Mijn eigen dierentuin

De tour zit er momenteel al ruim een week op en er is een hoop gebeurd sinds, maar ik eerst nog even terug gaan naar de laatste dagen in Laos en Thailand.

Zoals in mijn vorige verslag al vermeld, zou ik op dag 2 in Luang Phrabang gaan olifant rijden. Geen van ons had ook maar enig idee wat ons te wachten stond, maar we waren allemaal dol enthousiast en hadden er erg veel zin in. De dag begon echter een beetje stroef. We werden een half uur te laat opgehaald door een tuk tuk, die ons naar de bus/ van zou brengen. Die bus was er alleen niet. Iedereen begon een beetje geirriteerd te raken, maar het heeft geen zin om je druk te maken in Laos, het duurt hier gewoon allemaal wat langer en niemand maakt zich hier druk...komt allemaal goed. Uiteindelijk kwam het ook allemaal goed en werden we opgepikt door een bus die bijna uit elkaar viel...never mind,breng ons nou maar naar die olifanten. Eenmaal op de range te zijn aangekomen werden we naar onze olifanten begeleid en werden Sophie en ik in een bakje geholpen, dat was bevestigd op de rug van de olifant. Samen met Johnny, Al, Tom, Lindsey en Rod werden we meegenomen de jungle in. De eerste paar meters gingen prima, maar toen kwamen de eerste heuveltjes, afdalingen, soppige, modderachtige ondergronden en toen brak ons angstzweet uit. Telkens kregen we gevoel uit het bakje geslingerd te worden...maar confortabel is toch anders. Onze guide bood aan dat een van ons op de nek van de olifant mocht zitten...hmmm...we keken elkaar aan en geen van beide durfde eerst, maar Sophie was toch iets besluitvaster en ging als eerste. Na wat whoe's en wha's bleek het uiteindelijk super en veiliger en dus besloot ik het ook maar te wagen...wow...dat was wel zo vet!! Op de rug van zo'n inmens beest sukkelend door de jungle, langs de rivier, waar het plotseling water begon te drinken en ik even dacht dat ik voorover viel, maar je wordt automatisch tegen gehouden door zijn hoofd en je benen blijven achter zijn oren hangen, dus er was niks aan de hand. Na een paar uur "olifantje", onze was de grootste van allemaal, rijden werden we teruggebracht naar de range, waar de olifanten even konden rusten en wij hen eten konden gevern. Bananen gingen er met trossen, inclusief schil, in, gecombineerd met lekker knapperige bladeren, takken en iets wat leek op bamboe. Geheel voldaan, voor een uurtje, werden we naar de rivier gebracht waar op iedereen op de nek van een olifant werd geholpen en samen met een guide achterop liep mijn olifant als een van de eerste de rivier in. Echter Johnny's olifant stond vlak voor de mijne en vond het nodig om eerst even alles te laten lopen...kan je vertellen die drollen zijn zo groot als cocosnoten en toen Johnny's olifant klaar was begon de mijne, alleen stond ik met olifant en al tot mijn middel in de rivier....heerlijk. Niet aan denken, er drijft wel meer wat je niet wilt weten. Enjoy nu, want het was tijd om te gaan badderen en zoals je ziet op tv of ziet in reisgidsen, zo ging het echt. Met zijn slurf zoog hij water op en spoot dit over zijn rug...waar ik zat!!! Ging kopje onder, waardoor een soort gljbaan effect ontstond. Het was hilariteit ten top en zoveel lol en plezier tegelijkertijd, ook omdat je weet dat de olifant dit fantastisch leuk vind om te doen.

Zeiknat en doorweekt liepen we na ons badavontuur terug naar de bus. Een inspannende, avontuurlijke, fantastische en noooit meer te vergeten ochtend en onze optstartproblemen eerder was iedereen alweer vergeten en nog nooit had ik zo naar een douche uitgekeken als nu. Na een croissant au choco(!!!!) bij Yoma's heb ik de tourguide uitgehangen voor de rest van de middag en Lindsey (jaja, dit is vrijwillig) en Al meegenomen naar de Grand Palace Museum, tempels en sunset van de berg midden in Luang Phrabang. 's Avonds bij het eten zat iedereen er moe maar zeer voldaan bij en werd het zowaar niet laat, mede omdat we wisten dat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken, want er stond een 2-daagse boottrip op het programma die ons terug zou brengen naar de grens met Thailand.

