dat ik het grootste gedeelte van de weg de binnenkant van mn ogen heb bekeken, maar ik werd op tijd wakker om te zien dat de laatste beruchte 1,5 uur niet waren veranderd. Nog steeds die vervloekte gorge waar we doorheen moesten voordat we in Waihi waren. Dan denk ik ik ben er bijna…neenee nog een uur. De Mount kwam langzaam steeds meer in zicht, net als Tauranga en eindelijk reden we Oceanview Road in toen ik even in verwarring raakte. Wist toch zeker dat het nummer 61 was, maar die verdomde, immense boom was uit de voortuin verdwenen en er stond een andere schuur en een andere auto op de oprit en de brievenbus stond aan de andere kant van de oprit, maar het huis...nee dit was wel goed. Er veranderen alleen wat kleine dingen. Dus liep ik de steile afrit af richting de “voordeur” waar ik werd begroet door Trevor en even later ook door Lorraine...nee niks veranderd. Het was fijn om hen weer te zien en om te merken dat ze niks waren veranderd. Nog steeds de meest idiote conversaties tussen beide. De veranderingen binnen waren minder drastisch dan buiten. De keuken is nog steeds de keuken die al 5 jaar eruit moet en mijn vertrouwde kamertje is nog steeds blauw met groen. Niks is fijner dan na 5 maanden je eigen kamer te hebben. Je tas volledig uit te kunnen pakken en je spullen uitstallen en een eigen badkamer hebben...er gaat niks boven een thuis.

Zaterdag een rondje gemaakt door de Mount en bij het visitor centre boekjes opgehaald voor wat ik kon gaan doen de komende weken, want er stonden nog een paar plekken op mn verlanglijstje. In de middag kon uiteraard het strand niet ontbreken. ’s Avonds kwamen Shani, Hayden en de kids eten. Toendertijd hadden ze alleen Jenna en die was 1,5. Nu is Jenna 6, hebben ze nog een dochter Brianna van 3 en een zoontje Mitchell van 5 maanden. Brianna lijkt veel op Femke, ondeugende pret ogen, een geheel eigen wil en nogal klunzig. Mitchell werd bij mij op schoot gezet...ohohoh als dat maar geen huilen wordt, maar nee Mitchell lacht alleen maar, ook naar wild vreemde...had ik ff mazzel. Ouderwetse zaterdag met de familie, alleen niet helemaal compleet, zonder Anna en Damian...ook dat veranderd.

Zondag week niet veel af van de zaterdag. Uitzoeken waar heen te gaan de komende 2 weken en naar het strand. ’s Avonds uiteraard weer bbq’en in de zelfgebouwde bbq. Ja pap hij doet het nog steeds en hij is nog steeds niet omgevallen. Trevor zoals gewoonlijk in charge voor het vlees, maar het wordt toch hilarisch als ie Lorraine advies gaat geven over haar kookkunsten en wat ze moet doen. Zal je vertellen, dat is 1, niet nodig en 2, hij heeft geen idee waar die het over heeft.

Maandag waren beide aan het werk en dus tijd om actie te ondernemen en het e.a te gaan boeken. Door constante veranderingen in het weer was het plan om de volgende dag in een ruk naar Wellington te gaan en daar 2 nachten te blijven. Vervolgens met de ferry naar het zuidereiland vanuit waar ik naar Nelson zou gaan om het Abel Tasman Nat park te doen. Terug naar Picton, ferry, Wellington en daarna afhankelijk van het weer naar New Plymouth (westkust noordereiland) te gaan. Allemaal geregeld en geboekt tegen de middag en dus de rest van de dag op het strand doorgebracht...vervelend hoor wonen op 5 min lopen van het strand.

Dinsdagochtend om 7.10u vertrok de bus naar Wellington. Trevor had we afgezet bij de busstop en de reis naar Windy Wellington kon beginnen. Bijna 10 uur in de bus...fantastisch. Dwars door Rotorua, Taupo richting Wellington waar we tegen vijven aankwamen en jaja het waaide voor de verandering weer eens. Aangezien ik Wellington wel een beetje ken en herkende en wist waar mn hostel was dacht ik dat wel te kunnen lopen. Dat kan ook wel...als je de juiste weg weet. Weer verdwaald...ik krijg het altijd voor elkaar in Wellington. Na bijna een uur met backpack op de rug eindelijk bij mn hostel aangekomen, waar de rest van avond weinig spannends gebeurde.

