Every day is a beautiful day

Goed we hebben nu toch wel zo'n beetje alles gehad aan ziek zijn zwak en misselijk. Na mijn laatste berichtje werd ik 's avonds bij het eten geveld door wat leek op een zonnesteek, wat ook niet verwonderlijk is met 40 graden. Zittend op een stoel of liggend in bed is zelfs garantie voor zweet. Dus mijn avondeten heb ik weer 2x kunnen aanschouwen. Gelukkig was daar Rod, onze super tourleader en held in zieke dagen. Rod heeft een beetje tekst en uitleg nodig. Hij is 38 jaar, te gay om bijna te kunnen functioneren en komt uit Peru, maar woont momenteel in Bangkok. Rod heeft 2 lipposucties gehad, weegt 62 kilo en vind zichzelf nog steeds te dik...ahum. Een neuscorrectie en iets met jukbeencorrectie. Hij heeft een vriend, maar gedurende de trip komen we er toch achter dat hij in iedere stad en ander schatje heeft. En tot slot trad ie op als ladyboy in nachtclubs. Het maakt mij allemaal niet uit, ik waardeer hem dat ie er geen geheim van maakt en hij is happy. Maar het mooiste aan Rod zijn zijn verhalen over al zijn tours, over wat ie allemaal heeft meegemaakt, maar absoluut hoogtepunt zijn zijn uitspraken, die wat mij betreft op een tegel mogen:
- Hoe hij uitlegd dat hij bezet is, maar toch flirt met andere mannen: It's like I am on a diet. I can read the menu, but I can't order
- Hoe je moet genieten van het leven: You don't live to work, you work to live...of nog beter...Life is not a dress rehearsel
- En totslot: Every day is beautiful day, en lees hieronder maar waarom:

Van Hoi An was het maar een relatief kort ritje naar Hue, maar wel een heel spectaculaire. Voor degene die de Top Gear special hebben gezien van Vietnam: het is de bergrit, waar zelfs Jermey Clarkson stil van werd. Voor degene die hem niet hebben gezien: downloaden, you tuben!!! De rit gaat dwars door de bergen, waarbij je prachtig uitzicht hebt over verschillende baaitjes. Na een korte stop en tientallen foto's verder vervolgden we onze rit naar Hue. Daar aangekomen was het snel onze spullen dumpen, omkleden en klaarmaken voor de motorbike tour. Iedereen werd achterop een motorbike gezet, helm op (paste uiteraard weer niet) en vooruit met de geit. Nou heb ik vertelt hoe het verkeer in Vietnam is, maar nu maakte ik ook echt deel uit van dit verkeer....waaaaah. Gelukkig weet de driver wel wat ie doet. Onze eerste stop was een tempel, waar we lunchte met de monniken, die geen woord engels spraken, maar het wel voor elkaar wisten te krijgen om je bijna te voeren, want al het eten moest op. Na de lunch vervolgde we onze tour naar verschillende tombes, uitzichtpunten, kleine boerendorpjes en een rijstmuseum, waar een 77 jaar oude vrouw nog steeds iedere dag de bezoekers ontving en alles demonstreerde op haar manier, wat echt hilarisch was. Al met al een fantastische middag. 's Avonds na het eten nog wat biertjes gedronken en een poging gedaan tot een goed gesprek, maar dan is daar altijd Lindsey nog met domme opmerkingen en vragen. We hadden besloten dat ieder zijn beste en slechste eigenschap moest noemen, haar antwoord: ik heb geen slechte eigenschappen, ik ben perfect...ik dacht dat ik het niet goed had gehoord, maar een blikuitwisseling met Stu vertelde mij genoeg, ik had het wel goed gehoord. Lindsey, ik kan wel een slechte eigenschap voor je bedenken, sterker nog ik weet er wel 10 en ik kan ze binnen de minuut noemen...ok ik heb me ingehouden.

