Extreem

De laatste dagen Oz zijn aangebroken. M'n laatste tour zit erop en morgen vlieg ik van Hervey Bay naar Sydney om me klaar te maken voor mijn vlucht naar NZ, wat slechts 3 uurtjes is. Heb naar Darwin en Perth langer in het vliegtuig gezeten. Te bizar hoe groot dit land is, hoe divers en vooral hoe extreem.

Mijn laatste update kwam uit Airlie beach, waar ik die middag nog op de bus ging naar MacKay. Een kort en rustig ritje, naar het oh zo saaie MacKay en wat iedere backpacker dan ook overslaat, maar ik had een goed excuus, want ik zou Damo weer zien. Werd dan ook bij het busstation opgehaald door Damo en Lisa waarna we naar huis zijn gereden. Volgens Damo was er een probleem want ze hadden maar 1 kamer over in het huis waar ik kon slapen en hij wees me naar het toilet. Ik stond zeer vreemd om me heen te kijken, want ik had de logeerkamer al gezien, maar hij bleef maar wijzen naar het toilet en het kwartje viel ongeveer 10 min later, dan ik weer in de zeik werd genomen, dat ie dus nog geen steek is veranderd en dus ik heb mn 20 kilo zware backpack naar zn hoofd geslingerd...althans een poging gedaan....heehee welkom Tjits. De logeerkamer bleek inderdaad de logeerkamer en ik kan echt zo gelukkig worden van het feit dat ik een 2 nachten in een gewoon, 2 persoonsbed mag slapen en kan douchen in een fatsoenlijke douche en me vervolgens kan afdrogen met een grote, zachte handdoek, in plaats van mijn schuurspons/ travelhanddoek. De rest van de avond van alles zitten vertellen en wijntjes gedronken met Lisa, want Damo was aan het detoxen en zou een maand niet drinken...althans dat houdt ie zo vol, geloof ik niks van want damo en niet drinken is net zo ongeloofwaardig als Sinterklaas, maar goed hij hield het keurig vol. Lisa had ik nog niet eerder ontmoet, maar het klikte goed, dus dat was gezellig.

Aangezien ze allebei de woensddag vrij zouden zijn ivm Australia day hadden we besloten om 's ochtends voor een ritje door MacKay te gaan, ergens koffie te drinken en 's middags zouden we met collega's en vrienden gaan bbq'en in het park bij het strand. Zo gegzegd zo gedaan. Tijdens het ritje door MacKay begreep ik wel waarom bijna iedereen dit overslaat. Er is hier nauwelijks iets te doen, de stad slaapt, mede doordat de meeste mensen die hier wonen in de mijnen werken en dus het grootste gedeelte van de tijd niet thuis zijn en als ze er wel zijn voor een hoop herrie zorgen. We hebben vervolgens koffie gedronken bij Dolphin's Point waar je een mooi uitzicht had over de baai en de eilanden die hier voor de kust liggen. Toen was het tijd om terug te rijden en de bbq klaar te maken. Let wel, de bbq werd achterop de ute geladen en naar het park gereden...en nee we waren niet de enige die dit deden. Uiteindelijk hebben we de hele middag in het park gezeten, gebbqt en wijntjes gedronken. Zo wordt Australia day door de meeste ozzies gevierd (hoewel het grootste gedeelte van het gezelschap kiwi's waren, maar dat doet er niet toe) en blijkbaar is dit de nationale feestdag."Tjitske wat is de nationale feestdag in nederland?". Tja probeer dan maar eens uit te leggen wat Koninginnedag is en hoe zo'n dag eruit ziet. Ik heb een poging gedaan en er werd verbaast gekeken vanwege het verkleed gaan in oranje, maar uitiendelijk klonk het iedereen als muziek in de oren...klopt, dat is het ook!!! Tegen vijven gingen de eerste richting huis, maar de echte die hards (uiteraard ik, Lisa, Kate en Chelly) zaten tot 19.00u in het park, waarna we hadden besloten dat er nog een feestje ergens gebouwd moest worden en aangezien Lisa en Damo het meest dichtbij wonen zijn we daar nog naartoe gegaan en hebben we als maloten in de huiskamer staan dansen op Michael Jackson en Faitless, maar toen ging rond 23.00u toch echt het lichtje uit.

