Avonturen en filmsterren

Na gister bijn 2 uur achter de comp te hebben gezeten om mijn update bij te werken, was deze na het uploaden zo goed al verdwenen en kon ik weer opnieuw beginnen. Gelukkig kwam ik er iets eerder achter dan de vorige keer aangezien in mijn laatste update 3 alinea's ontbreken..foetsjoe verdwenen, geen idee, dus dan maar even terug naar Koh Tao en verder gaan waar het abrupt eindigde.

Onze eerste dag van de open water course. Een eerste nerveuze duik, die in het begin vrij goed ging, maar tegen het einde kreeg ik nogal veel moeite om mezelf horizontaal te houden en voornamelijk dichtbij de bodem. Abby trok me telkens in de juiste positie, maar elke keer als we stopte om een vis, koraal, nog meer vissen, nog meer koraal te bekijken begon ik boven te drijven. Bij onze vrijwel laatste stop waar we een dikke vette aal spotte kreeg ik het niet meer voor elkaar om te dalen, maar was ik plots weer boven water. Gelukkig is er in duiken de regel dat als je je buddy kwijt bent je voor een minuut onder water mag zoeken en daarna direct naar boven moet komen...dat waren dan ook snel mijn gedachten. En inderdaad nog geen minuut later kwamen Abby, Stu en Hannah boven drijven. Ik kon wel janken, ik wilde zo graag, maar het lukte gewoon niet. Abby stelde me gerust dat ik voor de eerste duik het hartstikke goed had gedaan en dat de 2e duik zeker beter zou gaan.

Na een uur bijkomen op de boot, letterlijk bijkomen, want het vreet energie, gingen we weer in het water. Dit keer had ik een dive master als buddy, die alleen voor op mij zou focussen en op mijn lichaamspositie, maar dat bleek niet echt nodig, want Abby had gelijk...het ging beter (met een beetje vals spelen, aangezien ik een extra gewicht aan mijn riem had hangen). Een stuk relaxter en beter alles in me op kunnen nemen van al het moois waar we door aan het zwemmen waren. Opnieuw een aantal skills moeten uitvoeren, zoals je regulator (sorry cursus was in engels, weet niet eens hoe het in het nederlands heet) uit je mond nemen en door blijven ademen, ademen op de zuurstof tank van je buddy om te trainen hoe het is als je tank plotseling leeg is en je masker klaaren. Appeltje eitje!

De tweede duik was een stuk meer gelaagd en begon het serieus leuk te vinden en kon stiekem niet wachten tot morgen. Terug in het hotel lagen we alle drie uitgeteld op bed en is het dan ook voor het eerst in 6 weken een keer niet laat geworden.
Volgende ochtend weer veels te vroeg op. Spannend, duik 3 en 4 onder begeleiding van de cameravrouw die alles op dvd vast ging leggen!!!

Het weer was een stuk beter dan de dag ervoor en dus konden we op een betere locatie duiken, vlak voor de kust van het resort. Als eerste moesten we een skill doen waarbij we 4 meter onder water een hap adem mochten nemen en daarna al uitademend naar boven moesten zwemmen...met vlag en winpel geslaagd. Daarna kon het echte werk beginnen...het was super! Helder, goed zicht, overal vissen en koraal. En ook duik 4 was, na een kleine ruige ter water gang, top. Op onze laatste duik moesten we eenmaal onder water, op de bodem, ons masker af doen. Abby had een zonnebril meegenomen, zodat we die voor de camera op konden zetten. het was zo'n raar gevoel om je duikbril af te doen en daarna gewoon je ogen open te doen. Je kan gewoon zien, zonder dat het prikt, je ziet alles alleen heel wazig. Prachtige poses voor de camera en een echte Nemo gespot te hebben, was bijna tijd om weer terug te gaan naar de boot. De open water course zat erop.

's Avonds voor het eten hebben we de dvd gekeken, Soph werd er jaloers van en wij zaten te glunderen van oor tot oor. Abby was trots dat we zo'n vooruitgang hadden geboekt en wij waren helemaal into het duiken, dat we hadden besloten om ook de Advanced course te gaan doen. Dit betekende nog 5 duiken in 2 dagen.