Om 6.00u stond iedereen klaar voor vertrek en gingen we aan boord van onze slowboat. Na de gebruikelijke dutjes, boekjes lezen en kaartspelletjes bezochten we een dorpje aan de rand van de Mekong river. Iedereen kwam ons enthousiast begroeten, maar zodra we onze camera's tevoorschijn toverde rende alle kinderen weg. Toch kreeg ik het voor elkaar een een paar foto's te maken en danktzij mijn top camera kon ik de kinderen later zien wat ik deed door hen de foto's te laten zien. Vol ongeloof staarde ze naar het kleine schermpje waar ze zichtzelf op zagen. De guide die met ons mee was op de boot vertelde het ea over hoe de mensen leven. Geen stromend water, geen electriciteit, geen enkele communicatie met de buitenwereld en dus ook geen medische hulp, wat betekent dat de kinderen waar wij zojuist foto's van maakte vaak niet ouder worden dan 25...mijn leeftijd...dat ben ik nu en ik zou er niet aan moeten denken als dit het is. Zij weten niet beter en zijn zo blij met een lach en met verstoppertje en kiekeboe spelen dat dat voldoening geeft ondanks dat het zo tegenstrijdig is.

Terug op de boot nog wat discussieis hierover gehad, wat uiteraard weer leidde tot domme opmerkingen, maar we wisten ze te negeren incl de persoon zelf. Om 18.00u arriveerde we in Pak Beng. Een klein dorpje waar je echt alleen overnacht om de volgende dag je trip te kunnen vervolgen. In Pak Beng kan het gebeuren dat locals je aanbieden je tas te dragen naar je hotel, terwijl ze er onderweg drugs in proberen te stoppen...advies van Rod...hou je spullen bij je, draag je eigen rugzak en zeg vriendelijk nee bedankt...klaar, simpele....nee fout! Iedereen liep keurig met zijn eigen spullen van de boot, op 1 iemand na...Canada (we noemen haar nu Canada ipv Lindsey),allemachtig. Gelukkig voor haar trok Rod de rugzak uit de handen van de local en beval Lindsey om hem zelf te dragen. Goed het hotel, nou ja slaapplaats, laten we het daar op houden. Overal vliegende beesten ter groote van je hand, torren, spinnen, kakkerlakken, noem maar en het zat daar inhet hotel, in het restaurant of dreef in je eten nadat het tegen je aan was gevlogen....oftwel zo snel mogelijk wegwezen. Tijdens het eten begon Lindsey uiteraard over de kinderen in het dorp en dat het toch lang niet zo erg is dat zij slechts 25 jaar worden, want ze zijn gelukkig. Oh god ik dacht dat ik van mn stoel viel. Niemand kon haar aaan haar verstand brengen (waarschijnlijk omdat ze dat niet heeft) dat het niet normaal is en dat deze kinderen oud kunnen worden als zij medicatie krijgen tegen malaria etc. Alle hoop is opgegeven, vamaf nu wordt Canada genegeerd en belachelijk gemaakt door iedereen en het kan ons niks meer schelen.

Na een toch aardige nachtrust onder mijn fantastische klamboe constructie was het opnieuw een lange dag op de boot naar de grens met Thailand. De gebruikelijke activiteiten en tegen 16.00u waren we bij de grens, waar de formaliteiten dit keer wel snel verliepen (het kan dus wel). We staken de rivier over en waren ineens in Thailand terwijl je Laos aan de overkant ziet liggen...apart. Aangekomen in Chiang Kong was het opnieuw niet geweldig, maar het hotel was iets schoner en we waren alleen maar moe en gesloopt van 2 dagen reizen. Die avond zijn we begonnen met plannen maken voor wat te doen na de trip en vooral hoe van Canada af te komen. Hannah, Stu, Sophie en ik hadden alle 4 dezelfde plannen voor de eilanden en dus besloten we het erop te wagen dat wanneer we in Bangkok aankwamen gewoon te vertrekken zonder iemand in te lichten, maar Bangkok duurde nog een paar dagen, genoeg tijd om allerlei roet in het eten te gooien.