De volgende morgen, een frisse Damian, een in redelijke staat Tjitske en een absolute katerige Lisa die naar werk moesten en die mij op het vliegveld moesten afdroppen. Damo vind het meer dan hilarisch (wat het waarschijnlijk ook was), wij iets minder, maar we waren uitiendelijk ruim op tijd en ik stond keurig op tijd op het vliegveld van MacKay voor mijn vlucht naar Brisbane, waar ik om een uurtje of 1 was. Bloedheet!!! En de productiviteit liep hard terug die dag en dus kwam er niet meer uit dan boodschappen doen, mijn trip naar de Australia zoo regelen voor de volgende dag en tennis kijken.

Vrijdag naar Australia Zoo, de dierentuin van Steve Irwin, geweest. Voor degene die nog nooit van Steve Irwin hebben gehoord: deze mafkees (want dat vind ik hem toch wel) is beroemd vanwege het "redden" van krokodillen en ander zwaar geweld om ze vervolgens in zijn dierentuin onder te brengen en daar te denken met krokodillen te kunnen spelen en ze voor de gek te houden. Nou heeft "de mens" de meest hersenen van alles en iedereen wat op deze aarde leeft, maar we gebruiken ze soms nauwelijks, want wie verzint het om met krokodillen te spelen, want je kan geen vrienden worden met een krokodil en je kan hem niet temmen, want als jij in zijn territorium komt valt ie je aan. Hij verdedigt zichzelf en als dat betekent dat ie je daarvoor moet opeten, dan doet ie dat ook. Waarom is de krokodil slimmer dan wij, een krokodil in koudbloedig en zoekt met warm weer schaduw en koudere gebieden op, zoals diep onder water, waar wij hem ook niet zien (en dus extra gevaarlijk). Wij idioten daarentegen gaan midden op het heetste van de dag in een dierentuin lopen...ja heb ik jullie, dat bedoel ik dus. We dwalen af...Steve Irwin. Niet zeer geliefd bij de meeste australiers, behalve de queenslanders natuurlijk. Iedereen heeft altijd gedacht dat op een dag Steve Irwin zal worden aangevallen door de krokodil aan daaraan zal overlijden. Nee dus. Steve overleed doordat hij werd gestoken door een stingray. Nou kan je allerlei verhalen lezen op internet dat Steve zomaar werd aangevallen door de stingray...niet waar. Ik had het verhaal namelijk eerder uitgelegd gekregen in het Melbourne aquarium en deze versie van het verhaal bevat wat meer logica. Een stingray valt namelijk niet zomaar iemand aan en gebruikt al helemaal niet snel zijn stinger (lange, scherpe pijlstaart) om iemand/ iets mee te steken, want hij kan deze maar 1x in zijn leven gebruiken en zal dit dan alleen doen in situaties waarin hij zich uiterest bedreigt voelt en de stinger zijn laatste kan op overleven is. Dus nee hij valt niet zomaar aan. Hij valt wel aan als ene Steve Irwin steeds dichterbij komt om hem te filmen voor een docu en zelfs zo dochtbij komt dat hij besluit hoe het is om bovenop de ray te gaan staan. Tja als ik bovenop jou gaan staan om te kijken wat er gebeurt, dan doe je mij toch ook wat aan? En dus deed de ray wat hij doet in paniek, hij steekt hem met de stinger in zijn borstkas. Nou is zo'n stinger zo karterlig als een broodmes en wat doet Steve die trekt de stinger uit zijn borstkas en bloed dood. Wat mij betreft alles fout gedaan wat je maar fout kan doen. Maar goed het is niet allemaal zo slecht gesteld met de beste man, want hij had een dierentuin waarin dieren opgevangen werden die een tweede kans kregen. Krokodillen die in het wild iemand aanvallen worden normaal gesproken gevangen en overgeplaatst naar een ander gebied of afgemaakt. Steve vangt hen en brengt ze over naar de zoo. Koala's, wombats, kookaburra's etc allemaal iets overkomen en nu leven zij in de zoo.

Vrijdagochtend dus, 7.45u de bus in voor de ritje naar de Australia Zoo. Met een plattegrond in de aanslag de hele dag door de dierentuin gelopen, de krokodillenshow gezien en weer een hoop foto's rijker zat ik om 16.30u weer in de bus. Helemaal kapot van de dag sjouwen, maar het was allemaal wel de moeite waard. Het is geen normale dierentuin, maar toch wel iets specialer, ruimer en interessanter.