Woensdag mn trip naar Abel Tasman geboekt en hostel geregeld, maar goed ook, want het blijkt overal nog al druk en vol. ’s Middags in Te Papa national museum gelopen. Een echte aanrader had ik van meerdere gehoord en het was inderdaad eens wat anders. Van de totstandkoming van Nieuw-Zeeland met zijn vele vulkanen en aardverschuivingen (helaas zou daar een week later het bewijs voor worden geleverd), de natuur, cultuur en korte geschiedenis. Zeker de hele middag rondgelopen en nog niet alles gezien en een museum wat ik niet eens saai vond...hele overwinning.

Donderdagochtend heel vroeg weer uit de veren, want ik moest om 8.30 met de ferry. Dit keer maar wel een bus genomen naar de terminal. Een volle ferry op weg naar de overkant. De eerste 2 uur vaar je over de cook strait, maar het laatste uur vaar je de Marlborough Sounds in en dus trui aan en naar buiten. Een fantastische tocht, varend tussen de kliffen van de sounds. Om 11.30u eindelijk in Picton waar de bus naar Nelson al stond te wachten voor nog een klein ritje van 2 uur naar Nelson. Opnieuw toch weer een lange reisdag en dus een beetje op tijd naar bed, want vrijdag zou opnieuw weer een lange dag worden naar het Abel Tasman.

Begin langzaam haat te krijgen tegen de wekker die telkens rond 6 uur afgaat...ik heb vakantie!!! Goed vandaag zou het de moeite waard moeten worden. Eindelijk naar AT (hoog op de NZ-verlanglijst), waar ik 5 jaar geleden niet naartoe kon omdat het toen winter was en het park dan nauwelijks toegankelijk is. Eerst een uurtje bussen naar Kaiteriteri waar ik aan boord zou gaan van een catemaran om 3 uur te zeilen langs de kustlijn van AT waar we richting een van de baaien zouden varen voor lunch en vanuit waar ik 4 uur terug zou lopen naar het beginpunt van het park in Marahau. De eerste 3 uur waren heerlijk relaxt, beetje winderig, maar hee klagen doen we niet. Koffie met koekjes en een fantastisch uitzicht...lang niet gek. Rond 12.30u kwamen we in Anchorage Bay aan. Hier konden we lunchen en starte voor mij de track terug. De wandelschoenen aan en gaan. Ben niet zo’n wandelaar, dus 4 uur was zo’n beetje mijn maximum, maar na een half uur was ik blij dat ik had besloten om 4 uur terug te lopen. Je komt op plekken die je vanaf het water niet ziet, constant variatie waar je loopt en fantastische look outs over baaitjes met goud-geel zand en een azur blauwe zee. Precies zoals ik het had voorgesteld en dus waren die 4 uur ineens helemaal geen straf meer. Op mn gemak gelopen, foto’s maken en pootje baden in zee. Het laatste half uurtje had ik Marahau in zicht en begonnen de benen langzaam neeee neeeee neeeeeeeeeeeeee ik wil niet meer te schreeuwen, maar ruim op tijd voor de bus terug plofte in neer bij het cafe voor ijsthee en de voeten verlost van mijn schoenen. Top dag!! Meer dan alles waard, alleen jammer dat de buschauffeur ook op de terugweg het weer presteerde om aan een stuk te kletsen over alles wat ie op de heenweg ook al had uitgelegd en mijn Ipod leeg was, maar verder niks dan een fantastische dag.

Zaterdag eindelijk geen wekker, behalve dan een natuurlijk wekker die de zon heet en die ervoor zorgde dat onze kamer in een broeikas veranderde. Bed uit, hee niet eens spierpijn, ontbijten en naar de zaterdagmarkt. Gezelligedrukte in Nelson, koffie drinken en naar de botanic gardens, waar de centre of NZ is gelegen. Was 5 jaar geleden al een keer eerder omhoog gelopen, maar nu nog maar een keer doen....oeiiii de benen waren het daar minder mee eens. Eenmaal boven een fantastisch uitzicht over Nelson en de AT baai. Het was de klim en klauterpartij toch weer waard geweest.

