Aftellen

Het aftellen is begonnen, met de laatste dag van 2010 die in stijl vanavond zal worden afgesloten in Sydney Harbour met al het vuurwerk, ik zal dus naar jullie zwaaien op tv. Het aftellen is ook begonnen wat betreft mijn reis, want ik ben halverwege, maar wees gerust ben nog zeker 118 dagen van huis!

Maar even updaten wat er de afgelopen dagen is gebeurd en om jullie op de hoogte te brengen van de actuele regenstand, want blijkbaar regent het hier terwijl het zomer is, maar kennen ze hier geen zomer, maar heet het hier “the hot and wet”, ze hadden me wel even mogen zeggen. Hoewel niemand hier zoveel regen heeft gezien in 150 jaar tijd.

Maandag waren papa en mama naar Newcastle vertrokken en ik zou een dag later met de trein gaan, omdat ik ’s avonds nog met Hannah en haar zus had afgesproken om uit eten te gaan in Sydney voordat zij de volgende dag naar huis zouden vliegen. Was leuk om elkaar na Darwin weer te zien en we hebben zoveel met elkaar meegemaakt, dat het fijn was om even met elkaar te updaten over wat allemaal was gebeurd nadat we elkaar voor het laatst hadden gezien. Na heerlijk gegeten te hebben in Darling Harbour was het tijd om nu echt afscheid te nemen van elkaar.

Dinsdagochtend vroeg op, vlak nadat Rens weg was en mn laatste spullen ingepakt en naar de trein gesjeest. Nou is de NS niet altijd even betrouwbaar, maar hier is het echt verschrikkelijk en daarbij duurt het een eeuwigheid om van A naar B te komen met de trein. Uiteindelijk zat ik net op tijd in de trein naar Newcastle en kon ik heerlijk mn nieuwe muziekjes die Maaike op haar Ipod voor me had gezet inpluggen en meezingen met Guus Meeuwis en Marco Borsato…heerlijk!!! Echt top en fijn om na 4 maanden wat Nederlandse muziek te horen, helemaal met fijne herinneringen eraan.

Een dutje en 3 uur later was ik in Newcastle, waar papa en mama al op mij stonden te wachten., waarna we richting het noorden zijn gereden en uiteindelijk tegen 15.00u in Port Macquirie waren en we een motel hebben gezocht. Een broodje gegeten en op naar het strand want we moeten wel een beetje serieus aan ons kleurtje blijven denken :). Een heerlijk uurtje aan het strand en weer een beetje bijgekleurd (ja ik blijf het er nog even insmeren) terug naar het motel, omgekleed en gezellig tussen de bejaarden bij de bowling club gegeten. Ik hoor jullie denken wat moet je nou bij de bowling club, maar de eigenaresse van het motel had aangeraden hier te eten. Was buffet met heeeeeeeel veel keuze en heeeeeeel veel eten, dus gingen wij daar maar eens kijken waar al die commotie om was. Tussen de bejaarden, die gerust voor 2 uur zaten te kleppen en ondertussen borden vol stonden te laten, zaten wij met zn drieën. Twee uur later rolde we tonnetje rond de bowling club uit, bij mama was het helaas iets minder goed gevallen en was het een rumoerig nachtje.

De volgende dag weer op pad om weer een paar honderd kilometer af te leggen. Na een paar uurtjes rijden een korte break gemaakt in Nambucca Heads. Dit dorpje aan zee ligt bij de bij de monding van de Clarence River, waardoor je een soort binnenmeer/ lagune krijgt voordat de zee begint. Daarnaast ligt er een lange strekdam de zee in, om het dorp/haveb te beschermen. De basaltblokken waarmee de dam is gemaakt zijn echter allemaal geverfd of gespoten met graffiti door toeristen (het mag legaal). De meest aparte creaties kwamen we tegen, van schilderingen tot geheel met mozaïek geplakte blokken met allerlei verschillende boodschappen erop. Best wel geinig en kleurrijk. Een mooi breakje voordat we onze weg vervolgde naar Coffs Harbour. Opnieuw een motel gezocht en nog een wandelingetje langs de haven gemaakt die uitkwam bij Mutton Bird Island, waar de Mutton Bird te vinden is. Deze vogel, met een lange, kromme snavel, waarmee ze een hol mee graven in de grond. In dit hol maken zij hun nest en leggen ze hun eieren, zodat deze zijn beschermd van de buitenwereld, ipv een nest in een boom. Weer eens wat anders dus. Daarna over het strand gelopen, wat oneindig lang lijkt en verder loopt dat je kijken kan….typisch Australisch, want alles lijkt hier oneindig. De wegen, de afstanden, stranden, bossen en de woestijn.