Zaterdag eindelijk de mogelijkheid om een beetje uit te slapen, dat was wel nodig na 2 nachten nauwelijks te hebben geslapen, want me een kamergenoot zo gek als een deur krijg je weinig slaap. Heb een hoop idioten getroffen, maar dit. Deze dame. nou ja beter een wijf, loopt de hele dag in haar pyjama, of ze slaapt in haar kleren, tis maar net hoe je het bekijkt, rookt 2 sloffen sigaretten per dag en zo klinkt ze ook, heeft krakende/ piepende badslippers, drinkt liters coca cola light, maar waarom het light moet zijn snap ik dan weer niet, want ze in tonnetje rond. Conclusie absoluut in aanmerking om met haar gesnurk het regenwoud om te zagen...en dat gebeurd dus ook!! En als ze niet snurkt dan is ze midden in de nacht wakker en vertelt ze aan de rest van de kamer, die een poging doen om te slapen, dat ze honger heeft en gaat ze muesli repen, met krakend folie eten...bedankt voor het delen van deze info, maar dat hoeft niet om 4.00u!!!! Ach ja lang leven de oordoppen zullen we maar zeggen. Ben dan ook pas laat wakker geworden en ben toen de stad ingelopen. Ik dacht dat het nauwelijks nog te zien was dat er overstromingen waren geweest, op de bruine rivier na, maar de Southbank (het kunstmatig aangelegde strand en lagune zwembad) was dicht en waren ze bezig te herconstructueren. met name in het lager gelegen zakendistrict was wel degelijk schade, maar de opruim en herstelwerkzaamheden zijn overal in volle gang. Na deze wanndeling terug in het hostel te tennisfinale gekeken.

Zondag opnieuw de stad in. Met de Lonely planet als mijn tourguide door de stad gelopen. Vind het altijd fijn om na zoveel tijd in toeristen dorpen weer in een grote stad te lopen en hoewel er niet eens zoveel te doen is, voel ik me altijd wel op mn gemakt. 's Avonds opnieuw de mannen tennisfinale gekeken (iets minder spannend, maar des te leuker als 90% engelsen zijn en Murray volledig van de baan wordt gemept). Opnieuw weer een hoop idioten (het lijkt wel of dit hostel ze aantrekt), een gozer die al vanaf dat ik hier ben elke dag in dezelfde kleren loopt en die zien er alles behalve schoon uit, zijn haar zo vet als een frituurpan en overal pukkels...baaahhhhhhh. Een man met zo'n boodschappentas op wieltjes en een baard zo lang als die van sinterklaas (misschien was het hem ook wel).

Maandag met de bus op pad naar Mount Coot-tha, een heuvel net buiten de stad vanaf waar je een goed uitzicht hebt over de stad en wat dus perfect is voor foto's...als je een volle camera batterij bij je hebt...4 foto's en toen hield ie ermee op. Dan maar koffie drinken, je moet toch wat. De rest van de middag aan het zwembad gezeten en een boekje gelezen en toen was het tijd om de tas weer in te pakken, want de volgende dag zou ik richting Noosa gaan.

Om 10.15u strak in de bus naar Noosa, wat op iets meer dan 3 uur rijden van Brisbane ligt. Mijn hostel lag op een enorme heuvel, wat dus geen pretje is om met backpack, kleine rugzak en boodschappentas te beklimmen. Het hostel is australisch oud en pitoresk, dus geen stopcontacten in je kamer...heehee fijn zeg als alles leeg is wat opgeladen moet worden. Daarentegen lag het dan wel op 5 min lopen van het dorpje en de zee, waar ik 's middags dan ook maar even op onderzoek ben uitgegaan.