De volgende dag was het weer tijd voor een wekker, want he 1 dag zonder is meer dan genoeg. Dit keer de bus in terug naar Picton waar ik had besloten 1 nachtje te blijven.
Vanuit Picton is er nog weer genoeg te doen en zien en dus besloot ik maar weer de wandelschoenen aan te trekken en om een stuk te wandelen door de sounds. Er was alleen ergens een hersencel die zei: er waren net een paar druppels regen en geheel bewolkt en frisjes, hou je lange broek maar aan en neem voor de zekerheid een regenjas mee. Opzich niet raar bedacht, echter het was aan het opentrekken, de zon kwam door en het werd bloedje heet. De geplande 3 uur wandelen werd dus iets ingekort ivm zweet overal, maar nog steeds wel een prachtige wandeling en oh zo blij toen mijn voeten konden afkoelen in zee.

Zoals gezegd in Picton voor 1 nacht. Normaal gesproken slaan de meeste mensen Picton over en gaan de direct de ferry op terug naar Wellington. Er zijn dus maar weinig die er blijven hangen, tenzij je fanatiek wandelaar bent of zoals ik een steekje los hebt. Niet echt ideale situatie om bekende tegen te komen....denk je. Oh jawel. Boekje lezend in mijn hostel zit Anke van het HHH ineens tegenover me. Wist dat ze in OZ was toen ik daar ook was, maar geen idee dat ze in NZ zou zitten en waar komen we elkaar tegen...in Picton of all places. Heel grappig dus.

En he maandagochtend is niet compleet als de wekker weer eens afgaat. Jawel de ferry van 10.00u moest gehaald worden voor een retour Wellington. Had geleerd van de heenreis en was dit keer als een van de eerste aan boord en sprintte direct naar voren, waar lounge stoelen voor het panorama raam staan. Oftewel mooi uitzicht, zonder buiten te moeten staan. Hoewel ik door de Sounds grootste gedeelte toch weer buiten heb gestaan. Terug in Wellington en dit keer bijna in 1x goed gelopen naar mn hostel, beetje een omweg, maar niet verkeerd...hiep hoi!! ’s Middags over Lampton Quay naar de parlement buildings gelopen...lekker nostalgisch.

Dinsdagochtend...3x raden een wekker voor de bus naar New Plymouth. Opnieuw een lange dag voor de boeg met een rit van Wellington naar New Plymouth via Palmerston North (de stad die altijd slaapt) en Wanganui. Tegen vijven in NP waar mn hostel gelukkig op kruipafstand lag van het busstation. En wat een genot om je kamer maar met 1 iemand te hoeven delen (bleek nog hilarisch japans meisjes te zijn ook) en er zelfs een handdoek voor je op bed ligt. Mn geluk verdween alleen toen ik de tv lounge inliep en het nieuws aanstond (beetje vroeg dacht ik nog) en er iets was over geen stroom in Christchurch....ohoh toch niet weer he...jawel dus. Een aardbeving in Chch en eentje die dan wel minder krachtig was dan die in september, maar deze was een stuk verwoestender. Heb de hele avond vol ongeloof het nieuws gekeken. Het leek onwerkelijk en gezien de toestand van de meeste gebouwen in de binnenstad leek het eerder op beelden uit een derde wereld land. Dit kan niet hier zijn, in Chch. Ben er op deze trip dan wel niet geweest, maar ben er 5 jaar geleden wel geweest. Ik vond het een fijne stad, gemoedelijk, vriendelijke mensen en knus....en nu....weg.