Gelukkig hoefden we de volgende dag niet al te vroeg op, maar moesten we ons wel nog even door een nieuw boekwerk heen worstelen, het lijkt school wel. Als eerste gingen we een deep dive doen, waarbij we maximaal tot 30 meter gingen...opnieuw weer spanning, zal er wel bij horen. Maar 30 meter is niet heel anders, het grootste verschil is dat je minder kleuren ziet. Waar we de vorige duiken niet verder gingen dan 18 meter, kon je de meeste kleuren nog steeds zien. Behalve geel en rood, wat tot enige paniek leidde toen ik mijn vinger open haalde aan een rots en er zwart/ groen spul uit mn vinger kwam...hallo gezond verstand...dat is bloed alleen zie je de kleur rood niet meer op die diepte!!!

Goed 30 meter, nu lijkt alles groen, blauw en zwart. We zwommen door rotspartijden, tunneltjes en opnieuw zagen we nieuwe vissen, plantjes, diertje etc. Het blijft iedere keer weer facsinerend. Hoewel duiken op zo'n diepte ook wat meer risico's met zich mee kan brengen. Zo kan je door de diepte een een "dronken" toestand raken. je bent niet echt dronken, maar je gevoel, coordinatie en gedrag is gelijk aan iemand die flink heeft gedronken. Een paar rekenspelletjes onder water vertellen je snel of je daar last van hebt. Nadat Abby mij had gevraagd hoeveel lucht ik in mijn tank had (en ik heel normaal antwoorde) deed ze de rekensommetjes met me, althans zij deed ze, want ik begreep niet wat ze bedoelde. Nadat de andere volgden begreep ik waar het over ging. Dat is dus het lastige dat je niks kan vragen onder water.

Duik nummer 2 die dag was navigeren. Abby zou met ons meer het water in, een paar skills doen om ons te helpen met onze orientatie en toen was ze vertrokken...daar zwommen we dan...alleen...zonder instructrice, met een computer en kompas en zoek het maar uit. Heel raar, maar al snel hadden we het tructje door en konden we geheel zelfstandig door de baai zwemmen en toen we terug kwamen zat daar een trotse instructrice, te wachten op haar kroost.

Goed nog 1 dagje duiken op het programma. Amanda (mijn nieuwe buddy) en ik zouden een fotografie duik gaan doen en de 2e duik zouden we wat meer oefeningen krijgen om te leren met de ademhaling te spelen en daarmee met je gewichtloosheid. Voor onze 1e duik zouden we weer zo'n 26 meter diep gaan, maar dit keer met wat minder succes. Dankij Amanda haar oren duurde het bijna 20 min om naar beneden te komen en daarbij hielp de zware stroming en het slechte zich ook niet echt. Zelfs toen we helemaal op de bodem waren zagen we niet meer dan 5 meter voor ons uit en moesten we hard werken om tegen de stroming in te zwemmen. Teleurgesteld kwamen we 40 min later weer boven drijven. Weinig foto's gemaakt, slecht kunnen navigeren...zo hoort het niet te gaan!!! Gelukkig zouden we onze 2e duik in de baai doen waar we 2 keer eerder hadden gedoken. Abby ging met ons mee het water in om de oefeningen met ons te doen, wat gelukkig heel goed ging, en daarna zwaaide ze ons uit en waren we weer op elkaar aangewezen. Dit keer goed zicht, geen sterke stroming en dus garantie voor een hoop mooie foto's...zo hoort duiken te zijn. Weer dolblij en enthousiast kwamen we terug op de boot. Het was ondertussen al 17.00u en we zouden voor de nachtduik niet eerst teruggaan naar het hotel, maar op de pier blijven en daar wat eten. Een beetje teleurgesteld aangezien we Sophie niet meer zouden zien, want zij zou die avond op de nachtboot richting het vaste land gaan om daarna een oversteek te maken naar Koh Phi Phi. Ik zou haar daar weer treffen, maar Hannah en Stu gingen terug naar Bangkok om hun vlucht naar Oz te halen.

Goed op de pier snel een broodje naar binnen gewerkt en weer terug het water op. Alles klaarmaken in het donker en dan zou het eindelijk gaan gebeuren...onze nachtduik. Geheel tegen je natuur en weten in, niet echt iets waar ik om stond te springen, maar er was geen weg terug. In mijn pak gehezen en hup het water in...jaja in het pikke donker...bah. Eenmaal in het water werd me een zaklamp toegeworpen en toen iedereen in het water lag konden we gaan zakken langs de lijn. Een raar gevoel, je ziet toch nog wel wat, maar voor mijn gevoel niet voldoende. Helemaal dikke pret toen we op de bodem zaten en onze zaklamp uit moesten doen. Door bewegingen te maken met je handen werden er iets van diertjes/beestjes geactiveerd waardoor er een glow in the dark effect ontstond. Vervolgens moesten we zonder ons lampje aan gaan zwemmen, waarbij je de glow in the dark van je voorganger kon volgen. Verbazingwekkend hoe snel je je kan orienteren, maar ik vond het toch wel weer prettig toen ik mn lampje weer aan mocht doen. Het was een spannende, indrukwekkende ervaring, maar het hoeft van mij niet snel nog een keer. Doordat het zo donker is en mijn voorganger (Stu) het niet echt nodig vond om Abby direct te volgen, kon ik me geen moment ontspannen. Daarnaast is er maar weinig te zien, op een paar zeeegels en visjes na...doe mij maar duiken overdag.