Laatste stop voor Bangkok was Chaing Mai, waar we helaas maar een halve dag zouden verblijven, omdat we diezelfde avond de nachttrein richting Bangkok zouden nemen. We moesten dus kiezen uit activiteiten wat we wilde doen...niet moeilijk...spelen en knuffelen met de tijgers natuurlijk!!!! Backpack droppen, onszelf inladen en op naar de Tiger Kingdom. Samen met Stu, Hannah, Soph, Johnny en Tom besloten we om alle tijders te bezoeken en dus begonnen we bij de jonkies, die slecht een paar maanden oud zijn maar al de grootte hebben van een grote hond. Aangezien deze tijgers gewend zijn aan mensen om hun heen en slapen gedurende de dag en actief worden in de nacht konden we ze aaien, op ze liggen en ze knuffelen. Toch een beetje aarzelend, maar na 5 min was iedereen overstag en hebben we fantastische foto's gemaakt. Van de jonkies naar de medium size, naar large, naar extra large. Goed nu werd het echt serieus en bleef het bij aaien en op een klein afstandje blijven terwijl de tijgers in het basin speelde. Al met al wel een unieke ervaring, fantastische foto's en opnieuw een middag om niet te vergeten.

Eenmaal terug in het hotel in Chiang Mai, waar onze spullen stonden gestald, was het snel lunchen, aankopen doen voor de trein en richting station...de laatste trein, naar onze eindbestemming...het zat er bijna op. De trein in Thailand is totaal anders dan die in Vietnam. Hier slaap je in opklapbedden in 1 lange corridor ipv coupes, maar ook hier gelukkig beestjes aanwezig...het zou niet eens leuk en als normaal voelen als ze er niet waren. Een slechte nachtrust en opgegeten te zijn dor de mugen waren we 2 uur later dan gepland in Bangkok, wat bij een aantal van ons behoorlijk op de zenuwen begon te werken aangezien zij een vistrip hadden gepland. Niet handig, we hebben nu een maand door Azie gereist en niks is op tijd, alles gaat z'n gangetje, maar goed ik had geen haast. Terug in de normale, geciviliseerde wereld die Bangkok heet, in een hotel was verreweg de meest luxe is gedurende de trip, was het een verademing om terug te zijn. Die verademing duurde niet lang, want al snel kickte realiteit in...drukte, vervelende tuk tuk drivers en iedereen die wat van je moet en je probeert af te zetten. Na lunch een relax middag gehad, wat geshopt in MBK shopping center en gezwommen in het zwembad bij het hotel. 's Avonds ons laatste diner met elkaar op mijn "geliefde" Koh San Road. Waar we tot in de late uurtjes een club onveilig hebben gemaakt met onze danspassen en Rod met zijn flirtmoves. Tijdens het eten bedankte Rod ons voor de fantastische trip en kwam onze kaart tevoorschijn die wij voor hem hadden gekocht, inclusief Bitch button, om hem te bedanken voor deze briljante trip, want het is fantastisch geweest. Ben op de meest fanstische plekken geweest, ontzettend veel gezien, beleefd en gedaan, geweldige mensen ontmoet en de tijd van mn leven gehad en nu zat de eerste maand erop en was het tijd om op "eigen" benen te staan.

Rod had ons nog wel geholpen met het regelen van bustickets naar Koh Samui en wij wisten Lindsey op slinkse wijze te lozen en dus was onze laatste dag in Bangkok ons vier. Een kort bezoekje aan de ttravel agent en daarna naar de snake farm...iiieeeekk. Niet mijn favoriet, maar he...embrace the bizare en dus stond ik aan het eind van de "show" met een python om mijn nek. Kan bijna een dierentuin beginnen.

Eindelijk was het tijd om Bangkok te verlaten, maar het zou ons niet zijn als de bus een uur te laat was en bleek een alles behalve vip bus te zijn, zonder werkend toilet, airco die alleen ijskoud blies, doorgezakte stoelen en ontbrekende armleuningen. Gelukkig hadden wij slechts 500baht betaalt in tegenstelling tot een aantal andere passagiers, maar bovenal geen Lindsey die uit het niets kon opduiken...we waren verlost!!!