Woensdagochtend (nee dit keer geen wekker) maar eens op onderzoek uit in NP. Had nog een vrije dag de volgende dag en wilde graag naar Mount Taranaki. Eindelijk een trip gevonden en geboekt en dus de rest van de dag de boardwalk langs de kust gelopen (weer een paar km) en door de stad gelopen en boodschappen gedaan. NP is totaal niet toeristisch, omdat alle backpacker bussen dit gedeelte overslaan. Blijkbaar niet populair, snap alleen niet waarom en ik vond het meer dan de moeite waard om juist langs deze kust omhoog te rijden. ’s Avonds na het eten met een groep uit het hostel op het dakterras gezeten. Aangezien ik en mijn japanse kamergenoot de enige meisjes waren in het hostel werd er goed voor ons en onze drankvoorziening gezorgd. Naarmate de avond vorderde werden de verhalen uiteraard slechter en besloten we dat het een goed idee was om nog de kroeg in te gaan. Hoe laat het was? Geen idee? Hoe laat ik thuis was? Ook geen idee? Laten we het maar op een geslaagde avond houden en op een minder geslaagde volgende ochtend...maar he een vrije dag betekent geen wekker en dat is wel mn redding geweest.

Aangezien mn tripje naar Mount Taranaki pas om 15.00u plaats vond was er meer dan genoeg tijd om de hele dag uit te brakken...ruimschoots gebruik van gemaakt. Om 15.00u werd ik opgehaald door Ian, mijn guide en zijn we richting de Mt gereden. Onderweg werden de oren van mn kop gekletst over NP en omgeving. Bij de Mt aangekomen een korte wandeling gemaakt en door naar Lake Mangamahoe voor de postcard pictures en terug naar NP waar we nog door de stad hebben getourd langs Pukekura Park, St Mary’s Church (jaja historisch) en Port Taranaki. Om 18.00u werd ik weer bij het hostel afgedropt. Toch weer een goeie middag gehad en gedaan en gezien waarvoor ik hier was gekomen. ’s Avonds maar op tijd naar bed vanwege de nasleep van de avond ervoor en ter voorbereiding op de wekker die de volgende dag weer af zou gaan.

Vrijdagochtend, 7.40u in de bus naar Hamilton, waar we tegen 12.00u aankwamen en waar ik van bus moest wisselen richting Tauranga. Een rumoerige, 2 uur durende busrit terug naar huis vanwege het feit dat er weer een randdebiel in de bus zat die hele verhalen tegen iedereen in het algemeen aan het vertellen was...doodvermoeiend. Heb geen woord tegen hem gezegd maar toen ie eindelijk de bus uitstapte zei die me vriendedelijk gedag en een “nice to meet you”....oh my. Tegen drieen eindelijk terug in de mount, weer thuis. Was gedaan en even naar het strand.

Zaterdag een poging gedaan tot uitslapen, maar dat is lastig in dit huis. Doordeweeks staan ze voor zessen en gaan ze naar het werk, in het weekend staan ze om 6 uur op om de hele dag de tijd te hebben om te klussen aan het huis en in de tuin. Mocht Lorraine haar auto lenen en ben maar even Tauranga ingegaan om tot de ontdekking te komen dat het helemaal uitgestorven is, ook op zaterdag....strand dan maar weer.

Zondag met de auto naar Waihi gereden, waar ik eerst naar de goudmijn ben geweest om daarna even aan het strand te hebben gelegen bij Waihi beach. Tegen drieen weer terug gaan rijden, via Bowentown, waar je op de heuvel een fantastisch uitzicht hebt over de Bay of Plenty. Ik wist dat er ergens in de buurt van Te Puna, op de terugweg, een lookout moest zijn, maar ik wist niet meer precies waar en het stond ook nergens aangegeven. Puur op de gok een keer afgeslagen en 5 min omhoog rijden, bleek ik goed te hebben gegokt. Opnieuw een uitzicht over de Bay en de Mount...het leven is zo slecht hier nog niet.

’s Avonds weer bbq’en, met uggs aan (ja pap ook die heeft ie nog steeds), een wijntje en een hoop gegrap en gelachen, met name om Trevor. Het was weer 2 tegen 1, zelfs dat veranderd nooit.

Nog 1,5 week in NZ. De komende week blijf ik in de Mount en hoop ik nog een paar korte uitstapjes te kunnen maken, om na het weekend richting Auckland te gaan en een paar dagen bij Stu op Waiheke Island te verblijven. De tijd vliegt, over 2 maanden ben ik alweer thuis, maar voor nu geniet ik nog even hier “thuis”.

Liefs,
Tjitske