Woensdag was een vrije dag in Noosa en dus ben ik via een enorme klim (het was iets verder dan ik dacht), in ruim 30 graden en een luchtvochtigheid van 70% = garantie voor zweet zonder te bewegen, naar de Lagoon Loutkout ben gelopen. Zeiknat van het zweet was ik eindelijk boven, waar het bleek de wandeling toch meer dan waard. Vervolgens naar Noosa Junction gelopen om boodschappen te doen, waar ik eerst zeker 10 min bij de afdeling koel en vries heb gestaan om weer op normale temperatuur te komen. Terug in het hostel kwam ik de vier nederlandse meisjes uit het hostel uit Brisbane ook weer tegen. Bij het eten vroeg een van hen of ik alleen reisde: ja. Haar woorden daarna: "Dat dacht ik al, want ik ben altijd alleen. Ook saai. Lijkt me helemaal niks om altijd alleen te zijn en om altijd maar contact te moeten zoeken. Je backpackt zeker". Mijn reactie (in mijn hoofd zat ik al tegen het plafond en had ik al haar haren al uit haar hoofd getrokken, jaja we hadden weer te maken met een rolkofferaar, die 3 weken op vakantie ging naar Oz, om haar vriendinnetje op te zoeken...lekker makkelijk): "nou ik ben niet altijd alleen, want ik reis regelmatig in tours en trips (de tour van darwin naar alice, van adelaide naar melbourne, whitsundays, duiken in carins) of leer mensen kennen in een hostel(Katy), in de rij bij de ferry en bus (leo en emma). Maar dan scheiden wegen weer en ben je weer alleen en soms vind ik het fijn om even alleen te zijn en mijn eigen gang te kunnen gaan. Het bleek niet veel uit te maken wat ik zei, want in hun ogen bleef ik alleen en dus een beetje zielig. Rot dan maar alsjeblieft op, dat veroordelende en oppervlakkige gedoe ben ik zo zat en het lijkt hier aan de oostkust erger dan waar dan ook! 's Avonds voor de tv zitten kijken hoe cyclone Yasi langzaam steeds dichterbij kwam (maar gelukkig ver genoeg van ons) en hoe iedereen in noord queensland zich aan het opmaken was voor de grootste cyclone in ruim 100 jaar. Overstromingen werden opniew voorspeld, blijkbaar was het nog niet genoeg geweest.

Donderdag was eigenlijk de bedoeling om de hele dag in een 4wd en bootcruise te gaan, maar toen ik belde om te bevestigen was ik de enige die die tour had geboekt en dus moesten ze het 4wd gedeelte cancellen, maar kon ik wel de river cruise naar de everglades maken...ook goed. Dus werd ik 's ochtend opgehaald bij de pier met slechts 10 mensen aan boord. Dat bleek van korte duur, want er moest nog een volle bus van AAT Kings (oude sokken, met teveel geld die geheel georganiseerd. in sneltreinvaart in een bus door australie crossen). Een tijdje varen over de rivier, die ons uiteindelijk via meren bij onze eerste koffiestop bracht (koffie en thee met koekjes, muffins en scones....whoehoee paradijs). Al snel kwamen de eerste klachten binnen en werd er volop harten gelucht over backpackers, hoe zielig dat wel niet is en vooral hoe irritant zij zijn...HALLOOOO, pas op je woorden, we zijn niet allemaal hetzeflde!!! Het doet me onderhand al nauwelijk iets meer, dus nu ook niet. We gingen weer aan boord van onze boot en voeren door de everglades, wat wel gaaf was. Het bos loopt over in de rivier en de bijna zwarte kleur van het water zorgt voor een spiegeleffect. Bij onze lunchstop even met een voetjes in het water om af te koelen en toen vis van de barbie...whiehieee. Na de lunch was het weer tijd om terug te varen en tegen drieen waren we weer in Noosa, waar het weer tasinpaktijd was. 's Avonds gekeken wat een enorme schade Yasi had aangericht. Het bleek uitiendelijk "minder" erg dan verwacht. Weet niet waar dat minder vandaan komt, want alle dorpen tussen Cairns en Townsville liggen letterlijk in puin, de straten in Townsville zijn veranderd in rivieren, boten zijn als speelgoedautootjes tegen de kade aangesmeten, omgevallen bomen blokkeren de wegen en duizenden mensen zitten zonder stroom...hoezo minder erg dan verwacht? Het lijkt wel een slagveld! Niet te bevatten wat een ellendig jaar 2011 nu al is voor australiers, en specifiek voor queenslanders. Ben meer dan blij dat ik zoveel geluk heb gehad met mijn gewijzigde plannen en dat ik alle ellende overal telkens heb weten mis te lopen.

De volgende dag was het tijd om Noosa weer te verlaten, op naar Hervey Bay, de opstapplaats voor Fraser Island. Mijn laatste tripje en waar ik veel goede verhalen over had gehoord en waar ik dus enorm naar uit keek, maar eerst nog even ruim 4 uur in de bus voordat we uberhaupt in Hervey Bay waren. Bij het busstation werd ik opgewacht door een busje van het hostel, omdat alles hier nogal verspreid ligt en het niet te belopen valt. Top hostel, geen stapelbedden en ruin opgezet. Dus snel was gedraaid en toen het zwembad in, want ook hier was het zweten als een malle.