De volgende dag zouden we rond 14.00u opgehaald worden voor onze laatste treinrit naar Hanoi, dus de ochtend was vrij om te besteden. Nu zijn de meeste van onze groep niet erg van de culturele dingen, natuur interesseert ze ook weinig en slenteren door de stad wordt ook beschouwd als nutteloos, maar heel veel drinken is wel aan hen besteed.....3x raden....de Engelsen. Super leuke lui, maar op dat punt scheiden onze wegen, want ik ben hoogstwaarschijnlijk maar 1x in mn leven in Vietnam en ik wil alles zien. Dus ben ik die ochtend met mijn vriendin Lindsey en 2 jongens, Tim en Adam naar de Citadel geweest en de Purple City. Dit is het oude stadshart van Hue, wat gedurende de oorlog fungeerde als hoofdstad. Deels gebasseerd op de Forbidden City in China, alleen deze lag wat meer in puin. Dat is toch wel kenmerkend voor Vietnam. Het land bartst van de tempels en oude koloniale gebouwen, alleen een groot deel is verwoest gedurende de oorlog, wat echt zonde is. Aangezien het laagseizoen is waren er niet voldoende gidsen aanwezig, dus fungeerde Adam en zijn Lonely Planet als gids...hij heeft het keurig gedaan en wij hadden onze ochtend toch goed besteed. Na de supermarkt voor ongeveer 5 euro te hebben leeggekocht en lunch te hebben gehad was het tijd geworden voor de laatste trein. Een 12 uur durende reis die ons naar Hanoi zou brengen...oh mijn god als het maar niet weer zo'n reis zou worden als de vorige. Hoelwel ik geen maden en kakkerlakken heb gezien (heb ook niet onder het bed gekeken) was het toch een nightmare train. Gelukkig was deze trein weer eerste klas, maar nog steeds maar niet kijken onder het bed, het blijft een Vietnamese trein. Aangezien de trein in de middag vertrok en de nacht doorreed, moesten we ons wel een beetje vermaken met duizend kaartspelletjes, goede verhalen van Rod, boekjes lezen, muziekjes luisteren en grapjes uithalen met de conducteur die bijna geen engels sprak en probeerde uit te leggen dat er weinig water aanwezig is, wat uiteindelijk leidde tot een conversatie over kleine piemels van Aziaten.

Na toch een redelijke nachtrust arriveerde de trein om 4.00u in Hanoi, waar we meteen werden opgehaald door ons busje, die ons naar Halong Bay zou brengen. In het hotel aangekomen konden we na het ontbijt gelukkig onze kamer in zodat we nog even een nap konden doen, voordat we om 11.30 opgehaald zouden worden. We lagen 50 min in bed toen de airco ineens uitsloeg...stroomuitval. Stroom zou terugkomen in 15min, die 15min werden een uur en dat uur werd een dag, maar goed wij hadden de rest van de dag in Halong Bay. Om 12.00u gingen we aan boord van onze boot waar we eerst een heerlijk lunch met alleen maar vis hebben gehad. Daarna het dek op en alleen maar met vol ontzag kijken naar alles om je heen en honderden foto's maken. Echt immens. Je vaart constant tussen hoge kliffen en rotsen...wauw!! Na 4 uur varen, doorweekt van het zweet aangezien het in de brandende zon toch zeker 40 graden was en het was niet toegestaan om te zwemmen in Halong Bay omdat het beschermd natuurgebied was, waren wij volledig verslagen van alles wat we hadden gezien. Behalve Lindsey, want zelfs chillen op het voordek en rustig om je heen kijken is er met haar in de buurt niet bij, want dan begint ze wel weer een nutteloze conversatie, want anders is het ook zo stil.
Terug in het hotel, nog steeds geen stroom dus zijn we met z'n allen het zwembad in gedoken en een potje waterpolo gespeeld, wat dus weer alles behalve cooling down was. Na onze sportieve inspanning terug in het hotel...geen stroom, dus geen licht en ook geen airco en het is nog steeds 40 graden dus het zweet bleef komen. Dan maar uit eten en hopen dat de airco het weer doet nadat we klaar zijn met eten....jaja gelukkig. Om 00.00u zou ik jarig zijn en vond iedereen het eigenlijk verplicht dat ik op moest blijven, maar puntje bij paaltje was iedereen te moe, inclusief mezelf. Dus om 23.00u ging het kaarsje toch echt uit. Dan maar een grootse verjaardag de volgende dag...en het werd groots.