Na een misselijkmakende terugreis op de boot, kwamen we terug op de pier waar soph stond. Haar boot vertrok van dezelfde pier en dus kon iedereen toch nog even afscheid van haar nemen. Terug op het resort Abby bedankt voor de geweldige dagen en voor het feit dat ze een top instructrice is geweest, ook op de momenten dat we haar nek wel om konden draaien als het even niet ging zoals we wilden. Stu vond het nodig om er een grote avond van te maken, aangezien het mijn laatste avond zou zijn, maar ik voelde daar wat minder voor en lag om 23.00u uitgeteld in bed. De volgende dag moesten al mijn spullen in de hotelkamer weer verzameld worden en in mijn nog steeds zeer geordende backpack gestopt worden. Aangezien Koh Tao de eerste plek was waar we zowaar een week achtereen verbleven lag alles overal en duurde het bijna de hele middag voordat ik dat ding weer naar mijn zin had ingepakt. Na de foto's van de duiken te hebben gekopieerd, dvd te hebben opgehaald was het tijd om Koh Tao te verlaten. Om 19.00u werd ik opgehaald en samen met Stu en Hannah nog 1x gegeten in de haven en toen moest ik ook afscheid van hun nemen. Raar gevoel, na ruim 7 weken met elkaar reizen en veel met elkaar te hebben meegemaakt...een dikke knuffel en tot in OZ.

Aan boord van de nachtboot op zoek naar mijn matrasje en na mijn lakenzak maar weer eens van stal te hebben gehaald kon ik toch nog een beetje slapen. Het het nodig, want dit zou een lange er vermoeiende reis gaan worden. Om 21.00u aan boord in Koh Tao, om 5.00u in Surat Thani, transfer, nog een transfer, wachten op transfer, opgepropt in een mini-busje met 2 backpacks op schoot voor een ritje van 2 uur naar Krabi (de westkust), transfer, wachten op transfer naar de pier, wachten op de boot en om 10.30u zat ik eindelijk op de boot naar Koh Phi Phi (voor nog eens 1,5 uur). Maar het was het allemaal waard, want toen we Koh Phi Phi naderde maakte die lange reis ineens niet meer uit. Een geweldig landschap, kraak helder water, hagel witte stranden en nog veel belangrijker: de zon scheen!!! Koh Tao was met 30 graden zeker niet koud, maar de zon liet zich nauwelijks zien, ik was dus wel weer toe aan een beetje zonneschijn.

Sophie had een hotel geregeld en na ingecheckt te hebben kwam ze al snel tevoorschijn. We zouden de komende 3 dagen samen met Fran, een engels meisje die ze de vorige avond had leren kennen, in het hotel verblijven. Fran hoorde weer bij de nieuwe vriendengroep van Ryan, die op zijn beurt weer van onze tour was door Cambodja en Vietnam. Leuk om elkaar dus weer op Phi Phi tegen te komen.

Fran en Soph stelde voor om die middag op een boottocht te gaan naar Koh Phi Phi Leh (beschermde broertje van Koh Phi Phi Don, waar wij verbleven). Top idee! Dus om 14.00u zaten we met zn zevenen op de boot. Al eerste naar monkey bay, waar de apen je letterlijk kwamen verwelkomen. Nou ja verwelkomen, het leek meer op bespringen in de hoop dat je iets te eten of drinken bij je hebt. Dat hadden wij niet, maar een volgende boot die arriveerde wel. Grote hilariteit toen de bananen tevoorschijn kwamen en zelfs flesjes cola waren niet veilig. Volgende top was een lagoon waar we konden snorkelen en kayaken. Zou fantastisch, het water is blauw groen, omgeven door hoge kliffen. Na een uurtje werden we allemaal weer ingeladen en gingen we naar Maya (jaja maaik het heet echt zo) Bay, waar de film de Beach (die met Leo) is opgenomen. Nou is de weg naar Maya Bay niet heel gemakkelijk. Als eerste moeten we zo'n 20 meter zwemmen (hoge golven) richting de rotsen, waar we onszelf uit het water moesten hijzen en via een geimproviseerde trap de rots over moesten klimmen. Goed het zwemmen ging nog, het klauteren het water werd al wat lastig door de golven die tegen de rotsen aansloegen en toen we merkte dat we werden gebeten door vissen wisten we niet hoe snel we het water uit moesten komen. Na een kort wandelingetje naar Maya Bay...een hoop wind en een hoop zand, maar onze "barre tocht" was het toch wel waard. Al hadden we besloten niet terug te gaan zwemmen, maar ons op te laten halen door een kayak.