Eindelijk zaterdagochtend, tijd om naar Fraser Island te gaan. Om 7.45u werd ik opgehaald en naar het kantoor gebracht waar we onze tas over moesten laden, want die zou alvast naar onze accomodatie worden gebracht. Weer terug de bus in en naar de ferry voor onze 45 minuten durende overtocht naar Fraser Island. Het 120 kilometer langer eiland is volledig van zand, wat het vrij uniek maakt, helemaal omdat het dichtbegroeid is, er een grote verscheidenheid aan flora en fauna te vinden is en bovenal leeft de dingo (wilde hond) daar! Ons tourguide Chris stond ons bij de pier op te wachten en daar wachtte ook verrassing nummer 1, want ik was de enige die de drie-daagse tour deed en dus moest ik kiezen of ik deed de 2-daagse tour en dag 3 zou gecancled worden of ik deed dag 3 op dag 2 en dag 2 op dag 3, wat betekende dat ik iedere dag een andere groep had en een andere tourguide....hehe fijn, maar ik wilde per se 3 dagen doen, dan maar iets anders dan geppland. Allemaal de bus in en ons eerste ritje. Iemand had me wel even mogen waarschuwen dat het dragen van een sportbeha geen slecht idee is, want op een zandeiland, zijn geen normale wegen, maar rijd je op zandwegen, vol met heuvel, boomstronken etc...lovely in een 4wd waarbij je bijna je hoofd stoot bij iedere bult die de truck nam. Eerste stop was Lake Basin, dit groene meer is leefgebied voor schildpadden, maar helaas geen geluk. Weer terug de truck in en op weg naar Central station, waar we lunch hadden. Central Station was ooit echt een station, want tot zo'n 20 jaar geleden werd er op Fraser volop aan houtkap gedaan en werden de bomen via spoorails vervoerd naar central station. Na een top lunch (het is tegenwoordig al snel top) richting Wonggoolba Creek waar we door het regenwoud langs een creek liepen, met onderweg mama's favoriete king fern. Chris wist ons een hoop te vertellen over alle bomen, planten, spinnen, slangen en als het andere wat je tegen kan komen, wat best interessant was. De half uur durende wandeling bracht ons weer terug bij de truck waarna we richting Pile Valley reden en door naar Lake McKenzie. Een enorm weer, midden in het bos, met wit zandstrand...een postcard, maar we waren er echt. Zo lekker om af te koelen in het kraak heldere water. We hebben hier dan ook ruim 2 uur gezeten, waarna we afternoon tea hadden en terug gingen naar ons resort. De tassen waren inderdaad afgeleverd en dus was het douchen en naar het avondeten. Na het eten nog even geborrelt met een paar van mijn groep, wat best gezellig was. Helaas was het verder heel rustig, maar dat bleek al weken het probleem op fraser, omdat vele hun plannen hebben moeten wijzigen door floods en cyclones en dus fraser island over moeten slaan.

Dag 2 was dus eigenlijk dag 3, met Peter als tourguide (helemaal geflipt). het programma was al eerste naar Lake Wabby. De wandeling ernaartoe was bloedheet en we waren dan ook blij doen we bij het meer aankwamen en konden afkoelen, maar we lagen nog geen 15 min in het water doen het met bakken uit de lucht kwam en het niet meer stopte. Dat betekende dat we onze wandeling over Hammerstone Sandblow, een duinpand wat lijkt op een woestijn, richting het strand door de regen moesten doen. Na ruim een half uur lopen over de duinen en door het bos kwamen we bij het strand, waar het zo goed als droog was, maar het zag er nog steeds niet veelbelovend uit voor de rest van de dag. Wel heb ik op het strand de eerste Dingo gespot, vet cool. Na iedereen een sapje te hebben gehad gingen we de bus in opweg naar Eurong Beach Resort waar we lunch hadden. Opnieuw 3 dingo's gespot...jeehhee...wat een geluk, want ondanks dat het eiland erom bekend staat is de kans dat je er een ziet nog heel klein, maar ik heb ze in de pocket. Na de lunch was het de bedoeling om naar Lake Birrabeen te rijden, maar dat werd ons afgeraden, omdat het meer door de vele regen in de afgelopen weken meer een geel/bruine kleur had gekregen, dus gingen we richting Lake Mckenzie, maar de vele regen onderweg had er ondertussen voor gezorgd dat de wegen in rivieren waren veranderd. Helaas moest Peter ons teleurstellen, want het was onmogelijk om ons naar het meer te rijden en dus moesten we terug naar het resort. Veels te vroeg terug, helaas, maar het weer heb je nou eenmaal niet in de hand en het gaf mij de mogelijk om alles te drogen, want letterlijk als wat in mn tas zat was zat, op mn camera na.