Opnieuw weer een heerlijk middagje en op weg naar terug naar het motel kwamen we langs een groot park waar public BBQ’s staan en picknick banken. Iedereen kan hier gebruik van maken en dus had de familie Jonker het in de bol gekregen en zaten wij inderdaad ’s avonds tussen de Ozzies in het park te bbq’en. Wat een fantastische uitvinding en zo mooi aangelegd allemaal, dat zou in Nederland volgens mij al niet meer kunnen.

Donderdag opnieuw weer een flink stuk rijden, maar hoe noordelijker we kwamen hoe donkerder het begon te worden en het duurde dus ook niet land voordat het begon te regenen. De geplande stop voor de nacht in Evans Head hebben we dan maar niet gedaan en zijn we wat langer doorgereden totdat we in Ballina aankwamen. In eerste instantie hadden we hier of in het 30 km noordelijkere Byron Bay willen zijn met kerst, maar daar was niks meer beschikbaar, maar nu kwamen we er langs en zijn we er alsnog geweest. Na opnieuw accommodatie te hebben gevonden zijn we naar Byron Bay gereden. De surfspot en hippie town aan de oostkust. We zijn eerst naar de vuurtoren gegaan, welke op het meest oostelijke punt van Australië ligt en waar we een mooi uitzicht hadden over de baai. Daarna nog even door het dorp gelopen waar wij een van de weinige waren die schoen aan hadden, blijkbaar hoor je op je blote voeten te lopen, dreadlocks te hebben en een aardappelzak van de broek aan te hebben wil je tussen de alternatieven van Byron passen. Nou ja we hebben we het gezien zullen we maar zeggen. We hadden het bbq’en te pakken (Jor ben je al jaloers) en dus werd er die avond bij het motel weer gebbqt, met steaks zo groot als je bord…lang niet gek hoor.

Vrijdag stonden de laatste paar honderd kilometers op het programma voordat we bij onze eindbestemming zouden aankomen: de Gold Coast (ruim 900 kilometer ten noorden van Sydney, vandaar dat we het in etappes hebben gedaan). Helaas kwam de regen in steeds serieuzere vormen uit de hemel naar mate we dicherbij de Gold Coast kwamen en met de klok een uur terug waren we veels te vroeg op Turtle Beach Resort en dus gingen we maar eerst een poging doen om kerstboodschappen te doen. We moesten naar een bepaald winkelcentrum, want daar zou het waarschijnlijk minder druk zijn. Hoe ziet minder druk eruit: in file het parkeerterrein op en zeker 15 min rondjes rijden, achter mensen met een winkelwagen aanrijden om te kijken of ze vertrekken en loeren op een leeg plekje, maar het was gelukt, we hadden een plekje gekaapt. Het was gekkenhuis, overal! Twee uur later en een boodschappenkar vol waren we eindelijk klaar om te vertrekken. Het regende nog steeds voor het geval je je het afvraagt, maar wel iets minder hard, maar het was nog steeds zeker 25 graden door de hoge luchtvochtigheid.. Een beetje raar en geïmproviseerd kerstdiner lag in ons karretje, maar een rare kerst was het toch al, aangezien geen van ons een kerstidee heeft, lopend in je korte broek.

Eindelijk konden we ons appartementje in. Opnieuw een “nederig stulpje”. Dit keer hoefde Rens en ik niet op de bank te slapen, maar hadden we onze eigen slaapkamer en ons eigen bed, tot grote opluchting van Rens. Onze eigen badkamer en niemand anders mocht dan ook op ons toilet, want papa en mama hadden ook hun eigen slaapkamer, met badkamer. Daarnaast hadden we een grote keuken midden in de huiskamer, lounge hoek en eethoek (ja Annie het kapitaal is daadwerkelijk gearriveerd zoals je wel zal lezen).. Gelukkig had het appartement en het resort genoeg te bieden om ons bezig te houden, want aan het strand liggen zou er de komende dagen niet bij zijn. Weersvoorspellingen gaven 4 dagen met non-stop regen en die regen is daadwerkelijk allemaal gevallen. Na geinstaleerd te zijn nog even naar Surfers Paradise, het Llorett en Salou van Australie, gereden en nog even rondgelopen waarna we thuis hebben gegeten en Rens van het vliegveld zijn gaan halen.