Allemaal weer veilig en wel terug op de boot werd diner geserveerd en konden we genieten van een geweldige zonsondergang. Een mooi welkom op Phi Phi, maar tegen de tijd dat we terug waren in het hotel was ik officieel gebroken. Samen we Soph en Fran een drankje gedaan en toen was het toch echt tijd om lekker te gaan slapen, want de volgende dag stond een zeer belangrijke activiteit gepland...serieus werken aan onze kleur!!!

En inderdaad de volgende ochtend na het ontbijt direct richting strand, waar we de hele dag hebben liggen bakken in de zon, muziekjes hebben geluisterd, boekjes hebben gelezen en zitten badderen in theewater, ook wel bekend als de zee. Een top dag, een top kleurtje...dit is nog eens vakantie. 's Avonds met zn drieen uit eten en daarna zouden we de jongens meeten in de bar. Het werd een hilarische avond. Ryan op zn ouderwets Irish dronken, Drew die compleet uit zn dak ging op liedjes die zeker 10 jaar geleden hip waren, maar nu absoluut niet meer, Tom die alles stilletjes at te bekijken, maar die na 2 buckets ook echt niet meer stil kon blijven zitten en klap op de vuurpijl, de fantastisch act van Minty op Murder on the dancefloor van Sophie Ellis Baxtor. Na ook de beachparty onveilig te hebben gemaakt was het om 2.00u toch wel mooi geweest.

Opnieuw een dag in de totale relax modus...het strand. Onze activiteiten, dezelfde als de dag ervoor. 's Avonds opnieuw met zn drieen gegeten. De plannen voor onze laatste avond op Phi Phi waren groots, maar de avond ervoor had er blijkbaar toch behoorlijk ingehakt en dus lag iedereen voor 12en in zn mandje. De volgende ochtend was Sophie al vroeg op om in te pakken, want haar ferry naar Phuket zou om 9.00u vertrekken. Na bijna 8 weken moest ik afscheid nemen van mn roomy, een top wijf, veel met elkaar gelachen en nu ging ze naar OZ. Het was dus alleen Fran en ik die overbleven. Aangezien we allebei van plan waren om nog 2 dagen in Krabi te verblijven besloten we om maar samen te gaan. Na enige research bleek dat we niet in Krabi zelf moesten zijn, maar naar een van de baaitjes, waar je alleen met een longtail boot kon komen...prima (dachten wij). De reis van Phi Phi naar Krabi ging prima, de transfer naar Ao Nang was ook goed, maar in Ao Nang begon het avontuur. Ruim 20 meter in zee lag onze longtail boot die ons naar Ton Sai zou brengen en het leek erop dat die boot geen meter dichterbij zou komen. Goed, broek opgerold en gaan, maar tegen de tijd dat we bij de boot kwamen stond ik al tot mijn middel in het water, in een poging om mijn beide tassen droog te houden. Na een worsteling om mijn tasse veilig in de boot te leggen moest ik zelf nog de boot in...een golf en Tjitske was volledig nat...fantastisch...nee het wordt nog beter. Na 10 min varen draaide de boot Ton Sai in. Fran en ik keken elkaar aan...het leek wel op de jungle alleen dan aan het strand...never mind we maken er wel wat van. Van de boot afkomen ging gelukkig een stuk gemakkelijker. Nu op zoek naar accomodatie. Al snel kwamen we erachter dat we konden kiezen uit een bamboe hut, een bamboe hut of een bamboe hut de de nacht stroom ud water uit de douche. Ach het past wel in ons avontuur en we hadden weinig keu. Na een snelle verkleedpartij en lunchen en een beetje ronddwalen, kwamen we erachter dat wij ongeveer de enige niet-klimmers waren die in Ton Sai verbleven...kon nog leuk worden.