's Ochtends werd ik aan het ontbijt door iedereen verwelkomt met Happy Birthday en knuffels. Na een rit van 3 uur waren we in Hanoi, hoofdstad en nog drukker, nog hectischer dan Saigon. Een korte stadwandeling om ons kennis te laten maken met de stad, lunch in het meest kleine restaurant Hanoi en getrakteerd worden op een ijscoupe. Na ons fantastische ijsje zijn we naar een kathedraal gelopen, waar Adam opnieuw fungeerde als onze tourguide. Dit keer een iets minder goede job gedaan, aangezien we meerdere keren verkeerd zijn gelopen. Eenmaal bij de kathedraal was het wel even bizar, omdat je even in Frankrijk aangezien het is een Franse kathedraal is die uit het koloniale tijdperk stamt. Na een wandeling rond het meer zijn we terug gegaan naar het hotel en hebben we ons opgemaakt voor mijn grote verjaardagsfeest. We zijn met z'n allen naar het restaurant gelopen. Nadat iedereen zijn bestelling al had gedaan bleef er 1 menukaart continue rondzwerven...ik had het al lang in de gate, want daar zat een verjaardagskaart in waar iedereen wat in zat te schrijven, maar iedereen deed heel stiekem zodat ik "niks" doorhad. Na het eten werd inderdaad de kaart overhandigt en toen ging ineens het licht uit en de ventilatoren stopte met draaien en daar kwam de serveerster aanlopen met een chocoladetaart met kaarsjes erop en werd Happy Birthday door iedereen uit volle borst mee gezongen. Super leuk en een beetje ontroerd, zo had ik nog nooit mn verjaardag gevierd en ondanks dat ik ver weg ben van huis, familie en vrienden, voelden dit toch ook heel fijn en vertrouwd. Na deze fantatische taart de hebben opgegeten maakte we onze opwachting in een van de vele barren van Hanoi. Ik was nog niet koud binnen of ik had de eerste verjaardagsbucket al in de handen...fantastisch. Daarnaast vonden Sofie (mn roomie) en Hannah het nodig om iedereen in de bar te vertellen dat ik jarig was, dus daar kwamen nog meer verjaardagscocktails en shots. Iedereen ging uit zn dak...Rod deed z'n dansje op Lady Gaga, Stu begon te breakdancen en opnieuw werd ik op de schouders genomen en werd Happy Birthday gezongen. Het was rond 3.00u dat we toch echt de tent werden uitgezet, hoewel ik het betwijfel of de bar nog daadwerkelijk bestond, want volgens mij hebben we hem met z'n allen opgedronken.

Niet verwonderlijk waren we de volgende dag allemaal te brak om ook maar iets actiefs te doen, maar toch hebben we de hele ochtend en begin van de middag aan de hand van Adam en de Lonely Planet door de stad gedwaald, maar tegen 15.00u was het toch echt even tijd voor een powernap. Ook 's avonds bij het eten was het zeer rustig aan tafel en lag iedereen keurig op tijd in bed, want de volgende ochtend zouden we om 6.00u vertrekken voor een lange busrit naar Laos.

Allemaal nog half slaapdronken stonden we keurig paraat in de lobby om 6.00u en werden we opnieuw uitgezwaaid door 4 mensen die onze groep gingen verlaten. Het blijft een rare gewaarwording om na 10 dagen afscheid te moeten nemen van leuke gezellig mensen, met wie je veel hebt gedaan en gezien.

Goed de busreis naar Laos, met een beetje geluk duurde die 10 uur, met een beetje pech 16 uur. We hadden geluk, want om 16.00u waren we bij de grens. We hadden van Rod meerdere malen instructies gekregen hoe alles zou verlopen. Door de douane met Vietnam, niet lachen naar de douaniers, zorgen dat je je stempels hebt en daarna naar de grenscontrole van Laos waar we onze visumformaliteiten moesten invullen, een pasfoto paraat moesten hebben en minimaal 45 dollar cash moest hebben gepint voordat we bij de grens aan zouden komen. Nou dat is niet heel moeilijk zou je denken...jawel...We komen aan bij de grens: domme vraag nummer 1: Heb ik een pasfoto nodig, want die heb ik niet. Domme vraag nummer 2: Is hier een ATM, want ik heb niet voldoende cash....jaja Lindsey. Ook zij heeft uiteindelijk haar visum toch gekregen, vraag niet hoe, ze zouden haar moeten weigeren. Na de grens met Laos te hebben gepasseerd was het nog een kort ritje naar Lac Sao, waar we die avond zouden verblijven. Lac Sao, drie keer zuchten en je bent er doorheen, er is maar 1 restaurant en die heet "the Only One". Niemand spreekt engels, dus om je eten te bestellen moest je aanwijzen op de kaart wat je wilde...ook niet moeilijk...jawel...er was er 1 die in het engels ging bestellen en vaag over de kaart streek en dus het verkeerde kreeg. Het begint langzaam pijn te doen en zwaar op je zenuwen te werken. Aangezien Lac Sao slaapt om 22.00u hebben wij dat ook maar gedaan.

Volgende ochtend richting Vientienne, hoofdstad van Laos. De rit ernaartoe was nogal hobbelig, slingerig en dus een zieke Tjitske op de achterbank. Normaal gaat dat gevoel wel weg zodra ik uit de auto ben, maar niet als je in een buitenlucht stapt die 35 graden is en vochtig. Op weg naar lunch voelde ik dat het echt mis was en dat ik ieder moment kon gaan flauwvallen en dus hebben Sofie en Al me teruggebracht naar het hotel, waar ik de rest van de middag in bed heb gelegen. Rond 17.00u werd ik wakker gemaakt om mee te gaan wat te drinken en een potje te poolen. Ik hoorde dat ik weinig had gemist aan Vientienne en dat ze aan het proberen zijn om de volgende ochtend al naar Vang Vieng te gaan in plaats van de middag en dat lukte.