Zaterdag, eerste kerstdag. Kan iemand dit even bevestigen, want zonder kerstboom, uitgebreid Jonker kerstontbijt, hele dag spelletjes en slechte kerstprogramma’s op tv lijkt het in de verste verte niet op kerst. Hoe onze eerste kerstdag eruit zag: een geïmproviseerd uitgebreid ontbijt, een wandeling langs het strand (nog steeds in korte broek) in lichte regen, met 25 graden, zwemmen in het zwembad in de stromende regen (maar koud is het nog steeds niet), potje kaarten en ons geïmproviseerde kerstdiner in elkaar klutselen. Voor het kerstgevoel hadden we kaarsjes gekocht en Maaike’s kerstkaart, met melodie, midden op tafel gezet en die deden we af en toe open en dicht. voor een kerstliedje. Na het eten nog maar weer een potje kaarten waarop Rens ineens huilend van het lachen onder de tafel lag. Niks grappigs was gebeurd dachten wij, maar blijkbaar was een uitdrukking op papa’s gezicht genoeg om Rens volledig de slappe lach te bezorgen en toen vroeg of we nou nog een keer paddo vla kregen (lees pavlova, maar dat is een moeilijk woord met de slappe lach). Hilariteit, met name Rens die niet meer wist te stoppen met lachen.

Tweede kerstdag in Australie kan je nauwelijks meer een feestdag noemen. Alle winkels zijn alweer open en op deze dag begint de Boxing Day Sale en dus is iedereen in de winkels te vinden op zoek naar een koopje. Aangezien het nog steeds regende, het is nog geen moment droog geweest sinds aankomst, gingen wij ook naar een shopping mall, maar we waren niet de enige. Het was nog drukker dan bij het kerstboodschappen doen vrijdag. Het duurde dus ook niet lang voordat ik geïrriteerd werd van alle mensen. Bij Ralph lauren liep een rij zig zaggend door de winkel van spleetogen die wilde afrekenen, bij Nike werd je letterlijk van je sokken gelopen als je gehurkt de juiste maat schoenen probeerde te zoeken. Ellende!!!!! Rens had toch een paar schoenen gescoord en papa een broek, dus tijd om naar huis te gaan. De rest van de middag cricket gekeken en maar nog een paar potje gekaart voordat er ’s avonds werd gebbqt (onder een overkapping, want het regende nog steeds).

Maandag leek het ineens een klein beetje droog, dus in de auto gesprongen en naar Surfers Paradise gereden, want Rens was daar nog niet geweest. Na nog geen 10 min op het strand te hebben gelopen begon het uiteraard weer te regenen…heel veel regen…heel harde regen en dus was de lol er al snel af en zijn we snel weer richting auto gegaan en hebben we de rest van de middag binnen gezeten terwijl er buiten een gordijn van regen naar beneden kwam. Niet helemaal hoe we deze dagen hadden bedacht, maar je doet er niks aan en hebben we er met elkaar het beste van gemaakt en het wel heel gezellig gehad.

Dinsdag was het weer tijd om te vertrekken, wan Rens moest donderdag weer werken en we wilden in 2 dagen weer terug rijden naar Sydney. Ruim 500 kilometer moest er weer gereden worden en er was weinig tijd om te stoppen onderweg en dus waren we tegen 18.00u in Port Macquirie, waar we een week eerder ook al waren geweest en waar we nu Rens meenamen naar het fenomeen bowling club…groot feest voor Rens.

Woensdag nog een dagje in de auto gespendeerd om de laatste kilometers te overbruggen. Rond lunchtijd een stop gemaakt in Port Stephens. Een prachtige baai, met allerlei kleine baaitjes en witte stranden. Papa en mama gaan hier komende week nog een keer naar terug, omdat hier nog meer dan genoeg te doen is, zoals dolfijnen spotten en zandduin surfen, maar wij moesten door en waren uiteindelijk tegen het einde van de middag terug in warm en zonnig Sydney.

Rens moet nog even de laatste 2 dagen van 2010 werken, terwijl ik gister met papa en mama naar Olympic Parc ben geweest en een toer hebben gedaan door het Olympisch stadion (dit keer met een volle camera batterij) Ook al ben ik hier in 2000 niet geweest, ik kan wel begrijpen wat de Olympische magie hier is geweest. Blijft toch een mooi gevoel en roept het fijne herinneringen op als je alleen al die Olympische ringen ziet, zelfs hier in Sydney.

Vandaag, de laatste dag van het jaar. Wij gaan zo richting de stad om hopelijk een mooi plekje te vinden rond Harbour Bridge, waar vanaf 17.00u vanavond al van alles te doen en zien is. We tellen dit jaar dus iets eerder af dan jullie, maar ik wens jullie een fijne jaarwisseling en de beste wensen voor 2011. Dat 2011 weer net zo’n feestje wordt als 2010 is geweest, althans voor mij dan wel.

Liefs,
Tjitske