De volgende dag hadden we besloten om naar het strand te gaan, alleen bij het strand aangekomen was er door de vloed niks meer van het strand over...maar daar was ineens Antonio Bandera (ok het was hem niet echt, maar hij had ermee doorgekund). Deze fransman, de meest idiote ooit, en zijn vriend wilde ons wel meenemen naar het naast gelegen Railey beach, waar we wel aan onze kleur konden werken. Leek ons een goed idee, totdat we bij de rotspartij aankwamen waar we overheen moesten. Goed in ons verhaal hebben we officieel rots klimmen gedaan, een trek gedaan door de jungle en zeker 2 liter zweet verloren, maar het was het allemaal waard toen we door de bomen ineens het strand zagen. Eenmaal geinstalleerd op onze handdoek waren we er niet meer vanaf te slaan, in tegenstelling tot Antionio die als een hinde langs de kustlijn aan het joggen was...gevalletje ADHD. Tegen half 4 was het volledig eb en een stuk gemakkelijker om in plaats van over de rots, langs de rots terug te lopen naar Ton Sai. Al met al toch weer een top dagje. 's Avonds in een van de weinig restaurantjes gegeten en een hilarisch slechte film gekeken. Het leek ons wel een goed idee om nog 1 biertje te doen in de bar, maar doen een meisje naast mij aan de bar 2 jointjes bestelde en wij een blik om ons heen werpte, wisten we niet hoe snel we weg moesten zijn...inderdaad niet onze types.

Ook aan ons Ton Sai avontuur kwam een eind. Ik had besloten om terug te gaan naar Bangkok en daar nog 2 dagen een beetje bij te komen voordat ik naar KL zou gaan. Samen met Fran weer onze barre tocht terug naar Ao Nang waar we opgehaald zouden worden voor onze transfer naar de bus. Een enigzins angstige rit naar Surat Thani, aangezien de chauffeur geen woord engels sprak en ik geen idee had waar ik moest zijn...maar het blijft Thailand en op het moment dat het huilen je nader staat dan het lachen, komt alles toch weer op zijn pootjes terecht en dus zat ik ruim op tijd in de bus naar Bangkok.

Ondanks de berichten over het slechte weer (waar ik uiteraard in ons oord niks van mee had gekregen) in voornamelijk het noorden van Thailand, was het in bangkok stralend mooi weer en dus kwam ik niet verder dan 200 meter uit mijn hotel. Ik had alles gezien en wilde alleen maar de deur uit voor boodschappen, een massage en zwemmen in het zwembad en dus zagen mijn laatste 2 dagen er inderdaad zo uit.

Afgelopen maandag was het tijd om mijn vlucht naar Kuala Lumpur te halen en Thailand achter mij te laten. Met een uur vertraging en een uur tijdsverschil kwam ik gister om 14.00u aan in KL en na een kleine zoektoch had ik mijn hotel midden in Chinatown gevonden. Na ruim een week geen regen te hebben gehad (is knap aangezien het hier nog steeds regenseizoen is) werd ik in KL verwelkomt door regen.

Vandaag ben ik met een hop-on hop-ff bus door KL gecrossd en lekker toeristisch gedaan en alle attracties gedaan die je moet doen als je hier bent, met als hoogtepunt de KL Tower vanuit waar je een super uitzicht hebt over de stad en de naast gelegen Twin Towers. KL is fijn, compact en overzichtelijk en de mensen zijn hier oprecht vriendelijk...iets anders dan Thailand. Gepland stond om nog 10 dagen in Maleisie te blijven, maar door het weer, een geheel Azie budget er doorheen te hebben gejaagd en vooral mijn behoefte aan iets nieuws heb ik mijn plannen gewijzigd en vlieg ik een week eerder dan gepland naar Oz. Morgen nog een klein busritje naar singapore en vrijdag eindelijk naar Oz, waar een klein beetje familie Jonker weer herenigd zal zijn.

Azie was fantastisch, geweldig mooi, indrukwekkend en soms overweldigend, maar het is tijd voor een nieuw avontuur en een nieuw continent.

Liefs,
Tjitske

P.s Maya gefeliciteerd met je verjaardag
P.s Bedankt voor al jullie berichtjes tot nu toe, fijn om te lezen
P.s Hoe staat het met Gtst??? Gewoon nieuwsgierig
P.s Iemand nog fijne, sappige roddels...mogen op de mail.