Goed een bus in dergelijke conditie is niet comfortabel en dus was de busrit richting de ferry naar Koh Samui een lange en uitputtende rit en uiteindelijk waren we 16 uur verder en zette we eindelijk voet aan wal. Koh Samuit, geen idee waar we heen wilde, niks geboekt, het regende, niet echt perfecte omstandigheden. Taxi in en op naar Chaweng, wat volgens de LP het drukste gedeelt was...klopt. Eerst maar ontbijt en dan besluiten waar te gaan slapen voor de komende 2 dagen. Een hoop rondstruinen en uiteindelijk een bungalow voor 4 personen met veredelde matrassen op een verhoogde vloer, maar een prima badkamer en veranda en very cheap, doen dus. Maar die regen hadden we niet gepland. Dan maar drankjes doen op het strand en potjes pool spelen, waar ik overigens goed in begin te worden al zeg ik het zelf. De strandtent werd tegen vijven omgetoverd tot beachbar/ club met overal lichtjes en lounge zitjes, oftwel het begon wat meer op paradise te lijken. Na een heerlijk diner vroeg naar bed en duimen voor goed weer de volgende dag. Nou en of het was goed weer, dus snel ontbijten, alhoewel het beter lunch genoemd kan worden aangezien we een gat in de dag hadden geslapen, en op nar het strand. De hele middag heerlijk liggen chillen aan het strand en tegen vieren begon de beachbbq en kwamen de buckets tevoorschijn, wat over het algemeen geen goed teken is. Tegen 21.00u wist geen van ons meer onze voor en achterkant, maar wat een lol. Totdat we terugkwamen in de bungalow en Sophie ziek was geworden in over ons bed had gekotst...lovely en het wordt nog beter aangezien onze boot naar Koh Phangnan de volgende ochtend om 8.00u zou vertrekken. Allemaal te brak om uberhaupt in beweging te komen, maar wat moet dat moet en vraag niet hoe, maar we hebben het gered naar de boot en gelukkig voor onze maag was de overtocht slechts een half uur. Eenmal op Koh Phangnan werd het allemaal al snel beter. het resort wat we hadden geboekt leek op een plaatje uit een reisgids, met palmbomen, hardhouten bungalow, zwembad en direct aan het strand...we waren officieel in paradise!!!

Een goede powernap en een lunch verder waren we zo goed als hersteld en dus op weg voor diner naar Haad Rin. Ons resort mocht dan wel fantastisch zijn, het was 4km van Haad Rin, waar alle backpackers zitten en waar de meeste hotels, restaurant en winkeltjes zitten. In Haad Rin kwamen we Johnny en Tom weer tegen, die op hun beurt Lindsey waren tegengekomen...oh oh ze is dus in de buurt en ze heeft zowaar zelf de weg gevonden. Na het eten richting het strand gelopen waar op het strand allerlei vuurshows werden gegeven. Super spectaculair!! Na een potje ballontrappen, vuur spuwen (door Stu) en limbo vuurdansen vonden we het meer dan mooi geweest. De vorige avond had er nog steeds een beetje ingehakt en de volgende ochtend moesten we vroeg op voor onze boottrip naar Ang Thong National Park.

Klaar voor vertrek naar Ang Thong national park begon het licht te regenen, maar het voordeel van de eilanden is dat het nooit lang blijft hangen en dus begon de lucht te klaren tegen de tijd dat we in de boot zaten. Met onze mega speedboot werden we naar Ang Thong gebracht en onder leiding van de meest idote en gekste gids ever werden we bij onze eerste stop voorzien van snorkelspullen en konden we snorkelen over het rif. na een wat onwennig begin had ik het volledig in de gate en zagen we de meest kleurvolle vissen en koraal. Dit belooft nog wat voor het echte werken, het duiken wat op het programma stond voor over een paar dagen. Na een uurtje snorkelen werden we teruggehezen in de boot, op weg naar eiland 2, waar we een "klimmetje" moesten maken naar een fantastisch uitzichtspunt over Ang Thong aan de ene kant en een lagoon aan de andere kant. Echt super spectaculair. Genoeg sightseening, het was tijd voor lunch en relaxen op het strand...een plaatje opzich, totdat Tjitske haar fototoestel van de boot ging halen, wegslipte en voorover viel, op de trap van de boot, landend op knie en dubbel geklapte voet...ja dat deed pijn en nee die pijn ging niet snel over. De laatste paar uurtjes waren dan ook wat ongemakkelijk, maar de gids maakte het allemaal wat aangenamer met een zak ijs en grapjes toen ik ontdekte dat hij een bonuskaart aan zijn sleutelbos droeg en hierover begon. ZIjn antwoord: i love albert heijn, you are from Holland? Yes en toen ging de conversatie door ik gebrekkig Nederlands. Tijdens het kayaken op onze laatste stop zat hij mij en Stu achterna en riep sneller sneller, maar Stu had geen idee wat het betekende aangezien ik ze tot nu toe alleen scheldwoorden, proost en dankjewel heb geleerd. Vrij hilarisch op dat moment.