Dag 3 begon gelukkig droog en het bleef droog. Dit keer met Fabian en zijn groep op pad. Opnieuw hobbelig en wiebelig via een lookout naar Seventy-Five Mile Beach, waar we overheen scheurde richting Eli Creek, de grootste en snelst stromende zoetwater creek van het eiland. Even stoppen om pootje te baden, de benen te strekken, voordat we verder gingen naar het Maheno Shipwreck. Dit aangespoelde wrak staat volgens mij ook in alle boekjes en foto's van Fraser. het wrak is in 1935 als gevolg van een cyclone (he verrassend0 aangespoeld. Het ligt er dus als een tijdje en dat is ook wel te zien...historisch en pitoresk zullen we maar zeggen. Foto's gemaakt en door naar de Coloured sands. Deze zandformaties hebben verschillende geel/rode kleuren, wat het uniek maakt...foto foto! Weer de bus in (mocht ik voorin...joepie) en op naar Indian Head. Deze klif is zo genoemd door James Cook, want toen hij naar Australia kwam en langs Fraser island voer stonden er op deze klif aboriginals en in die tijd waren gekleurde mensen allemaal indianen...maar natuurlijk. Indian head is een klif en dus een best klim in 30 graden, maar eenmaal boven heb je aan bij kanten een fantastisch uitzicht over de stranden, duinen en bossen. Eenmaal beneden een tricky busritje door de duinen richting de chanpagne pools. De door rotsen geformeerde baden worden door inslaande golven gevuld met water en dit is dan ook de enige plek op het eiland waar je in zoutwater kan zwemmen...doen dus!!! Afgekoeld en terug bij de bus kregen we lunch, waar de terugreis weer begon. Nog een keer stoppen bij Eli Creek voor koffie en thee en zwemmen, althans dat was de bedoeling, maar de weergoden vonden het alweer mooi geweest voor vandaag en dus begon het te miezeren en hard te waaien, maar we mogen niet klagen, want het was de heledag top geweest. Toen was het echt tijd om te gaan en werd ik bij de ferry afgezet, zodat ik rond 18.00u weer terug was in Hervey Bay. Even snel boodschappen doen, eten, douchen en naar bed, want ik was kapot op. Elke dag vroeg op en de hele dag op sjouw, maar het was meer dan de moeite waard en een fantastische afsluiting van Oz.

Vandaag had ik nog een vrij dagje in Hervey Bay en morgen vlieg in naar Sydney, waar ik nog 2 nachtjes ben en dan vlieg ik vrijdag naar Nieuw Zeeland!!! Heb er zo'n zin in, want het is mooi geweest hier. Australie is fantsiche, gevarieerd, maar ook een land van extremen. Heb het allemaal gezien, van regenwoud tot woestijn, van witte zandstranden tot een rif vol leven onder water, van regenseizoen tot extreme droogte. Deze extremen kennen ook een negatieve kant...cyclonen, overstromingen en momenteel woeden er heftige bosbranden in en rond Perth die al vele huizen hebben verwoest. Ik heb vreselijk veel geluk gehad en hier geen last van gehad, maar je krijgt overal waar je bent wel genoeg van de ellende mee. Het is mooi geweest, ik heb het fantastisch gehad, maar ik ben toe aan iets nieuws, toe aan een normaal klimaat, met 4 seizoenen, het is tijd om naar "huis" te gaan. Eens kijken of mijn slaapkamer nog steeds blauw met groen is, of George nog leeft, of de keukenkastjes al bijna van de muren vallen en of Richie nog steeds aan rugby doet!

Op naar Nieuw-Zeeland...ik spreek jullie daar weer!

Dikke zoen

Tjitske