Die avond wel enorm lekker gegeten en ik voelde me ook weer prima. Het kon uiteraard niet uitblijven, maar Lindsey had zich weinig met onze kant van de tafel kunnen bemoeien, totdat ze aan Rod vroeg of het klopte dat je paspoort minimaal 6 maanden geldig moet zijn na terugkomst in je thuisland...hallo...dat ik heb wel 100x gecheckt en ja dat is zo. Ongelooflijk!! Er zijn bijna geen woorden meer voor.

Eindelijk Vang Vieng. Zoveel goede verhalen over gehoord, maar nu kon ik het eindelijk zelf gaan aanschouwen. Rond 12.00u waren we al in Vang Vieng en hebben we snel ingecheckt in onze hardhouten bungalows, omgekleed en hebben we gegeten...klaar om te tuben!!! Voor degene die Vang Vieng niks zegt: het backpackers paradijs van Laos. het is een klein dorpje met meer barren dan restaurants en in die restaurants staat 24/7 Friends aan, aangezien het blijkbaar leuk is om na een "happy" pizza Friends te kijken. Vang Vieng ligt aan de rivier en naast dat je er kan kayaken, klimmen en naar grotten kan gaan is de grootste attracties toch wel tubben, oftewel op een grote opblaasbare band van de rivier af. We werden allemaal in een tuktuk geladen, tubs op het dak en daar gaan we. Na 3km werden we gedropt bij bar nummer 1, waar we werden verwelkomt met shotjes en waar we werden ondergespoten met verf, zodat je teksten op je arm had met I love Laos en I love Tubbing. Glijbaan nummer 1, in de tube en op naar bar nummer 2, wat letterlijk 5 meter verder is. Je wordt als een vis met een touw binnengehaald en zo gaat het ongveer 10 barren lang. Bij de een is een grote trapeze waarmee je jezelf in de rivier slingert, de ander heeft een tokkelbaan, een grote glijbaan, moddervolleybal en niet te vergeten koude biertjes. Er zijn er genoeg die compleet bezopen bij de laatste bar staan en dan nog een uur terug moeten in de tube de rivier af, voordat ze in Vang Vieng zijn. Gelukkig hebben wij wel iets meer hersens en hebben we het rustig aan gedaan, maar wat een fantastische dag was het. Een stel kleine kinderen bij elkaar. Aangezien we nog een dag Vang Vieng voor de boeg hadden, was het niet heel verrassend wat we de volgende dag zouden gaan doen.

Na een keer lekker uit te hebben kunnen slapen, heb ik het beste ontbijt ooit gehad bij de bakkerij. Daarna was het snel terug, spullen droppen, want je wil absoluut niks bij je hebben behalve wat geld, en klaarmaken voor ronde nummer 2 tuben. We hadden het parcours verkent, we wisten de beste spots en het weer was beter dan de vorige dag. Van 13.00 tot 18.00 ons weer als kinderen kunnen gedragen en 's avonds zat iedereen moe maar zeer voldaan aan het eten. Vang Vieng is fantastisch, maar ik was wel klaar voor wat nieuws.

Vandaag zijn we vroeg in de ochtend vertrokken uit Vang Vieng om ons richting Luang Phrabang te begeven. Volgestopt met reistabletten en voldoende water kon er dit keer weinig misgaan, behalve dat de buschauffeur als een idioot rijd. Uiteindelijk waren we rond 13.00u in een warm en zonnig LP en zijn we meteen richting de watervallen gegaan. Die zon verdween alleen snel en toen we bij de watervallen waren kwam het met bakken uit de lucht...tja regenseizoen. We mogen tot nu toe niet klagen, want de meeste dagen zijn volledig droog geweest en de regen die viel, viel later op de dag of 's nachts. Toch maar het busje uit en ons gewaagd richting de watervallen. Helemaal zeiknat en doorweekt terug bij het busje begon uiteraard de zon weer te schijnen, never mind, we zijn er geweest.

Morgen staan de olifanten op het programma en een dag later gaan we op de boot richting de Thaise grens en dan zit de eerste maand reizen er alweer op. Ik geniet nog steeds met volle teugen en heb het super naar mn zin en om Rod's woorden te mogen gebruiken: Every day is a beautiful day...en dat is waar!

Liefs
Tjitske