Na onze uitputtende kayaktocht een laatste wandeling over het laatste eiland wat we die dag aandeden en daar, hoog in een boom zagen we ineens een klein aapje zitten! Mijn dierentuin begint serieuze vormen aan te nemen!

Een inspannende, vermoeiende en enerverende dag, maar dat avond moest nog beginnen en er stond een Black Moon Party op het programma. Met onze planning was het niet haalbaar om de Full Moon Party te halen, dus dan maar de black moon. Volledig uitgedost in fluoriserende kleding en elkaar versierd met fluoriserende verf waren we er helemaal klaar voor. We hadden ons resort zorgvuldig uitgezocht, want het was slechts 100 meter lopen en we stonden op het feest...ideaal! Totdat daar ineens Canada verscheen met haar nieuwe vrienden. De eerste wegduikactie lukte, maar de tweede keer was er geen ontkomen aan, maar ze had de hint zo langzamerhand wel begrepen en droop af na alleen hallo gezegd te hebben. De rest van de avond/ nacht was het weer bucketavond, dansen en Lindsey bespieden die lag te rollebollen met een jongen op het strand...arme vent, maar komedie eerste klas voor ons. Geheel gebroken, gesloopt en aan de dronken kant ons bedje opgezocht en niet geheel verwonderlijk werden we de volgende ochtend weer alles behalve fris en fruitig wakker, maar de zon scheen, lekker temperatuurtje en we waren nog een dag in paradise, dus daar moesten we maar volop van genieten. Een hele dag chillen aan het zwembad en op het strand bleek toch doodvermoeiend, want we lagen die avond vroeg in bed. 's Ochtends was het inpakken geblazen, alle verfresten verwijderen in de bungalow en op naar de pier waar onze boot naar Koh Tao zou vertrekken. Koh Tao is het eiland om te leren duiken en dat was ook een van mijn prioriteiten om te doen gedurende mijn trip. Hannah en Stu wilde graag mee gaan duiken, Sophie wat minder, maar ging wel met ons mee naar Koh Tao.

Opgehaald van de pier, had de tourguide (ikzelf) toch allemaal weer goed geregeld, werden we bij het hotel gedropt. Een oase als je aankomt, maar de kamers vielen een beetje tegen, vooral in vergelijking met ons tropische resort in Koh Phangnan, maar goed we zouden toch de hele dag op pad zijn om te duiken. Om 17.30u hadden we onze eerste meeting met onze duikinstructrice Abby. Een Amerikaanse met een Nederlandse moeder, dus een paar nederlandse woordjes die weer genoeg waren om Hannah en Stu volledig in verwarring te brengen waar dit over ging. Abby legde ons uit wat ons te wachten stond de komende dagen gedurende onze Open Water course en daarna mochten we ons door 3 hoofdstukken theorie heen worstelen...in engels. Nou is mn engels weer beter geworden en gaat het super makkelijk, maar dit is toch ff wat anders, maar gelukkig hadden de andere 2 ook de grootste problemen met het begrijpen van wat er werd bedoeld in de boeken en vragen. De moed begon me een klein beetje in de schoenen te zakken, maar er zijn zoveel mensen geslaagd voor een dergelijke cursus, dus waarom ik niet? De volgende ochtend, tijdens onze theoriesessie, vielen de puzzelstukjes inderdaad op zijn plaats toen Abby nogmaals met ons door de stof heen ging en toen was het zover, we mochten onze spullen gaan klaarmaken, want we gingen het zwembad in voor onze eerste oefensessie. Volledig uitgerust in het zwembad werd ons de basistechnieken geleerd en moesten we allerlei trucjes doen om je mask watervrij te maken, te ademen zonder dat ding in je mond en het allergekste, hoe het voelt om volledig horizontaal door het water te bewegen zonder te zinken of boven te komen drijven. Aan het einde van de middag waren we alledrie volledig doodop, maar allemaal met het volste vertrouwen dat het de volgende dag helemaal goed zou komen als we onze eerste duiken in de zee zouden gaan doen.

Die duiken waren vandaag. Ik was toch wel een klein beeetje nerveus of meer gezonde spanning, want ik wist wat te doen, maar toch, nu was het voor echt. Op de boot moesten we onze uitrusting gereed maken en toen we op onze duiklocatie aankwamen was het klaarmaken en het water in. De eerste duik was raar, vreemd en op sommige momenten paniek. Toen we in het water lagen en klaar waren om onszelf te laten zinken gingen we via een touw naar de bodem van de zee waar we een paar checks moesten doen en toen gewoon konden gaan zwemmen.